When we think of 'The Dark Ages', we think of the rough raw dark Middle Ages, with church and king and no hygiene. However, Swiss director Milo Rau's performance, now at the Holland Festival, refers to a much more recent piece of European history. In a recent interview With the Culture Press, he said:
This way from row nine, it is like being knee-deep in carnations yourself. The heads of the audience in front of me merge silently into a forest of stems crowned with pink, through which dancers carefully step back and forth like leggy chickens.
The find is great: Nelken by Pina Bausch depicts paradise as a place where you have to be careful or things will go wrong. The carnations force the dancers to be careful. As a spectator, you go along with them, without all the underlying thoughts immediately coming through to you.
There I am. Next to Holland Festival director Ruth Mackenzie, on a grave, as part of the installation Gardens Speak on the stage of the main hall of Theatre Bellevue in Amsterdam. There is nothing to see, little to hear. Tone lights suggest a rising sun after a few minutes. I get up together with the ten other visitors. Quite a shame, because I was actually quite comfortable lying there.
The programme booklet sounded promising:
The biggest applause at the end of Tchaikovsky's opera Pique Dame went to the choir of the National Opera and the Royal Concertgebouw Orchestra on Wednesday 15 June. And rightly so: choristers and orchestral musicians brought the highly varied score to sound flawlessly, without once getting out of sync with each other. Dynamics, rhythm, phrasing, empathy, everything was solid. A performance of stature rarely seen in the Stopera. The vocal soloists were somewhat pale in comparison.
Austrian politician Jörg Haider labelled its work Weltkatzenmusik. When his far-right Freiheitliche Partei Österreichs joined the government in 2000, it led to mass protests. At one such rally, Olga Neuwirth (Graz, 1968), under the title 'Ich lass mich nicht wegjodeln', denounced his anti-intellectual and anti-cultural agenda. The rest is history: Haider drove himself to pieces in 2008, Neuwirth...
We are all going to die! We already have that certainty in. And since the dawn of mankind, every new generation invariably knows that it is going to happen to them now. After all: their successors have never prospered anywhere like today's youth. Nice premise for a concert, thought German director Sebastian Nübling[hints]Nuling was a guest at the Holland Festival last year with an adaptation of Hebbel's play Nibelungen, read the review and a interview.[/hints], good idea to programme, thought the Holland Festival. I seriously wonder why.
Full of religious inspiration, Joseph Haydn (1732-1809) wrote the oratorio Die Schöpfung, his famous musical ode to the Biblical creation story. Berlin-based artist Julian Rosefeldt (b 1965) reflects on Haydn's masterpiece with an aesthetic film that shows how humans bend the world to their will. During the Holland Festival this film was screened at a live performance of the music by Collegium Vocale Gent and baroque orchestra B'Rock led by conductor René Jacobs. Got Die Schöpfung an extra charge through this film, which largely consists of people in white suits walking around sandy landscapes?
There are countries in the world, where the boundaries between art disciplines are not as sharply drawn as they are here. The Holland Festival, under the new leadership of Ruth MacKenzie, is catching us up. She is bringing events here where the boundaries between visual art, performance, video, film and performing arts can no longer be drawn. Events that generate meaning in ways that are quite new to us, such as The Encounter, last week, and Gardens Speak, later this week.
Swiss playwright Milo Rau created a theatrical trilogy about the demise of the European ideal. The second part The Dark Ages is now at the Holland Festival. Rau combined his actors' painful, personal life stories with themes from the works of Chekhov, Shakespeare and the Greek tragedies. With a Freudian sauce: 'Countless people who are The Dark Ages have seen ask me: 'Milo, is something wrong with your father?'
Over four hours long Ça ira (1) Fin de Louis, a performance by French director Joël Pommerat, to be seen this weekend at the Holland Festival. He reconstructed events in France between 1789 and 1794, better known as The French Revolution. What begins as a sometimes difficult-to-follow, animated history lesson culminates in an impressive 'whodunnit', balancing between re-enactment and live television.
