Fransien van der Putt is dramaturg en criticus. Zij werkt o.a. met Lana Coporda, Vera Sofia Mota, Roberto de Jonge, João Dinis Pinho & Julia Barrios de la Mora en Branka Zgonjanin. Zij schrijft over dans en theater voor Cultureel Persbureau, Theaterkrant en Dansmagazine. Tussen 1989 en 2001 mixte zij tekst als geluid bij Radio 100. Tussen 2011 en 2015 ontwikkelde zij een minor voor de BA Dance, Artez, Arnhem – over artistieke processen en eigen onderzoek in dans. Binnen haar werk heeft zij speciale aandacht voor de betekenis van archieven, notatie, discours en theatergeschiedenis in relatie tot dans in Nederland. Samen met Vera Sofia Mota onderzoekt zij in opdracht van www.li-ma.nl het werk van video-, installatie- en peformance- kunstenaar Nan Hoover.
The Dutch Dance Days are not yet a mad hive of dance, but for Maastricht they are increasingly a fun tourist attraction. Day trippers and weekend tourists come from all over the country to combine the delights of the South with those of the art of dance. For that matter, all of Maastricht seems to float on VVV leaflets. In this sphere of promotion, is there still room for...
Regisseur, actrice en theatervormgeefster Sarah Moeremans houdt een jaar lang kantoor in de hal van de Rotterdamse Schouwburg. Onder de titel “My First Camp” heeft zij haar intrek genomen in het voorhuis, om meer in contact te staan met de verschillende gebruikers en bezoekers in het gebouw en de wereld daar omheen. Is de publieke ruimte een wildernis geworden, die…
Holland Festival, Julidans, IT's, Over 't IJ. End-of-season theatre is always strewn across Amsterdam. Between April and September, international performance offerings migrate from Utrecht (Springdance and Festival aan de Werf) via Amsterdam to Rotterdam (Internationale Keuze). If you want to experience something of contemporary, international dance, Springdance, HF and Julidans are the places to be. [For...
Composer Wolfgang Rihm and choreographer Sasha Waltz, two familiar faces at the Holland Festival and big names in European performing arts, released a performance together in 2008 that could not be missing from a Holland festival programme this year. The festival not only has a focus on some great contemporary composers (Xenakis, Rihm), but is also making considerable headway on the...
This year, the Holland Festival brings the extraordinary French-Algerian co-production Nya, which combines achievements of modern and classical dance with hip-hop and, in addition, Ravel's Bolero sounds alongside Houria Aïchi's Algerian evergreens.
Nothing is more uplifting than singing a canon together. French choreographer Boris Charmatz's Frère Jacques, seen as the bouncer on the final night of Springdance, is a special case, though. 'Levée des conflits' has no recurring refrain, but has no fewer than 25 stanzas, which are danced by each of the 24 dancers. The insane polyphony that rises from this monster canon of dancing bodies slowly rattles the viewer apart over 1 hour and 40 minutes, at least if they keep following the multitude of movements and manipulations. 'Levée des conflits' presents the audience with a dilemma: does it surrender to the inimitability of interlocking phases and versions of a composition that it cannot possibly oversee? Or does it frantically search for structure, something to hold on to, something to orientate itself in this hall of mirrors of repetition and multiplication?
“I don’t care about the body, I make music,” zei Savion Glover gisteravond, geleund tegen de deurpost van zijn kleedkamer na afloop van de voorstelling Bare Soundz. Het danspubliek in de Utrechtse Stadsschouwburg had moeite zich de mores van een jazzpubliek eigen te maken. Naarmate het concert vorderde, produceerde het steeds vaker aanmoedigende yels wanneer de drie tapdansers los gingen…
Van links naar rechts bewegen enkelingen over het toneel, zonder ophouden en in drommen soms, een uur lang. Het is verslavend, deze locomotion in Sideways Rain, het eindeloze voortbewegen in één en dezelfde richting van wat steeds nieuwe mensen lijken. Door subtiele kostuumwisselingen, een duister lichtplan en de dramatische drones van Murcof is het in het begin heel moeilijk om de vijftien dansers uit elkaar te houden. Zij worden een fascinerende stroom voorbijgangers, onderweg van ergens naar nergens. In tegenstelling tot het uitzicht langs de openbare weg, hebben de dansers niet de gebruikelijke tassen, paraplu’s en petten bij zich en bewegen zij zich bovendien voornamelijk op vier benen.
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.