Skip to content

Daniel Bertina

/// Freelance cultural journalist, critic, writer and dramatist. Omnivore with a love of art, culture & media in all unfathomable gradations between obscure underground and wildly commercial mainstream. Also works for Het Parool and VPRO. And trains Brazilian Jiu Jitsu.

'It felt a bit like the first time sex: way too direct, rushed, overactive and largely based on insecurity': Ivo Dimchev in battle with Franz West's wearable art

"What the fuck should I do with this?" was choreographer and performance artist Ivo Dimchev's (1976) first thought when confronted with the artworks of Austrian artist Franz West. After Dimchev's solo performance Some Faves (2010) in Vienna, West, a multi-awarded creator of bizarre sculptures and objects, sought contact with the choreographer. He asked him to make an improvised video based on his... 

‘Soms slaat het verlangen niet gezien te worden om in een overdaad aan exhibitionisme.’ – Yasmeen Godder over The Toxic Exotic Disappearance Act

Ze heeft het druk gehad. Hoogzwanger werkte Yasmeen Godder (Jeruzalem, 1973) aan haar eerste choreografie voor Batsheva Dance Company. In een maand tijd stampte ze onder de vleugels van Batsheva haar nieuwe voorstelling The Toxic Exotic Disappearance Act uit te grond, en beviel tussendoor van een gezonde dochter. Voor de derde keer presenteert de Israëlische choreografe Yasmeen Godder haar werk… 

Van waanzinnige Marrokaanse drum ’n bass naar vervreemdende droomklanken: Dakka al Marrakchia, Zoumana Diarra & Basile Maneka #WU12

Het is ongelooflijk wát een energie de mannen van Manar kunnen opwekken. Deze zes – in djellaba’s gestoken – percussionisten spelen Dekka al Marrakchia: een waanzinnig opzwepende vorm van traditionele Marrokaanse drum ’n bass feestmuziek en religieuze Gnawa. Na een plechtig, bijna ritualistisch begin – waarbij de band in ganzenpas het podium van het Theater aan het Spui komt opsjokken, begeleid door de dreigende klanken van twee enorme toeters – barsten de drums los en staat de dansvloer vol swingende bezoekers.

Column: Staat van Verwenning door Patrick van der Hijden, de opening van het debat Burger King & Burgerschap

In het debat Burger King & Burgerschap geven Patrick van der HijdenDavid van Reybrouck, Chris Keulemans and Samuel Vriezen hun visie op de staat van de burger. Publiek mag, maar hoeft niet, meedoen. Hieronder de column Staat van Verwenning, voorgedragen door Patrick van der Hijden – als aftrap voor het debat.

“Ons leven is in de achttiende eeuw uitgevonden.

De leden van de hogere klassen – de elite – hadden een eigen huis, vaak met tuin. Ze stuurden hun kinderen naar school en die begonnen daarna een vervolgopleiding. Ze hadden vrije tijd en kwamen over het algemeen op tijd op hun afspraken, door de horloges die ze droegen en de trekschuiten die op tijd vertrokken (ze klaagden bij vertraging). Burgers die buiten de stad woonden, forensden – met de koets, dat wel. Ze dronken koffie om wakker te blijven. Ze bezochten restaurants met menukaarten. Ze werden ingeënt tegen de pokken en hadden huisdieren. Een geweldige bron over dat leven vormt het dagboek van Otto van Eck, die daar op tienjarige leeftijd onder druk van zijn door de Verlichting bezielde ouders aan begon, in 1791. Daar ontleen ik bovenstaande voorbeelden aan.

Dit leven wordt aan het begin van de eenentwintigste eeuw niet door een kleine minderheid geleefd, maar door een groot deel van de Nederlanders. Die moeten het wel zonder personeel doen. Dat is namelijk vervangen door technologie.

De nuchtere onheilsprofeet John Gray horen spreken, is altijd een verademing #WU12

Eind jaren tachtig was John N. Gray (South Shields, 1948) adviseur van Margaret Thatcher – Gray: “I was just a small mote of dust in her administration” – nu is hij felle criticaster van alles wat met het neoconservatieve gedachtegoed te maken heeft. Op Writers Unlimited voelde publicist Bas Heijne hem aan de tand.

In How to be a dictator in Africa zijn schrijvers Helon Habila en Dinaw Mengestu opvallend positief over de toekomst van hun continent, ondanks de bedenkingen van David van Reybrouck en moderator Andrew Makkinga.

Dinaw Mengestu deelt zijn achternaam met de voornaam van één van Ethiopië gewezen dictators. “Vooralsnog ben ik schrijver, maar aspireer een carrière als dictator.” Dictators ontstaan niet in een vacuüm, stelt Mengestu. “Wij als burgers scheppen onze leiders.” In zijn voorgedragen verhaal geven de burgers al hun dromen uit handen. Ze schuiven al hun verantwoordelijkheid af richting de machthebbers. En… 

La Fin Du Western is screaming, stomping and spitting tirade against the absurd power struggle in Ivory Coast #dekeuze

"I love westerns," says one of the African players. "Because you always know how they end. Clearly. With only one winner." On the stage floor are four smoothly twirling, stomping dancing, trained performers from the Ivory Coast. They are a stark contrast to their co-stars: two lumbering, yoghurt-pale and uncoordinated German actors. The Africans speak French, the Germans mostly English. The... 

