Ontroerend verhaal over het gemarginaliseerde bestaan van Argentijnse ’travesti’s’

Camila Sosa Villada gunt de lezer in Valse krengen een intiem en ontroerend inkijkje in het kleurrijke, maar ook knalharde en eenzame bestaan van (Argentijnse) transseksuelen. En houdt daarmee de onverdraagzame, oordelende samenleving een genadeloze spiegel voor.

Een ‘feestje’

‘Travesti zijn is een feestje’ was het motto van Angie, een van de transseksuele vriendinnen van Camila Sosa Villada. Een bezwering om het dagelijks leven draaglijker te maken. Want tot op de dag van vandaag worden op veel plekken op deze aardbol transseksuelen niet geaccepteerd, maar enkele decennia geleden hadden ‘travesti’s’ zoals Angie en Camila het nog vele malen moeilijker. Geweld, vernedering en uitsluiting waren aan de orde van de dag. Om te kunnen leven zoals ze wilden – als vrouw – waren velen van hen genoodzaakt hun lichaam verkopen. Want ook al werden ze als mens niet geaccepteerd, voor seks met transseksuelen was er wél veel animo.

Tegenwoordig heeft Camila Sosa Villada (41) een carrière als actrice, zangeres en schrijfster, maar ook voor haar begon het leven als vrouw op straat. In haar debuutroman Valse krengen blikt ze terug op die meedogenloze, vormende periode.

Als klein kind al weet Camila, dan nog Christian, al dat ze een vrouw is, maar haar ouders willen daar niets van weten. Na een jeugd vol vernedering, geweld en armoede komt ze rond haar zestiende op straat terecht.

In Córdoba wordt ze opgenomen in de groep travesti’s die zich elke nacht verzamelen in het park Sarmiento en van daaruit hun klanten bedienen. Ze delen hun make-up, verdovende middelen en verhalen, en ze troosten en verdedigen elkaar als ze – wat nogal vaak gebeurt – slachtoffer worden van geweld of diefstal.

Nietsontziend eerlijk, maar met liefde beschrijft Sosa Villada het leven van deze kleurrijke vrouwen. Een feestje is dat leven niet bepaald, maar de vrouwen proberen er in elk geval samen het beste van te maken door hun toevlucht te zoeken in hun eigen fantasievolle wereld, met het roze huis van tante Encarna als veilige haven. Als een moeder ontfermt tante Encarna zich over een te vondeling gelegde baby, over Dove Maria, die in een vogeltje transformeert, en over Natalí, die elke maand bij volle maan in een weerwolvin verandert. Samen houden ze zich staande. Totdat aids en haat in de samenleving genadeloos hun tol eisen en de vrouwen als ratten uit elkaar worden gejaagd.

Valse krengen is een belangrijk en ontroerend verhaal over een gemarginaliseerd bestaan waarvan je hoopt dat niemand dat ooit nog zal hoeven meemaken. Jammer alleen van die vreselijke titel – die doet de bijzondere, warmbloedige personages geen recht.