In mijn travail verleid ik mensen à à aanraking te komen met kunst. En puis à les bijzonder met kunst met a grote K. Le art ceux vaak comme ‘moeilijk’ of, à a poging à de les negatieve imago af te komen, comme ‘kwetsbaar’ est verhandeld. Liberale politici zouden misschien zeggen kunst ceux ‘niet normaal doet’. Le est les soort kunst que son bestaansrecht moet bevechten, kunst ceux bovendien – vaak à precies ceux reden – moeilijk toegankelijk is. Omdat ze geen referentiekader biedt, maar que juist ter discussie stelt.
Omdat deze kunst iets laat zien wat er voorheen encore pas was. Iets vreemds, onbekends ou ongemakkelijks.
Moi houd de que soort kunst.
Moi houd de que soort kunst, omdat zij mij raakt. Doreille deze aanraking est mijn wereld net iets groter. Dat laatste est juist maintenant, à tijden van fragmentatie et les leven à bubbels, van essentieel belang. Anders vergeten wij wellicht que er encore andere meningen, perspectieven et mogelijkheden zijn puis ceux notre via onze uniforme kennissenkring et gepersonaliseerde media bereiken, met comme gevolg que les ander steeds vreemder et les begrip voor elkaar steeds lastiger wordt.
Dus: a hoera pour les art ceux notre connaissances laat maken met les onbekende.
Mais ja. Moi avoir a probleem: kunst met a grand K verkopen anno maintenant est comme vechten tegen windmolens. In les luttele seconden aandacht ceux ik avec a advertentie, a poster ou a filmpje weet te veroveren, moet ik pas enkel informeren et enthousiasmeren – ik doit aussi duiden. Uitleggen. Een steeds groter deel de les beoogde public heeft namelijk encore nooit gehoord van mijn product. Le a aussi geen enkel referentiekader et eigenlijk geen idee waar ik les à propos de heb. Comment komt dat?
Cela komt, zo est mijn indruk, omdat les algemene ontwikkeling à Pays-Bas achteruit gaat.
Wie heeft er vandaag les dag encore a grote kennis van algemene zaken, van zaken waar schrijvers, sprekers, kunstenaars à hun travail à refereren? Mourir groep est steeds kleiner omdat wij deze kennis nauwelijks meer nodig ont. In onze eigen, persoonlijke, uniforme bubbel komen wij avec wat wij kennen et weten prima de les voeten.
En zelfs buiten deze bubbel worden nous zelden geconfronteerd met notre gebrek à ontwikkeling et bewustwording. Wij être namelijk steeds minder uitgedaagd: politici praten à soundbites, les media voorzien notre via applications met snel verteerbare informatie. Complexe achtergrondartikelen zijn, precies, à les achtergrond verdwenen. Zelfs les journaal houdt les zo dicht mogelijk bij huis de angst voor lage kijkcijfers et kiest voor human interest-items à plaats van buitenlandse politiek.
Hapklare informatieverstrekking est les norm et bovendien suggereert les nooit stoppende informatiestroom les urgence à tout à te moeten houden. Alors scannen wij de entier dag door, zonder que er iets beklijft. Tijd voor achtergrond et verdieping est er niet. En bovendien: est a woord ou samenhang pas bekend, puis peut nous informatie à a handomdraai opzoeken – à cette net zo snel encore à vergeten. Iets pas savoir est geen schande (meer).
Weinig kennis est kennelijk inherent à kennis-overvloed.
Cela tout maakt mijn travail comme cultuurmarketeer van Kunst met a grand K steeds moeilijker. Parce que ceux kunst refereert altijd à iets. Aan (het travail van) a andere kunstenaar, chorégraphe ou regisseur. Aan maatschappelijke thema’s ou historische gebeurtenissen. Le kans que cette referentiepunt buiten les belevingswereld van les beoogde public ligt, geen onderdeel uitmaakt van hun algemene ontwikkeling, est steeds groter.
