Geachte demissionair Minister-president Rutte, beste Mark,
Het is voor het eerste dat ik me tot u wend, überhaupt de eerste keer voor mij om een dergelijke brief te schrijven. Er moet me namelijk iets van het hart, ik kan het allemaal niet meer volgen en begrijp het ook niet meer.
Voor ik aangeef wat mij parten speelt, zal ik mezelf eerst kort voorstellen. Mijn naam is Pepijn van Vilsteren, ik ben in 2009 afgestudeerd aan het conservatorium te Utrecht, en ben werkzaam als pianist en pianodocent. Ik ben dus op de arbeidsmarkt terechtgekomen tijdens de financiële crisis, en bijna gelijktijdig met het moment waarop u in functie kwam en als zodanig gestart bent met grootscheepse bezuinigingen op kunst en cultuur. Dat dit voor mij een zeer moeilijke start op de arbeidsmarkt betekende laat zich raden, immers landelijke geluiden over de waarde van muziek, kunst en cultuur dringen ook lokaal door, en leidden ook weer tot bezuinigingen op muziekscholen en dergelijke.
Dus wat gebeurt er als je net begonnen bent als docent op een muziekschool en er moet bezuinigd worden, dan vlieg je er als nieuwkomer meteen uit, ook als al je leerlingen gewoon blijven (maar ja er zit een oudere collega in rang voor je), iets wat mij ettelijke malen is gebeurd. Ondanks deze continue teleurstelling ben ik altijd doorgegaan, heb ik nooit opgegeven en altijd, ook al was het met hangen en wurgen, het hoofd boven water kunnen houden. Het was continu overleven, heel moeilijk om steeds weer de kracht hiertoe op te moeten brengen, en krap ook, maar is wel iets waar ik trots op ben.
Werken als muzikant, als pianodocent, is iets fantastisch. Het is geweldig met mensen je liefde voor muziek te kunnen delen, hen in staat te stellen een instrument te leren bespelen en daar voldoening uit te halen, mensen te inspireren en ook te kunnen helpen en/of troosten met de schoonheid van muziek, mensen in staat te stellen hierdoor te groeien en zich mentaal goed te voelen door ze een uitlaatklep te bieden. Dit is van onschatbare waarde, dit is hetgeen waar ik het allemaal voor doe ook al heb ik vaak het gevoel dat mijn werk weinig gezien, schromelijk ondergewaardeerd en –betaald wordt, en waarvoor ik al die uren heb gemaakt, als kind al zorgen dat het huiswerk zo snel mogelijk af was zodat ik me dan aan de muziek kon wijden.
Het is iets wat u als muziekliefhebber zou moeten herkennen, alsmede uw fractiegenote Sophie Hermans, zij heeft nog bij mijn vader pianolessen (ja, het zit in de familie) gevolgd en zelfs nog meegedaan, met masker en al, aan een uitvoering van Prokofievs Peter en de Wolf.
Over de staat van de cultuursector in Nederland ga ik het nu niet hebben, wat dat betreft sluit ik me van harte aan bij de brief die Daria van den Bercken u onlangs geschreven heeft, ik schrijf u in mijn hoedanigheid als pianodocent. We zitten momenteel midden in de coronacrisis, in de tweede lockdown. Ik begrijp dat dit een hele moeilijke situatie is, die ons heeft overvallen, en u er alles aan moet doen om de volksgezondheid te beschermen en dat dit allerlei hele vervelende maar verstandige maatregelen vereist. Vandaar ook alle begrip om vanuit huis les te gaan geven, ook al is het om via zoom, whatsapp, skype of wat dan ook les te geven verre van ideaal. Immers, gezondheid gaat voor alles, dus alle begrip en laten we dankbaar zijn dat we in elk geval iets kunnen. Het was fijn om na de eerste lockdown de leerlingen weer in het echt te zien, weer werkelijk contact te hebben (en niet via een beeldscherm), echt een opluchting er weer toe te doen en weer echt te kunnen lesgeven.
Op dit moment zitten we in de tweede lockdown, al ruim drie maanden, en heeft u deze vooralsnog verlengd tot 20 april. Het is niet mijn bedoeling me erover te beklagen dat alle contact die ik heb surrogaat via een beeldscherm loopt (op een enkele uitzondering na), dat het steeds moeilijker wordt om vol te houden, en dat ik er naar snak mensen in het echt te zien en het gevoel te hebben dat ik leef.
Het gaat me om iets anders wat ik niet begrijp. Eind februari heeft u de meeste contactberoepen weer toegestaan om met ingang van 3 maart weer aan het werk te gaan, en winkels toegestaan om op afspraak open te gaan, met als gevolg dat in sommige winkels (afhankelijk van de grootte), tot 50 personen tegelijkertijd aanwezig mogen zijn. Nu, op de muziekscholen waar ik werk, en ook wat ik van collega’s verneem, wordt uitsluitend een op een gewerkt op afspraak, is het prima mogelijk om afstand te houden, wordt gewerkt met twee klavieren (een voor de leerling, een voor mij), en mochten er 50 personen in het gebouw zijn dat moet het wel heel raar lopen. En van fysiek contact zoals bijvoorbeeld bij de kapper, mondhygiënist of tandarts is geen sprake.
Waarom moeten muziekscholen dan toch dicht blijven? Waarom zo willekeurig? Ik kan dat niet begrijpen, en ook uit mijn omgeving krijg ik signalen dat mensen dit niet meer begrijpen. Het werk wat wij doen is belangrijk voor het mentale welzijn van mensen, en het kan op een veilige en verantwoorde manier. Ik doe daarom een beroep op u, sta toe dat muziekscholen en kunstencentra weer open gaan. Ook wil ik hiermee de genoemde lettre die Daria van den Bercken u recentelijk stuurde omtrent de staat van de cultuursector in ons land, van harte ondersteunen.
Hoogachtend,
Pepijn van Vilsteren
Français 
Nederlands 
English (UK) 
