In mijn werk verleid ik mensen om in aanraking te komen met kunst. En dan in het bijzonder met kunst met a grote K. The kunst die vaak als ‘moeilijk’ of, in a poging om from het negatieve imago af te komen, als ‘kwetsbaar’ wordt verhandeld. Liberale politici zouden misschien zeggen kunst die ‘niet normaal doet’. The is het soort kunst dat haar bestaansrecht moet bevechten, kunst die bovendien – vaak om precies die reden – moeilijk toegankelijk is. Omdat ze geen referentiekader biedt, maar dat juist ter discussie stelt.
Omdat deze kunst iets laat zien wat er voorheen nog not was. Iets vreemds, onbekends or ongemakkelijks.
Me houd from dat soort kunst.
Me houd from dat soort kunst, omdat zij mij raakt. Door deze aanraking wordt mijn wereld net iets groter. Dat laatste is juist nu, in tijden van fragmentatie and het leven in bubbels, van essentieel belang. Anders vergeten wij wellicht dat er nog andere meningen, perspectieven and mogelijkheden zijn dan die ons via onze uniforme kennissenkring and gepersonaliseerde media bereiken, met als gevolg dat the ander steeds vreemder and het begrip voor elkaar steeds lastiger wordt.
Dus: a hoera voor the kunst die ons kennis laat maken met het onbekende.
Maar ja. Me heb a probleem: kunst met a grote K verkopen anno nu is als vechten tegen windmolens. In the luttele seconden aandacht die ik met a advertentie, a poster or a filmpje weet te veroveren, moet ik not enkel informeren and enthousiasmeren – ik moet ook duiden. Uitleggen. Een steeds groter deel from het beoogde public heeft namelijk nog nooit gehoord van mijn product. The heeft ook geen enkel referentiekader and eigenlijk geen idee waar ik het over heb. Hoe komt dat?
That komt, zo is mijn indruk, omdat the algemene ontwikkeling in Nederland achteruit gaat.
Wie heeft er vandaag the dag nog a grote kennis van algemene zaken, van zaken waar schrijvers, sprekers, kunstenaars in hun werk aan refereren? Die groep wordt steeds kleiner omdat wij deze kennis nauwelijks meer nodig hebben. In onze eigen, persoonlijke, uniforme bubbel komen wij met wat wij kennen and weten prima uit the voeten.
En zelfs buiten deze bubbel worden we zelden geconfronteerd met ons gebrek aan ontwikkeling and bewustwording. Wij worden namelijk steeds minder uitgedaagd: politici praten in soundbites, the media voorzien ons via apps met snel verteerbare informatie. Complexe achtergrondartikelen zijn, precies, to the achtergrond verdwenen. Zelfs het journaal houdt het zo dicht mogelijk bij huis uit angst voor lage kijkcijfers and kiest voor human interest-items in plaats van buitenlandse politiek.
Hapklare informatieverstrekking is the norm and bovendien suggereert the nooit stoppende informatiestroom the urgentie om alles at te moeten houden. Dus scannen wij de hele dag door, zonder dat er iets beklijft. Tijd voor achtergrond and verdieping is er niet. En bovendien: is a woord or samenhang not bekend, dan kunnen we informatie in a handomdraai opzoeken – om deze net zo snel weer te vergeten. Iets not weten is geen schande (meer).
Weinig kennis is kennelijk inherent aan kennis-overvloed.
That alles maakt mijn werk als cultuurmarketeer van Kunst met a grote K steeds moeilijker. Want die kunst refereert altijd aan iets. Aan (het werk van) a andere kunstenaar, choreographer or regisseur. Aan maatschappelijke thema’s or historische gebeurtenissen. The kans dat this referentiepunt buiten the belevingswereld van het beoogde public ligt, geen onderdeel uitmaakt van hun algemene ontwikkeling, wordt steeds groter.
