Un bon directeur artistique est un directeur invisible : Emily Molnar à NDT

De Canadese Emily Molnar is met ingang van seizoen 2020/2021 de nieuwe artistiek directeur van Nederlands Dans Theater (NDT1). Als je naar haar staat van dienst kijkt, heeft ze alles mee: een trouwe tien jaar als artistiek leider van het Canadese BC (British Columbia) Ballet, een goede reputatie als choreograaf, geroemd als visionair, vernieuwer en coach en ze heeft een indrukwekkende loopbaan als danseres opgebouwd bij het vroegere Ballett Frankfurt van William Forsythe.

Deux femmes au sommet

Emily neemt de plaats in van Paul Lightfoot die zich na negen jaar leiderschap meer gaat wijden aan choreografie. Willemijn Maas nam in mei dit jaar als Algemeen Directeur al het stokje over van ex-danseres Janine Dijkmeijer. Twee vrouwen aan de top dus. De danswereld is dan ook laaiend enthousiast over de aanstelling van Emily Molnar (45).  Van Jean-Yves Esquerre, ex-NDT danser en nu directeur van de European School of Ballet (’best choice’), tot de Israëlische moderne choreograaf Emanuel Gat (‘Wonderful news’).

De aanstelling is het resultaat van een executive search waarbij kandidaten zich hebben aangemeld en sommigen zijn aangezocht. Zoals ik reeds eerder meldde waren er minstens drie opties: een artistiek genie, een soepele manager of een radicale kunstenaar met een grote naam en dito ego. Het werd de soepele manager. ‘If I’m doing my job correctly, I’m invisible – I’m asking other people to rise to their own sense of occasion… I feel that I’m studying democracy – that’s what gets me up in the morning.’

Goede teksten dus van Molnar (volgens recensent David Jays) en een welkome verschijning bij een gezelschap waar het wel eens rommelde: ‘If you approach a human being and ask them to have interest and create meaning with them, they will show up and take ownership.‘

Au bord de la faillite

Toen Emily aantrad als artistic director (die term bekt overigens jovialer dan de Nederlandse versie ‘Artistiek Directeur’) bij BC Ballet, stond het gezelschap blijkbaar aan de rand van een bankroet. Moet Molnar ook een reddende engel zijn bij NDT? Volgens de jaarverslagen niet:

Er is hoogstens wat fluctuatie vanwege de plannen voor het nieuwe cultuurcomplex waarin NDT plek krijgt en de tijdelijke bespeling van het Zuiderstrandtheater in Scheveningen. Verder staan Amsterdam en het buitenland garant voor een 100% bezettingsgraad, waar dit voor Den Haag minder geldt. Hier ligt echter de kracht van Molnar: in Vancouver ging Emily vaak een gesprek aan met de communauté waarin BC Ballet zich bevindt en bleek die aanpak vruchten af te werpen. Zal dat ook lukken in thuisbasis Den Haag?

Ik ben benieuwd of vanuit een dialoog met een stedelijke doelgroep (variërend van Eritrese vluchtelingen tot personeel van internationale tribunalen en ambassades) geruchtmakende projecten kunnen voortkomen met dagenlang uitverkochte voorstellingen. Verder kun je erop rekenen dat dankzij Molnars excellente netwerk ze als curator alle kanten op kan en wellicht ook werk van Forsythe en Kylián weer regelmatig op de planken komt.