This year's Holland Festival spotlights Rotterdam-based theatre collective Wunderbaum with the revival of 'The Coming of Xia', premieres of 'Privacy' and 'The Future of Sex' and the film 'Stop acting now'. With this film, Wunderbaum concludes their four-year project 'The New Forest', a 'Platform for social change', according to Wunderbaum, "The New Forest depicts transition and casts a...
The smallest details speak for themselves. For the second time during this edition of the Holland Festival, the legendary BBC series This Life comes along. Richard Cant, who plays a flawless lead role in Neil Bartlett's play Stella, has previously appeared in This Life, the series that set the standard for the modern docusoap in 1996. So now live, up close, in De Brakke Grond's Red Hall, the man who also played a solid role in Midsomer Murders.
Het is goed dat het Holland Festival zijn nek durft uit te steken, door dit jaar de hier onbekende Olga Neuwirth (1968) tot focus componist te maken. Bij nader inzien had ik overigens liever haar spraakmakende opera Bählamms Fest eens in een geënsceneerde versie gehoord, dan Le Encantadas. Dit vorig jaar gecomponeerde stuk wist de hooggespannen verwachtingen niet helemaal in te…
Woody Allen made sure in 1972 that his fans could not watch Star Wars with dry eyes years later. The final scene of his film 'Everything You Always Wanted To Know About Sex, But Were Afraid To Ask' shows us the male brain as the bridge of a Star Cruiser where the crew is hard at work to bring a date to a successful conclusion. The spermatozoa in the front are a squabbling gang of take-off runners, heading for an uncertain descent towards beating egg.
This way from row nine, it is like being knee-deep in carnations yourself. The heads of the audience in front of me merge silently into a forest of stems crowned with pink, through which dancers carefully step back and forth like leggy chickens.
The find is great: Nelken by Pina Bausch depicts paradise as a place where you have to be careful or things will go wrong. The carnations force the dancers to be careful. As a spectator, you go along with them, without all the underlying thoughts immediately coming through to you.
There I am. Next to Holland Festival director Ruth Mackenzie, on a grave, as part of the installation Gardens Speak on the stage of the main hall of Theatre Bellevue in Amsterdam. There is nothing to see, little to hear. Tone lights suggest a rising sun after a few minutes. I get up together with the ten other visitors. Quite a shame, because I was actually quite comfortable lying there.
The programme booklet sounded promising:
Full of religious inspiration, Joseph Haydn (1732-1809) wrote the oratorio Die Schöpfung, his famous musical ode to the Biblical creation story. Berlin-based artist Julian Rosefeldt (b 1965) reflects on Haydn's masterpiece with an aesthetic film that shows how humans bend the world to their will. During the Holland Festival this film was screened at a live performance of the music by Collegium Vocale Gent and baroque orchestra B'Rock led by conductor René Jacobs. Got Die Schöpfung an extra charge through this film, which largely consists of people in white suits walking around sandy landscapes?
There are countries in the world, where the boundaries between art disciplines are not as sharply drawn as they are here. The Holland Festival, under the new leadership of Ruth MacKenzie, is catching us up. She is bringing events here where the boundaries between visual art, performance, video, film and performing arts can no longer be drawn. Events that generate meaning in ways that are quite new to us, such as The Encounter, last week, and Gardens Speak, later this week.
Maarten Baanders saw an opera that remained an island. An omnivore was Athanasius Kircher (1602 - 1680). No phenomenon in the universe could escape his urge to investigate. A universal scholar he was, but also a fantasist. Hence, he did not count in science. But for a grotesque opera, you can hardly imagine a more attractive protagonist. Louis...
The Encounter, a large-scale solo performance by British multi-talent Simon McBurney, had its Dutch premiere at the Holland Festival on Thursday. The Encounter combines the dramatic power of a Hollywood blockbuster with the polished simplicity of 20th-century, stripped-down, edited - call it Brechtian - theatre.
Het belooft een prachtig portret te worden, de film die regisseur John Albert Jansen aan het maken is over dichter Remco Campert. Poetry International (van 7 t/m 11 juni in Rotterdam) vertoont alvast een voorproefje. ‘Ik vind het ontroerend te zien dat er bij Remco nog altijd sprake is van een zekere verlegenheid, alsof het jongetje nog altijd onder de oppervlakte verborgen zit. Dat komt heel mooi in beeld.’
Vanaf scène 1 neemt ‘Sketches/Notebook’ van Meg Stuart en haar groep Damaged Goods het publiek op in een overvloed aan belevenissen. Vooroverbuigen en snelle draaibewegingen maken. Met een lamp zwaaien en enkele medeperformers in een lichtkring zetten. Figuren maken met je handen. Stenen op de vloer leggen en er aandachtig omheen lopen. Uit rijk gevulde kledingrekken kiezen om een kleurige, bizarre creatie van jezelf te maken. Een muur rond jezelf optrekken en dan kijken wat de ander ermee doet: nadoen, verplaatsen, afbreken, oplossen in de ruimte. Spelen met lichtbundels en touw. Rondrennen. Springen op de plaats. Wild roffelen op en drumstel. Lang aanhoudende muzikale motieven.
From choreografe Meg Stuart is al vaker werk in het Holland Festival te zien geweest: ‘Alibi’ (2002) en ‘Forgeries, Love and Other Matters’ (2004). Dit jaar verrast ‘Sketches/Notebook’, omdat het werk speelser en lichter is dan haar eerdere werk.