Hoe kan ik iemand voor a nieuwe bewerking van Hamlet by Johan Simons interesseren, als diegene not weet dat in this stuk universele and daarom nog altijd actuele kwesties prachtig worden verwoord? Hoe kan the grote Johan Simons a ‘selling-point’ zijn, als zijn spraakmakende ensceneringen bij het brede public onopgemerkt zijn gebleven? Hoe kan ik iemand voor the Pindakaasvloer van Wim T. Schippers enthousiasmeren, als diegene nog nooit from conceptuele kunst heeft gehoord and the associatie met Wim T. Schippers hooguit het by het massamedium televisie uitgezonden Sesamstraat is?
The rekensom is simpel: hoe breder ontwikkeld the consument, des te groter the kans dat ik hem bereik. ‘Bereik’ in the zin dat hij mijn boodschap überhaupt wáárneemt. Want zo werken onze hersenen. Goethe wist het al, and wetenschappelijk onderzoek heeft het bevestigd:
"Der Fremde sieht nur, was er weiss.”
Daarom roep ik the grote cultuur-instituten van Nederland op: zoek het not in the sandwich-module om het public to je museum or je theater te lokken, in the hoop dat het dan ook kennis maakt met het minder toegankelijk aanbod. Zo ondermijn je waar je voor staat. Zoek het, in the wanhopige poging om public te trekken, ook not in the vervlakking from je aanbod. Nee! Sta voor the kunst die onze horizon verbreedt and waarmee Nederland internationaal zelfs groot aanzien and bewondering oogst. Zoals the Nationale Opera and Ballet, uitgeroepen tot het beste operahuis ter wereld. Of Toneelgroep Amsterdam, wereldwijd gevierd and geëerd. Leid je Nederlandse public op om deze kunst te waarderen. Maar hoe doe je dat?
Stop met marketing! Investeer in educatie!
Me roep the culturele sector van Nederland op: stop 80% from je marketingbudget in cultuureducatie. Wil je Kunst met a grote K programmeren, neem dan not enkel jezelf, maar vooral je publieke opdracht and je public serieus. Gun hen the ervaring die jij (en ik) zo op waarde schatten and geloof in hun vermogen tot concentratie and the wil tot verdieping.
Verbreed not enkel hun kennis, maar prikkel vooral ook hun leergierigheid. Doe a werkelijke and oprechte poging a breed and divers public te bereiken, and investeer structureel in vernieuwende, interactieve and breed uitgezette publieksprogramma’s. Zorg dat deze programma’s met dezelfde middelen, vakmanschap and aandacht worden ontwikkeld als the tentoonstelling, het concert or het theaterstuk dat je wilt tonen. Werk daarvoor structureel samen met land, regio, stad and buurt and profiteer van elkaars kennis. Zo ontstaan programma’s die in the leefomgeving van het beoogde public geworteld zijn, and aldus hun public vanzelfsprekend zullen bereiken.
80 procent
In mijn gedroomde wereld doen cultuurmarketeers zoals ik not meer aan marketing maar enkel aan publiciteit and gebruiken we the overgebleven 20% om ons trouwe public te informeren. That kan met a klein budget – het vaste public is toch al geabonneerd op the newsletter or checkt the cultuurprogramma’s in kranten and op websites. Bovendien hoeft dat public not verleid te worden, het maakt zijn keuzes vanwege intrinsieke interesses and op basis van kennis and eerdere ervaringen. Dure commercials kan ik me dus besparen, ik zet in op free publicity.
Op den duur zal deze aanpak not enkel the kloof tussen the Nederlandse bevolking and the Kunst met a grote K verkleinen. The aanbod zal passen bij het publiek, breed gedragen worden and het bestaansrecht van kunst and cultuur vanzelfsprekend zijn. Ja, the eeuwige discussie over the waarde van kunst zal verdwijnen. Net zoals the Geest, the oude Hamlet, uiteindelijk verdwijnt in the eeuwigheid.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
