Het is geen toeval dat ik juist nu De twaalfjarige bruiloft herlees. Want de benauwdheid in het verhaal lijkt op de benauwdheid van onze eigen tijd. Net als Delia en Martin Bagot zitten we opgesloten in een verstikkend bestaan. Mijden het contact met medemensen. Missen de frisse lucht van bezoeken aan cafés, musea, filmhuizen en theaters. Dublin 1917 is Nederland 2021.
‘Het begint nu toch echt iets met mij te worden,’ dicht Vrouwkje Tuinman met gezonde zelfironie in de bundel Lijfrente. In haar geval kun je dat wel zeggen – Lijfrente won vorig jaar de Grote Poëzieprijs. Het is een mooie regel, zeer geschikt om te pas en te onpas voor je uit te prevelen. Te …
Het is dom en zinloos om leed te gaan vergelijken. Er is altijd wel iemand die het rottiger had dan jij, meestal nog dichterbij dan je dacht. Maar het sterken van het waanidee dat schrijvers en dichters kunnen leven van hun royalty’s, terwijl dat letterlijk voor minder dan één procent van de professionele literaire auteurs opgaat, getuigt van weinig empathie.
Mijn vriend deelde me zijn besluit mee om te stoppen met schrijven van proza. Er viel geen droog brood mee te verdienen. Voortgaan ging hij als freelance journalist en tekstschrijver door het leven. Het geld dat hij verdiende besteedde hij muziekfestivals
Ik snapte het dilemma. Als de violiste afstand deed van haar oude viool handelde ze in strijd met haar zuivere karakter. Het voelde als ontrouw.
Sinds deze week weet ik het verschil tussen een kind van twaalf en een man van vijftig. Dat wil zeggen, wat mezelf betreft. Toen ik een jaar of twaalf was demonstreerde ik met mijn moeder mee tegen de weg door Amelisweerd. Het was een gelukzalige ervaring om door de stad te lopen tussen al die …
Ik begon met uitzendwerk in een tijd dat je enigszins de lullo was als je studeerde of net gestudeerd had, omdat de corpsballenimitatie van Jiskefet zo ongekend populair was. Een gangbare begroeting onder vaste medewerkers die leuk wilden zijn was dan ook ‘Hé lul! Geneukt?’
In de echte wereld bevindt zich een tweede, virtuele realiteit, zo veelvormig, fijnmazig, diep en vertakt dat je nauwelijks nog aan echt leven toekomt als je erin duikt, maar die tweede wereld neem ik over het algemeen toch net iets minder serieus.
Omdat iedereen hem aanraadde het gewoon te proberen, meldde hij zich met bijna duizend amateurschilders aan om in een half jaar tijd en onder toeziend oog van onder andere Pieter Roelofs, hoofd Schilder- en Beeldhouwkunst bij het Rijksmuseum, zich het oude ambacht van kunstschilder eigen te maken.
Het virus trekt een duidelijke scheidslijn tussen hen die de liefde vonden en zij die nog op zoek zijn.
Insayno is twee dagen stadsdichter geweest – je denkt onwillekeurig aan die reclame waarin een uitzendkracht op zijn grootse afscheidsfeest zegt: ‘Het waren twee fantastische dagen’ – en boekte daarmee waarschijnlijk een record als kortst zittende stadsdichter in de geschiedenis, met één stadsgedicht op zijn naam (‘zusje van de hoofdstad’). Wat was het probleem?
Mijn mondkapje is niet-medisch. Dat vind ik een prettig idee. Want daardoor zorgt mijn mondkapje voor een vals gevoel van veiligheid. En als ik een vals gevoel van veiligheid heb, ben ik veel beter op mijn hoede dan bij echte veiligheid.
Als kind speelde ik jarenlang matig piano op een grote, afgeragde Kaps uit Dresden. Het instrument ontviel me toen ik ging studeren, want het bleek onmogelijk om het ding in mijn eerste zelfstandige woning, een van de HAT-eenheden in het pand Boekhoven aan de Breedstraat, de trap op te krijgen.
