Als je theater voor kinderen en jongeren maakt, vertel je als volwassene verhalen aan kinderen en jongeren vanuit jouw volwassen bestaan. Dat kan. Daar kun je subsidie voor krijgen. Artemis, eerder hier uitgeroepen tot het op één na beste theatergezelschap van Nederland, is zo’n gezelschap. Maar, omdat dit jeugdtheatergezelschap geleid wordt door Jetse Batelaan doet Artemis het graag anders. Sterker nog, hebben ze bedacht: wat als we die hele boel nou eens een keer omdraaien? Dat we de belevingswereld van jongeren en hun kijk op de wereld nu eens als uitgangspunt nemen. Dus staat er nu een voorstelling op het repertoire die vanuit jongeren bedoeld is voor volwassenen.
Het resultaat is een voorstelling zonder titel. Of liever gezegd met een titel, maar dan eentje waar ze, zoals het een vijftienjarige betaamt, schijt aan hebben. Omdat de wereld van een vijftienjarige al ingewikkeld genoeg is. Dat zien we uitgebeeld door drie volwassen acteurs, die teksten uitspreken van vijftienjarige scholieren.
Beckett
Zo ontdek je als volwassen mens opeens weer hoe verschrikkelijk ingewikkeld de wereld is als je vijftien bent. De werkelijkheid verandert dan namelijk elk kwartier en jij bent de enige die dat ziet. Dat geldt voor alledrie de personages en hoe dat voelbaar wordt gemaakt is de kern van dit stuk, dat verder gaat waar Samuel Beckett stopte.
De voorstelling is dus briljant. Daar kan ik kort over zijn. Hoe Batelaan er ook dit keer weer in slaagt om met eenvoudige middelen en drie acteurs het hele theater, inclusief het verwachtingspatroon van het publiek, op zijn kop te zetten is onnavolgbaar. Zoals we eerder al in Party Dialogues met de haarbrede diepgang van het dansfeest kennis maakten, keren we nu voor vijf kwartier terug in de hel van het puberbrein. Iets waaruit geen ontsnappen mogelijk is. Behalve door te wachten. Tot het over is.
Goed om te weten
English (UK) 
Nederlands 
Français 