Maarten Baanders saw an opera that remained an island. An omnivore was Athanasius Kircher (1602 - 1680). No phenomenon in the universe could escape his urge to investigate. A universal scholar he was, but also a fantasist. Hence, he did not count in science. But for a grotesque opera, you can hardly imagine a more attractive protagonist. Louis...
Marketing strategist Halbe Zijlstra has failed. His valiant attempt to use a 'Giving Act' boosting donations from small individuals to arts institutions has backfired. Since 2011, contributions made by ordinary households to cultural institutions fell from 32 euros, to 28 euros on average in 2014. This is according to the survey 'Cultural institutions in the Netherlands: Changes in giving behaviour, donations, fundraising and income between 2011 and 2014', which was presented in a small gathering on Friday 10 June.
Wine Dierickx ( Wunderbaum) and Ward Weemhoff (The Hot Shop) are an artist couple and we will know it. Engaging and with humour, they take us into their private lives or that which we think that is their private life. Know after all, we don't do it.
The Encounter, a large-scale solo performance by British multi-talent Simon McBurney, had its Dutch premiere at the Holland Festival on Thursday. The Encounter combines the dramatic power of a Hollywood blockbuster with the polished simplicity of 20th-century, stripped-down, edited - call it Brechtian - theatre.
Hoe kun je een intens gecompliceerde geschiedenis herschrijven vanuit een ander perspectief? Door groteske glazen marionetten te gebruiken en geen acteurs. Deze revolutionaire vondst was op 8 juni te zien in het Holland Festival, en is daar 9 juni nog mee te maken. De Egyptische kunstenaar Wael Shawky neemt ons in die film mee naar vervlogen eeuwen en toont ons…
De Braziliaanse Christiane Jatahy was vorig jaar al met het stuk What If they went to Moscow op het Holland Festival. Ze kwam, zag en overwon. Dit jaar komt ze met het laatste deel uit de trilogie van toneeladaptaties, The Walking Forest. De titel verwijst naar de drie heksen in William Shakespeare’s Macbeth, die zijn opkomst en ondergang voorspellen. Het stuk vormde het uitgangspunt voor een performance met vier videoschermen, een bar, een actrice, een dode vis en, o ja, publiek.
Misschien waren de eerste woorden die de mens ooit uitsprak wel een gedicht. In ieder geval zal de mens eerst gezongen hebben, voor hij woorden gebruikte. Als we de destijds geuite oerklank om mee aan te geven dat die duif toch echt van jou is tenminste als zang kunnen omschrijven. Feit blijft, dat Poetry International het festival dat gisteren een prachtige openingsavond beleefde, gewijd is aan een de oudste kunstvormen ter wereld: de poëzie. Maar hoe spinglevend is die kunst wel niet?
Iedereen die zich de val van de muur kan herinneren is opgegroeid met de dreiging van een nucleaire aanval. En daarbij horen de idiote adviezen van overheidswege om in geval van een atoomexplosie onder de tafel te gaan zitten, liefst met een vergiet op het hoofd. En om genoeg blikvoer en water achter de hand te houden.
Vanaf scène 1 neemt ‘Sketches/Notebook’ van Meg Stuart en haar groep Damaged Goods het publiek op in een overvloed aan belevenissen. Vooroverbuigen en snelle draaibewegingen maken. Met een lamp zwaaien en enkele medeperformers in een lichtkring zetten. Figuren maken met je handen. Stenen op de vloer leggen en er aandachtig omheen lopen. Uit rijk gevulde kledingrekken kiezen om een kleurige, bizarre creatie van jezelf te maken. Een muur rond jezelf optrekken en dan kijken wat de ander ermee doet: nadoen, verplaatsen, afbreken, oplossen in de ruimte. Spelen met lichtbundels en touw. Rondrennen. Springen op de plaats. Wild roffelen op en drumstel. Lang aanhoudende muzikale motieven.
