Je te dis ici pourquoi tu devrais aller voir Parsifal, et même pas seulement à cause de l'objet d'Anish Kapoor qui y joue un rôle. Et tu pourrais aussi aller au théâtre un jour, d'ailleurs. Avec les filles. Du théâtre féroce par notre toute meilleure compagnie de théâtre (selon les Américains).
L'opéra national, Parsifal (opéra)
Vier jaar geleden bezocht ik Pierre Audi’s enscenering van Wagners laatste opera Parisfal. Ik herinner me daarvan de enorme spiegel van Anish Kapoor. Volledig overschaduwd door de letterlijk adembenemend mooie klanken vanuit de orkestbak en van het koor. Teleurstellend dus? Nee, eerder het tegendeel bleek waar: Audi brengt Wagners Bühnenweihfestspiel terug tot de kern, voorziet de minimale handeling van eenzelfde minimale enscenering die geen seconde afleidt van de muziek.
Scapino Ballet, PABLO (dans)
Er is helemaal niets mis met de zoveelste Notenkraker ou Zwanenmeer in ‘de donkere dagen voor kerst’. Maar net als die frase op een gegeven moment begint te vervelen, wil je in december ook wel eens een andere grootschalige dansvoorstelling mét groot orkest. Met een nieuw verhaal. Een ander Spaans verhaal dan dat waarin de Sint de hoofdrol speelt. De Spaanse choreograaf Marcos Morau volgt het leven van Picasso in Spanje en Frankrijk tijdens de Franco-dictatuur en de wereldoorlogen. “Als je de voorstelling hebt gezien kijk je waarschijnlijk anders naar Picasso en zijn werk. En naar hoe geniaal hij was.”
Opéra de voyage néerlandais, Chanter le Messie (oratorium)
Le succes vorig jaar moet zelfs de Nederlandse Reisopera verrast hebben. Een Le Messie in de maand dat het regent danwel sneeuwt van uitvoeringen van Händels geliefde oratorium. Op een dag dat er maar liefst twee concurrerende uitvoeringen in Amsterdam te bewonderen waren. En toch zat Carré bomvol. Het geheim? Mee mogen zingen. Maar dan wel met een semiprofessioneel koor, uitmuntende solisten en een orkest dat zojuist uit de as was opgerezen. Meest wonderbaarlijke? Het klonk daadwerkelijk goed. Wie er vorig jaar bij was, wil dit jaar weer. En wie niet mee durft te zingen? Die doet als de silent monks, hoewel dat meer oefening vergt dan meezingen…
Toneelgroep Amsterdam, De meiden (scène)
Het werd wel weer eens tijd dat een stuk van Jean Genet – door David Bowie onsterfelijk gemaakt in ‘The Jean Genie’ al zullen weinig mensen die link meteen leggen – wordt opgevoerd in ons land. Voor De meiden (1947) liet Genet zich inspireren door een ophefmakende historische gebeurtenis uit 1933: de twee zusjes Sapin vermoordden na jaren van trouwe dienst hun twee mevrouwen met een hamer en een mes. Het stuk wordt geregisseerd door inmiddels ook in ons land geen onbekende Katie Mitchell. “Het stuk mag dan al zeventig jaar oud zijn, het is in politiek opzicht relevant als je kijkt naar hoeveel vrouwen uit arme landen nog altijd laaggeschoold werk doen bij welgestelde vrouwen uit de Europese middenklasse.”
De Toneelmakerij, Jazz duzz (jeunes)
“Jazz is. Jazz leeft. Gebeurt. Beweegt. Jazz neemt. Jazz geeft. Jazz weet. Jazz spreekt. Jazz doet. Jazz laat. Jazz komt. Jazz gaat” en dan nog heel veel meer in Deelders ‘Jazz’. Maar jazz in een muziektheatervoorstelling voor kinderen? En dan niet de gemakkelijk te beschimpen dixielandvariant of de aalgladde commerciële variant, nee, meteen hardcore met Dizzy. De Toneelmakerij, vorig jaar winnaar van de Zapp Theaterprijs 2015 en de Gouden Krekel voor meest indrukwekkende jeugdtheaterproductie met De tantes en momenteel ook zeer succesvol met Leuk! durft het gewoon. Duzz!
Français 
Nederlands 
English (UK) 
