Together with two 12-year-old kids, I go to a theatre performance. To a theatre performance labelled 'adult performance'. Tickets cost 25. Discount for students. Discount for CJP. No discount for children, excuse, youngsters, because yes, those two bridge class kids are already 12.
Is deze voorstelling gemaakt voor kinderen? Nee. Ze is gemaakt voor de nieuwsgierige, open kijker, voor mensen die met de maatschappij bezig zijn. Is deze voorstelling geschikt voor – nou vooruit – jongeren? Ja. Met een ‘pasje’ had ik eventueel korting kunnen krijgen. Een identiteitsbewijs met de leeftijd erop is niet voldoende.
Cultural country closes borders
Terwijl achter de coulissen tientallen marketeers, cultuurbeleidsmakers, educatieafdelingen, theaterdirecteuren, en, ja, ook theatermakers, wanhopig bedenken hoe je toch nieuw publiek de zalen in krijgt. En hoe we vooral jongeren in de schouwburgen krijgen. En het liefst vrijwillig. Zonder dwang.
Alleen: we bevinden ons in cultuurland. Daar is het niet genoeg om jongere te zijn, een identiteitsbewijs is in cultuurland helaas niet geldig. De staat: uitgeschakeld. Alleen een speciaal pasje geeft je als beoogde doelgroep de permissie om betaalbare toegang tot cultuur te verkrijgen. Uitzondering op deze regel? Nee. Beleid is beleid. (Ik mocht trouwens wel een persoonlijke mail naar info@ sturen om de theaterdirectie over mijn mening te informeren. Op een of andere manier vat ik het woord klantenservice en vraaggericht werken toch anders op.)
Om zo vlak voor de Europese verkiezingen toch een blik over de grenzen te wagen: ik heb een foto bijgevoegd van een Nederlands buurland. Daar staat: scholieren en studenten 7,-. Zo simpel kan het ook. En weet: de scholieren en studenten gaan écht naar het theater. Want dat is een avondje uit. Zeer betaalbaar. Goedkoper dan de bios.
Separate worlds
Een oorzaak van dit absurde beleid zou kunnen zijn dat theater- en beleidsmakers geneigd zijn om doelgroepen te scheiden en doelgroepspecifiek te produceren. Waardoor alleen de beoogde uitverkorenen (peuters, volwassenen, kinderen, 55+ enz.) benaderd worden en een VIP-treatment mogen genieten.
Of misschien worden jongeren gewoon onderschat, dat men al bij voorbaat denkt dat zij een bepaald thema, een bepaalde concentratie of een bepaalde lengte niet aankunnen. En dat men ze vervolgens bewust uit de zalen probeert te weren door een prijsdrempel op te werpen.
Of misschien is het een weerspiegeling van een bepaalde Nederlandse opvoedkundig visie. Pas met 18 heb je volgens dat idee misschien pas de rijpheid om naar een theatervoorstelling te gaan met teksten die in de laatste 2000 jaar zijn geschreven.
Fifty euros
Ik heb de vijftig euro voor die twee pubers betaald. Omdat zij zo graag naar toneel willen. Omdat we veel te lang al niet zijn geweest. Omdat de voorstelling in de kranten vijf sterren kreeg. Ik vertelde wel dat andere teenagers die de voorstelling al hadden gezien, haar een krap zeventje gaven. En dat het een lange zit ging worden. Dat kon mijn twee 12-jarigen niet weerhouden. Zij willen zelf kijken en zelf hun conclusies trekken. En ze hebben er zin in. Ik ook.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