"Talkshow" by artist Miet Warlop and film scholar Hilde D'haeyere is an overly noncommittal slapstick collage #dekeuze

She bends over. A huge wooden shot thunders over film scientist Hilde D'haeyere around and smashes against the playing floor. She stays alive through a recess in the wood. Unperturbed, she springs up and continues reading from her essay: a scholarly treatise on function of slapstick in the silent films of Charlie Chapin and Buster Keaton, as well as in the work of visual artist cum theatre maker Miet Warlop.

Ingmar Bergman becomes opera at Grachtenfestival

Amsterdam, 1999. Studying Theatre Science, first-year theatre analysis class. I sit with notepad and pen clutched in fingers, making indecipherable notes. Halfway through the lecture, Sjaron Minailo (Tel Aviv, 1979) saunters in, dressed in a huge fur coat, with big Gucci sunglasses and dreadlocks. With a sigh, he plops into the back lecture bench, hears three sentences of the disrupted lecturer's speech 

#HF11: Met The School for Scandal geeft Deborah Warner een vrolijke schop tegen een aartsconservatieve theatertraditie. De Britten zijn not amused.

Foto: Neil Libbert

Dat was even knarsetanden voor de Britse theatercritici. De gevierde regisseur Deborah Warner (1959) trok onlangs Richard Brinsley Sheridan’s The School for Scandal uit de kast. Een stuk uit 1777, en een onaantastbaar onderdeel van de Britse theatercanon. Voortbordurend op de stijl van haar eerdere productie Mother Courage (2009) gaf Warner ook aan The School for Scandal – godbetert – een eigenzinnige, hedendaagse draai.

 

“Met veel video, licht, muziek en kabaal – als een rockconcert, ” grijnst Warner in het kantoor van het Barbican Theatre in Londen. “Mother Courage had een ontzettend populistische, spannende sfeer. Ik houd ontzettend van die arrogante theatraliteit, en die stijl wilde ik voortzetten in The School for Scandal. Voor mij was het de grote uitdaging om de Brechtiaanse theaterstijl van Weimar – die ik via Mother Courage weer had ontdekt – te laten botsen met een achttiende-eeuwse theatertekst.”

Via Intolleranza II is een onweerstaanbaar geestige theaterchaos over de bouw van een operadorp.

foto: Aino Laberenz

De vorig jaar aan longkanker overleden Künstler Christoph Schlingensief – alleskunner, provocateur, regisseur, levenskunstenaar – krijgt op het Holland Festival een uitgebreid eerbetoon: de openingsvoorstelling Mea Culpa, een programma met zeven speelfilms, en Schlingensiefs zwanenzang Via Intolleranza II.

Doodziek vatte Christoph Schlingensief het wilde plan op om in Burkina Faso een operadorp uit de grond te stampen, Remdoogo. Een zelfvoorzienende vrijplaats waar mensen vanuit verschillende culturen elkaar zouden kunnen ontmoeten, en om daar voor langere tijd samen kunst te maken. Dit in navolging van vergelijkbare initiatieven zoals het Avenida Theater in Mozambique, opgezet door schrijver Henning Mankell. Schlingensief streefde naar het samenvloeien van kunst en leven. Gedreven uit een jarenlange fascinatie voor de rijke Afrikaanse cultuur, en geïnspireerd op de idealen van zijn grote held Joseph Beuys.

Via Intolleranza II is Schlingensiefs poging om in een maalstroom van documentaire, muziek, beeldende kunst, film, performancekunst, lezing, opera en theater het prille wordingsproces van Remdoogo vast te leggen. Een voorstelling over een proces. Tegelijkertijd lijkt Schlingensief ook zijn eigen motieven te bevragen. Via Intolleranza II was zijn zwanenzang – hij stierf drie maanden na de première. De voorstelling krijgt op zaterdag 4 juni de Nederlandse première.

Eugénie Rebetez shows the alienating contrast of a woman who wants to be more and is also at peace with who she is

Eugénie Rebetez in 'Gina'. Foto: Augustin Rebetez.

Haar volle dijen kletsen tegen elkaar. Ze schudt met haar ontblote armen en kijkt grijnzend naar de trillende huid op haar bovenarmen. Ze stampt woest over de speelvloer van Theater Kikker, terwijl haar forse lijf – gekleed in een klein nietsverhullend zwart jurkje – nadrukkelijk aan alle kanten vrolijk meestuitert. Je moet maar durven. In haar one woman show ‘Gina’ gaat de Zwitserse theatermaker Eugénie Rebetez aan alle gêne voorbij.  In de huid van Gina toont Rebetez haar eigen hunkering naar het sterrendom, met veel zelfspot en absurdistische humor. Een eigenzinnige mengelmoes van mime, stand up comedy, kleinkunst en hedendaagse dans.

Yasmeen Godder lets contrast between frightened individual and roaring group animal linger too much in dancers' minds

Dancers by Yasmeen Godder - photo Itzik Giuli

She is on her knees. Shaking and trembling, she jerks backwards. With clawed fingers that seem to grasp at the void. Like a frightened cat. Shuffling, the dancer moves backwards in a semicircle on the white stage floor of Theatre Frog. One by one, the five others step onto the empty open stage, while the first dancer keeps looking anxiously at the audience. Thus begins 'Storm end come'. With this performance, Israeli choreographer Yasmeen Godder shows the overwhelming effects of fear on the bodies of her dancers. But it doesn't really get scary.

Small Cultural Membership
175 / 12 Months
For turnover less than 250,000 per year.
Posting press releases yourself
Cultural Membership
360 / Year
For cultural organisations
Posting press releases yourself
Collaboration
Private Membership
50 / Year
For natural persons and self-employed persons.
Exclusive archives
Own mastodon account on our instance
en_GBEnglish (UK)