De vrouwelijke componist, zij blijft de gemoederen beroeren. Mijn artikel n.a.v. de wereldpremière van Damocles van Mathilde Wantenaar ontketende op Facebook een felle discussie. ‘Waarom zouden vrouwen voorgetrokken moeten worden?’, vroeg een boze man. ‘Het gaat mij alleen om kwaliteit, niet of een muziekstuk door een man of een vrouw is geschreven.’ Hij werd iebelig van de m/v discussie, die inderdaad anno 2018 niet langer nodig zou moeten zijn. Gelukkig is de verhouding m/v in het modernemuziekfestival November Music zonder omhaal van woorden ongeveer fiftyfifty. Hierbij vijf concerten die je niet mag missen!
2-11 Kate Moore: Lux Aeterna
‘Tijdens het componeren knipoogde Kate Moore naar de drie heiligen Sinte-Clara, Sint-Jan en Sinte-Lucia, patrones van de blinden. Deze drie heiligen begeleiden ons tijdens de tocht van de duisternis naar het eeuwige licht en verrijzenis.’ Aldus de webtekst. De titels van de drie delen zijn bepaald niet kinderachtig. Lucidity: Eyes of Hands; Providence: Revelation of the Creatures en Clarity: In Praise of Poverty. Moore heeft bewezen het grote gebaar niet te schuwen. Haar oratorium Sacred Environment dat afgelopen Holland Festival zijn wereldpremière beleefde had de allure van Carl Orffs Carmina Burana.
3-11 Jennifer Walshe: A History of the Voice
Net als de Nederlandse Huba de Graaff is de Ierse Jennifer Walshe geïnteresseerd in de menselijke stem. Zij rekt graag de grenzen op in stemperformances, alleen of in samenwerking met bijvoorbeeld het befaamde Arditti Quartet. A History of the Voice schreef ze speciaal voor het Brussels vocaal ensemble Hyoid. De voorstelling was in 2017 een succesnummer op het Belgische Transit festival.
Volgens de website van November Music ontketent Walshe ‘een ware big bang van de menselijke stem. Van olijke vocale imitaties van Tom Cruise over zijn Scientology-passie, tot kermende sterfscènes uit de opera’. Daarnaast debiteren de zangers ook nog eens weetjes over de zangkunst uit de Middeleeuwen. Walshe gebruikt YouTube-materiaal, knipoogt naar de popcultuur en sneert naar hoogdravend wetenschappelijk onderzoek. Volgens het Vlaamse magazine Veto ‘breekt Jennifer Walshe met A History of the Voice heel bewust de niche van de nieuwe muziek open’.
7-11 Jan-Peter de Graaff: De Grens
Het libretto zoomt in op de dag dat de Duitse keizer Wilhelm II naar het neutrale Nederland vlucht. Precies het moment van de officiële wapenstilstand. Zo wordt deze historische gebeurtenis op een persoonlijke en intieme manier belicht. Hoewel de opera al diverse malen is uitgevoerd heb ik geen enkele recensie kunnen vinden. Reden temeer om af te reizen naar den Bosch.
9-11 Meriç Artaç: Madam Koo
Madam Koo is vanwege de huidige vluchtelingenthematiek bijzonder actueel, maar Artaç en Askvik benaderen deze op een lichtvoetige manier. Het is een soort opera buffa, waarin serieuze dingen met humor en lichtheid behandeld worden. Artaç: ‘Er zitten absurdistische elementen in, met overdrijvingen en misverstanden van Madam Koo. Zij ziet de kleine Miku als potentiële terrorist, terwijl het meisje alleen maar vriendjes met haar wil worden. Zo komen we bij het begrip “perspectief”’. Wat we als goed of slecht interpreteren, kan vanuit andere perspectieven verschillen.’ Lees het hele interview hier.
9-11 Fantastic Women
Zij behandelen de positie van de vrouw aan de hand van actuele muziek en teksten. De meeste liederen werden speciaal voor dit project geschreven, maar daarnaast klinken stukken die zelden worden gehoord. ‘Fantastic Women heeft de statuur van een liedrecital en de levendigheid van een variété-act’, ronkt de website. De regie is in handen van Jorinde Keesmaat. ‘Aan de hand van bizarre feiten, humor, pure provocatie en bewondering creëert zij een persoonlijk monument voor de selfmade woman, haar twijfel en haar leed; haar strijd en haar succes. Fantastic Women is een podium voor de fantastische vrouw.’
Laat de boze Facebookmijnheer het niet horen…