Pas in slotscène baadt Guillaume Tell in gouden zonlicht

Na ruim vier uur gebeurt het dan toch: emotie. Het vrije Zwitserland baadt in een gouden zonlicht en het koor zwelt aan over de mooiste orkestklanken die Rossini componeerde. Onwereldse klanken, die weinig van doen hebben met de bekendste klanken uit Guillaume Tell – de galoppade uit de ouverture.
In de voorafgaande vier uren is er misschien wel een hoop gebeurd, maar zelfs de beroemde scène waarin Tell een appel van het hoofd van zijn zoontje moet schieten is geen dramatisch hoogtepunt.
Hoofdsc...