Veni, Vidi, Vici

Tous les écrivains rêvent d'être traduits. En anglais (langue mondiale), en chinois (grand marché) ou, si nécessaire, en islandais (j'ai toujours voulu y aller en vacances). Il est parfois nécessaire de donner un coup de pouce à ce rêve.

Zeker als je een totaal onbekende schrijver bent die slechts een paar met de hand gedrukte bundeltjes in kleine oplage heeft uitgegeven. Bij een uitgeverij gevestigd in Houwerzijl (vlek in Noordwest-Groningen). Bundeltjes die alleen door het plaatselijke sufferdje zijn opgemerkt en gerecenseerd.

Een idee vat vlam

Het begon ermee dat een kennis me zijn vertaling mailde van Ultimo il carvo (En dan komt een raaf), een kort verhaal van mijn beroemde Italiaanse collega Italo Calvino. De kennis schreef erbij dat het vertalen van Italiaans proza een nieuwe hobby was. Zijn werk wilde hij er voorlopig niet van maken. Vertalers zijn immers de moderne slaven van het boekenvak. Ze werken onder enorme tijdsdruk en worden armoedig betaald.

In mijn hoofd lichtte een vonkje op en het idee vatte vlam. Ik vroeg mijn kennis of hij al eens proza andersom had vertaald, uit het Nederlands in het Italiaans. Dat had hij nog nooit gedaan maar leek hem een leuke uitdaging. Ik mailde hem per omgaande mijn De fotograaf en de vogel, volgens het plaatselijke sufferdje een “knap geschreven en razend spannende vertelling.”

Revista litteriaria

Een paar weken later ontving ik Il fotografo e l’uccello in mijn mailbox. Ik printte mijn Italiaanse verhaal en staarde er verliefd naar. Daarna werd het tijd voor de volgende stap. Het was even zoeken maar ik vond een geschikt Italiaans literatuur tijdschrift, een rivista letteraria. Mijn kennis zorgde voor de begeleidende tekst.

Het is nog wachten op een reactie. Maar in deze coronatijd is geduld een schone zaak. Het hele leven vertraagt en dat geldt zonder twijfel ook voor een Italiaans literaire tijdschrift. Ik twijfel niet aan mijn succes.

De publicatie in het tijdschrift is slechts het begin. Uitgevers schrikken wakker als ze Il fotografo e l’uccello lezen en vragen zich vertwijfeld af wie Onno Weggemans is. Die onuitspreekbare naam moet wel een pseudoniem zijn. Welke schrijver gaat achter het kleine meesterwerk schuil? Na Elena Ferrante is er een nieuw raadsel ontstaan.

Een romantische triomftocht

Op een geschikt moment ga ik me openbaren. Mijn Armani jeans ligt klaar, mijn vrouw heeft haar pumps van Feraggio gepast. We reizen met de trein, op die manier bedwingen we net als Hannibal de Alpen. Bovendien past een treinreis bij de romantiek van het schrijversvak.

Journalisten staan in de rij voor interviews. Boekhandels puilen uit als ik mijn opwachting maak. Uitgevers wapperen met lucratieve contracten.

Mijn trip naar Italië zal een triomftocht zijn.

Veni, vidi, vici!

Korte update: ik schreef het bovenstaande ruim een half jaar geleden en heb nog steeds geen reactie ontvangen. Mijn Armani jeans en de Ferraggio pumps van mijn vrouw staan online te koop. De droom om een gerespecteerd, vertaald schrijver is met de wind verwaaid. Vaarwel, zoete droom. Addio.