Van choreografe Meg Stuart is al vaker werk in het Holland Festival te zien geweest: ‘Alibi’ (2002) en ‘Forgeries, Love and Other Matters’ (2004). Dit jaar verrast ‘Sketches/Notebook’, omdat het werk speelser en lichter is dan haar eerdere werk.
In zijn jeugd was Harrison Birtwistle (1934) een van de Angry Young Men van de Engelse muziek, inmiddels is hij in de adelstand verheven en gaat hij als ‘Sir Harry’ door het leven. Hij werd opgeleid als klarinettist en componist aan the Royal College of Music in Manchester, waar hij zich ergerde aan het behoudende klimaat. Samen met John Ogden,…
Zaterdag 4 juni 2016 was ik aanwezig bij de koninklijke opening van het Holland Festival en ik kon er geen recensie over schrijven, want ik zat op de voorste rij van de Amsterdamse Stadsschouwburg. Omdat het podium verhoogd was, keek ik tegen een zwarte muur aan, waarboven alleen de voorste acteurs zichtbaar waren. De achterste en onderste helft van het toneelbeeld waren mij volledig ontgaan.
Ik schreef dat op, en het Holland Festival stelde mij ruimhartig in de gelegenheid om de voorstelling nog een keer te gaan zien, vanaf een betere plek. Tegelijk vertelde de organisatie dat de eerste drie rijen van de Stadsschouwburg bij deze voorstelling zouden worden gecompenseerd. Ik ging dus nog een keer naar Amsterdam, op maandag 6 juni.
Voorafgaand aan de voorstelling, tijdens het niet eten van een zwartverbrande hamburger in schouwburgrestaurant Stanislavski, hoorde ik van de keurige mensen aan het tafeltje naast mij dat de voorste stoelen tegen scherp gereduceerd tarief werden aangeboden, en dat mensen zoals zij die al een kaartje hadden gekocht de keuze hadden om dus een deel van het geld terug te krijgen of op de wachtlijst te gaan staan voor een plek met betere zichtlijnen. Of het hun uiteindelijk gelukt is een van de plekken met beter zicht te bemachtigen, weet ik niet. De voorstelling
Wunderbaum. Onder liefhebbers van fris en jong toneel bracht dit collectief van makers in het begin van deze eeuw iets teweeg. Hemelbestormers waren ze, opgegroeid onder de vleugels van Johan Simons, waar ze het jeugdelftal van diens legendarische Theatergroep Hollandia vormden. En omdat destijds echt iedere jonge maker iets moest met de wereld, wilde JongHollandia, later Wunderbaum, dat ook. Maar omdat ze in het postideologische tijdperk leefden en dagelijks zagen hoe de idealen van hun docenten, ouders en mentoren op niets uitliepen, werd het vooral een club van twijfelaars. En daar waren ze dan wel weer heel goed in.
So you can get too close to a work of art. I don't even know if it really applies to paintings, that toxic fumes can rise from them, as some claim, but it certainly applies to theatre art. During the opening of the Holland Festival 2016, I was sitting in the front row of the Amsterdam Stadsschouwburg. Normally already not the best place for those who want to keep a bit of an overview of what is happening on stage. For the occasion of 'Die Stunde da wir nichts voneinander wussten', the stage had also been raised by half a metre, which meant I spent about four-fifths of the time watching actors' heads bounce over a light rail.
For Theatre of the World, his fifth full-length opera, Louis Andriessen (1939) drew inspiration from the Jesuit scholar Athanasius Kircher (1601-1680). He was the last Renaissance man, someone who could do everything and knew everything. Kircher wrote books full of the most diverse subjects, from the meaning of hieroglyphics to vulcanology and musical instruments. He even designed a cat piano, based on the idea that each cat screams at a different pitch when you tap its tail. After his death, Kircher fell into disrepute as a charlatan.
However, unusable for science, he forms gefundenes Fressen for a composer like Andriessen, who likes to explore the boundaries between reality and fiction. His opera Writing to Vermeer (1999) is based on fictional letters to the Delft painter; Rosa, a Horse Drama (1994) is about the murder of a composer, allegedly part of a conspiracy against music.
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.