Het mooiste einde van de wereld zit in Melancholia van Lars von Trier. Zwevende populieren, een wollige planeet die ons opeet in een golf van sfeervolle mist. Ik zou ervoor tekenen. Alles beter dan de klotsende aardplaten vol gillende poppetjes in de mislukte rampenfilm 2012. Maar ook weer niet zo leuk als het einde der tijden in The Hitchhikers Guide To The Galaxy, inclusief cocktails.
De op één na mooiste Apocalyps beleefde ik op maandag 7 augustus 2017 in een verduisterd zaaltje van het Bossche Josephkwartier, tijdens Theaterfestival Boulevard.
In mijn christelijke opvoeding ben ik erin geslaagd de apocalyps te mijden. Bij het dagelijkse bijbellezen na het eten kwamen mijn ouders er op de een of andere manier nooit aan toe, en ook op school werd er hoogstens een enkele keer naar verwezen. De generatie van mijn ouders had het bombardement op Rotterdam al meegemaakt, en dat leek ze genoeg hel en verdoemenis voor één leven.
Tweede Ruiter
Vederlicht geloofden wij in de jaren zeventig, al wisten wij ook toen niet dat dat mooie meisje op wie we allemaal heimelijk verliefd waren niet naar schoolfeesten kwam omdat ze door de luide muziek wel eens het geschal der bazuinen zou kunnen missen.
De Tweede Ruiter was mij tot gisteren eigenlijk ook volslagen onbekend. Maar nu ik de Apocalyps in de versie van de frisse theatergroep Wild Vlees heb meegemaakt, weet ik beter. Het einde der tijden zit in je hoofd. Bloedsimpel en effectief hebben deze jonge kunstenaars dus iets bedacht dat anderen pas na jaren vallen en opstaan inzien. Wat je meemaakt, in die tien minuten waarin je met de Tweede Ruiter van de Apocalyps alleen bent? Dat is geheel aan jou. Wat anderen meemaakten lees je in het gastenboek. Woest en confronterend of lief en mooi. Laat maar komen. Mits ze er dan ook van die mooie muziek bij hebben.
Kookwekker
‘Tijd’ is tijdens deze editie van Theaterfestival Boulevard veel meer een thema dan het nogal generieke ‘Welkom’. Al hoeft niemand zich niet welkom te voelen, natuurlijk. In vrijwel alle voorstellingen die ik tot nu toe meemaakte speelde tijd of juist het gebrek daaraan, dan wel de rekbaarheid ervan een centrale rol. Ook bij Beytna, dat ik op maandag 7 augustus een paar uur ná het einde van de wereld zag, speelde tijd een rol. Het verloop ervan wordt in ieder geval op het achterdoek geprojecteerd. Niet helemaal duidelijk is, waarom.
Is het een megakookwekker? Misschien. Immers, een groot deel van de voorstelling is gewijd aan het klaarmaken van een mediterrane maaltijd. In een pan pruttelen de bonen en kikkererwten, en onder de dwingende leiding van de Moeder aller Moeders zijn een stuk of acht Echte Mannen dapper uien, tomaten, sla en koriander aan het snijden. Tot ze een enkele keer ontsnappen en zich ontladen in Echtemannendans op muziek van luit en slagwerk.
Het is indrukwekkend. Het is mediterraans, wellicht grotendeels Libanees, maar in die muziek en dans zit ook de kracht van Flamenco en Sirtaki. Net als in het eten, dat we na een klein uur uitgedeeld krijgen. Beytna voelt heel ouderwets aan, maar op een goede manier. Het is een viering van iets ‘oers’, die stoere dansers rondom die nog stoerdere, onverstoorbaar kokende moeder.
Geheim
Er zit ook iets heel licht ironisch in, wanneer het witte drankje waarvan we allemaal een milliliter mogen proeven onderwerp wordt van een klein dispuut. Is het Pastis, Raki, Ouzo of Arak? Sambuca is het zeker niet, weet een van de mannen, en dat is het leuke van culturen. Zoals de salade. Is dat Griekse, Bulgaarse of toch gewoon Turkse dan wel Libanese salade? Het geheim zit hem in het rode poeder dat De Moeder over het frisse groen strooit, vlak voordat de enorme bak met anderhalve liter kakelverse olijfolie wordt overgoten. Het geheim van de kok.
Uiteindelijk is de mens, wat hij eet. Wanneer om tien uur de bordjes leeg zijn en magen gevuld, gaan we allemaal met ruimer hart naar huis. We hebben nog wel even tijd, tot de apocalyps.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