Verontrustende berichten, de afgelopen dagen, in diverse media. Eerst was daar Patrick van IJzendoorn in De Volkskrant, die constateerde dat het leven was weggetrokken uit het Londense zakenhart. Ik zag een paar verward verheugde reacties langskomen van vrienden op mijn culturele tijdlijn. Immers, in het artikel werd een duidelijke relatie gelegd tussen de sluiting van …
De stad zoals wij die kenden is gedoemd. Lang leve de plattelandskunst? Lees verder »
Het beste boek dat ik ken heet Arthur, koning voor eens en ooit. Dat wil zeggen, zo heet het als je de nieuwste vertaling door Jolande van der Klis aanschaft. Alles wat je over de wereld moet weten staat in dit boek. Het begint als een kinderboek – ik begon het ook te lezen toen …
De 94-jarige Jan Hoek uit Rotterdam schreef een brief aan de jeugd die iedereen inmiddels wel zal hebben gelezen – sinds dat touwtje uit de brievenbus van Terlouw is er niet meer zoveel aandacht geweest voor een boodschap van een mens op leeftijd. Die boodschap is sympathiek en duidelijk: jongelui, hou het nou nog even …
In de tweede helft van de jaren tachtig, toen Wim Deetman nog een kaassoufflé was en veel Utrechters van mijn leeftijd klettervestjes met gebroken geweertjes droegen, was het heel eenvoudig om te weten waar je tegen was. Dat kwam door een paar heldere uitgangspunten: iedereen die rechts was, was slecht. Christenen waren dom, hypocriet en …
Ruim zeven jaar geleden begon ik als huisdichter bij de Late Night Show van Sven Ratzke in de Blauwe Zaal van Utrecht. Het was een bijzondere tijd. Niet voor Sven, die is waarschijnlijk al zingend en in designerkleding ter wereld gekomen door een gordijn van pauwenveren en imitatiehermelijnenbont. Voor hem was de broeierige, permanent ramvol …
Een schoolvriend was bergbeklimmer. Hij kon het goed, hij deed in vakanties nooit iets anders. De schoolvriend was lang en zo sterk dat hij zichzelf aan één vinger omhoog kon trekken. Op de eerste dag na de herfstvakantie vertelde hij dat een andere klimmer van zijn groep onder zijn ogen was doodgevallen. Als ik het …
Als ik in de adviescommissie van de Kunstraad had gezeten, had ik ROSE Stories, de club die beroemd werd met Melk en Dadels, met vlag en wimpel de lokale Basisinfrastructuur binnengehaald. Wat een wonder van ondernemingslust en inclusiviteit, en wat een creativiteit. Bovenstaande zin is zonder enige ironie opgeschreven, al zouden lezers die onze berichtgeving …
Wat is de overeenkomst tussen blokfluitiste Lucie Horsch, pianiste Nynke Eekhof, hoboïste Dorine Schoon, zanger Tim Akkerman, deze Muziekverteller en nog vele anderen. Wat bindt hen behalve de muziek? Zij doen hun mond open. Geven inzicht in het leven achter de schermen. Door van zich te laten horen in kranten (Eekhof en Akkerman), op platforms, …
4 juni jongstleden bracht de Raad voor Cultuur haar advies uit over de subsidieaanvragen van de culturele instellingen uit de zogeheten basisinfrastructuur. De Raad voor Cultuur is het wettelijke adviesorgaan van de regering en het parlement op het terrein van kunst, cultuur en media. De Raad adviseert over actuele beleidskwesties en subsidieaanvragen, gevraagd en ongevraagd. …
De Q heb ik altijd een lekker fris ding gevonden. Nu ben ik jammer genoeg geen synestheet, maar mijn verbeelding zegt me vandaag dat de Q brutaal voelt. Lekker bondig klinkt. De Q qlapt in mijn qeel en is pittig blauw. Of glanzend. Niet ordi, maar stoer. Van glanzend metallic seventies leer. De Q in …
Mannen van kleur in de publieke ruimte hebben geen waarde. Hun leven en welzijn stelt niks voor. Muhammed Ali zei hier in een heel vroeg stadium al iets over: ‘We are not second class citizens, that would actually be great. We are last class citizens, just not human enough.’
Natuurlijk zijn er Italianen nodig voor deze poëtische uitspraak over Nederland, de kop van dit artikel. Het oude Italiaanse gezegde doelt op het carillon dat in de openbare ruimte de tijd aangeeft. Typische traditie van de Lage Landen. Sinds de veertiende eeuw. Lekker praktisch natuurlijk, want dan weet heel de stad hoe laat het is. …