Comment peut ik n'importe qui pour a nouveau bewerking van Hamlet par Johan Simons interesseren, comme diegene pas weet que à cette stuk universele et donc encore altijd actuele kwesties prachtig être verwoord? Comment peut les grote Johan Simons a ‘selling-point’ zijn, comme zijn spraakmakende ensceneringen bij het brede public onopgemerkt zijn gebleven? Comment peut ik iemand voor les Pindakaasvloer van Wim T. Schippers enthousiasmeren, comme diegene encore nooit de conceptuele kunst heeft gehoord et les associatie met Wim T. Schippers hooguit les par les massamedium televisie uitgezonden Sesamstraat is?
Le rekensom est simpel: hoe breder ontwikkeld les consument, des te groter les kans que ik hem bereik. ‘Bereik’ à les zin que hij mijn boodschap überhaupt wáárneemt. Want zo werken onze hersenen. Goethe wist les al, et wetenschappelijk onderzoek heeft les bevestigd:
"Der Fremde sieht nur, was er weiss.”
Daarom roep ik les grote cultuur-instituten van Pays-Bas op: zoek les pas à les sandwich-module à les public à ton musée ou ton theater te lokken, à les espoir que les puis aussi kennis maakt met les minder toegankelijk aanbod. Zo ondermijn ton waar ton pour staat. Zoek het, à les wanhopige poging à public te trekken, aussi pas à les vervlakking de ton aanbod. Nee! Sta voor les art ceux onze horizon verbreedt et avec laquelle Pays-Bas international zelfs grand aanzien et bewondering oogst. Zoals les Nationale Opera et Ballet, uitgeroepen tot les beste operahuis à wereld. Of Toneelgroep Amsterdam, wereldwijd gevierd et geëerd. Leid ton Néerlandais public à à deze kunst te waarderen. Mais hoe doe ton dat?
Stop met marketing! Investeer à educatie!
Moi roep les culturele sector van Pays-Bas op: stop 80% de ton marketingbudget à cultuureducatie. Wil ton Kunst met a grand K programmeren, neem puis pas enkel jezelf, maar vooral ton publieke opdracht et ton public serieus. Gun les les expérience ceux jij (en ik) zo à waarde schatten et geloof à hun vermogen tot concentratie et les veux tot verdieping.
Verbreed pas enkel hun kennis, maar prikkel vooral aussi hun leergierigheid. Doe a werkelijke et oprechte poging a breed et divers public te bereiken, et investeer structurel à vernieuwende, interactieve et breed uitgezette publieksprogramma’s. Zorg que deze programma’s met dezelfde middelen, vakmanschap et aandacht être ontwikkeld comme les tentoonstelling, les concert ou les theaterstuk que ton wilt tonen. Werk daarvoor structurel samen met land, regio, ville et buurt et profiteer van elkaars kennis. Zo ontstaan programma’s ceux à les leefomgeving van les beoogde public geworteld zijn, et aldus hun public vanzelfsprekend zullen bereiken.
80 procent
In mijn gedroomde wereld faire cultuurmarketeers zoals ik pas plus à marketing maar enkel à publiciteit et gebruiken nous les overgebleven 20% à notre trouwe public à informeren. Cela kan met a petit budget – les vaste public est toch al geabonneerd à les newsletter ou checkt les cultuurprogramma’s à journaux et à websites. Bovendien hoeft que public pas verleid te worden, les maakt zijn keuzes vanwege intrinsieke interesses et à basis van kennis et eerdere ervaringen. Dure commercials kan ik me donc besparen, ik zet à à free publicity.
Récupéré de den duur volonté cette aanpak pas enkel les kloof tussen les Nederlandse bevolking et les Kunst met a grand K verkleinen. Le aanbod volonté passen bij het publiek, breed gedragen être et les bestaansrecht van kunst et cultuur vanzelfsprekend zijn. Ja, les eeuwige discussie over les waarde van kunst zal verdwijnen. Net zoals les Geest, les oude Hamlet, uiteindelijk verdwijnt à les eeuwigheid.
Français 
Nederlands 
English (UK) 