Zaterdag 4 juni 2016 was ik aanwezig bij de koninklijke opening van het Holland Festival en ik kon er geen recensie over schrijven, want ik zat op de voorste rij van de Amsterdamse Stadsschouwburg. Omdat het podium verhoogd was, keek ik tegen een zwarte muur aan, waarboven alleen de voorste acteurs zichtbaar waren. De achterste en onderste helft van het toneelbeeld waren mij volledig ontgaan.
Ik schreef dat op, en het Holland Festival stelde mij ruimhartig in de gelegenheid om de voorstelling nog een keer te gaan zien, vanaf een betere plek. Tegelijk vertelde de organisatie dat de eerste drie rijen van de Stadsschouwburg bij deze voorstelling zouden worden gecompenseerd. Ik ging dus nog een keer naar Amsterdam, op maandag 6 juni.
Voorafgaand aan de voorstelling, tijdens het niet eten van een zwartverbrande hamburger in schouwburgrestaurant Stanislavski, hoorde ik van de keurige mensen aan het tafeltje naast mij dat de voorste stoelen tegen scherp gereduceerd tarief werden aangeboden, en dat mensen zoals zij die al een kaartje hadden gekocht de keuze hadden om dus een deel van het geld terug te krijgen of op de wachtlijst te gaan staan voor een plek met betere zichtlijnen. Of het hun uiteindelijk gelukt is een van de plekken met beter zicht te bemachtigen, weet ik niet. De voorstelling
Wunderbaum. Onder liefhebbers van fris en jong toneel bracht dit collectief van makers in het begin van deze eeuw iets teweeg. Hemelbestormers waren ze, opgegroeid onder de vleugels van Johan Simons, waar ze het jeugdelftal van diens legendarische Theatergroep Hollandia vormden. En omdat destijds echt iedere jonge maker iets moest met de wereld, wilde JongHollandia, later Wunderbaum, dat ook. Maar omdat ze in het postideologische tijdperk leefden en dagelijks zagen hoe de idealen van hun docenten, ouders en mentoren op niets uitliepen, werd het vooral een club van twijfelaars. En daar waren ze dan wel weer heel goed in.
So you can get too close to a work of art. I don't even know if it really applies to paintings, that toxic fumes can rise from them, as some claim, but it certainly applies to theatre art. During the opening of the Holland Festival 2016, I was sitting in the front row of the Amsterdam Stadsschouwburg. Normally already not the best place for those who want to keep a bit of an overview of what is happening on stage. For the occasion of 'Die Stunde da wir nichts voneinander wussten', the stage had also been raised by half a metre, which meant I spent about four-fifths of the time watching actors' heads bounce over a light rail.
For Theatre of the World, his fifth full-length opera, Louis Andriessen (1939) drew inspiration from the Jesuit scholar Athanasius Kircher (1601-1680). He was the last Renaissance man, someone who could do everything and knew everything. Kircher wrote books full of the most diverse subjects, from the meaning of hieroglyphics to vulcanology and musical instruments. He even designed a cat piano, based on the idea that each cat screams at a different pitch when you tap its tail. After his death, Kircher fell into disrepute as a charlatan.
However, unusable for science, he forms gefundenes Fressen for a composer like Andriessen, who likes to explore the boundaries between reality and fiction. His opera Writing to Vermeer (1999) is based on fictional letters to the Delft painter; Rosa, a Horse Drama (1994) is about the murder of a composer, allegedly part of a conspiracy against music.
De schreeuwerige bordjes KEUKENHOF blijven maar voorbij deinen langs café Dwaze Zaken, op een zeer plakkerige dinsdagmorgen. Hordes toeristen drommen er achteraan, klaar om geld uit te geven aan pittoreske plaatjes en unieke ervaringen. Mijn interesse gaat vandaag uit naar het tegenovergestelde, de desolate 19the eeuwse koloniën in Drenthe, destijds ‘Hollands Siberië’ genoemd. Bij mij is Drenthe bekend als ‘ een fietsersparadijs’ maar schrijfster Suzanna Jansen schreef er 2008 de bestseller het Pauperparadijs over, waarin ze de geschiedenis van haar familie tot vijf generaties terug nauwkeurig uitploos.
Ze draagt een zomerse blauwe jurk en is op doorreis naar de ‘plaats delict’ van ons gesprek, Veenhuizen, om met RTV Drenthe langs haar ‘lievelingsplekjes’ te rijden. Een tikje ironisch is dat wel, aangezien zij Drenthe voornamelijk kent via haar voorouders, die onder erbarmelijke omstandigheden het leven (ver)sleten in de koloniën.
15 juni 2016 gaat daar in Veenhuizen theaterspektakel Het Pauperparadijs in premiere op de binnenplaats van het Gevangenismuseum, over ‘een van de meest dramatische verborgen geschiedenissen van Nederland’.
Maar liefst 1 miljoen Nederlanders stammen af van Veenhuizenklanten[hints]Uit de registers blijkt dat onder andere Ruud Lubbers, Geert Mak en Alexander Pechtold, Thea Beckmann, Anton Pieck en Bert Haanstra verwant zijn aan paupers uit de 19de-eeuwse armenkolonies[/hints].
The Kröller-Müller Museum does not immediately associate you with classical music. Yet on Sunday afternoon, 29 May, I attended a concert at this institution located in the Veluwe forests. It was organised by the Helene Kröller-Müller Fund in association with 401 Dutch operas. This organisation aims to bring forgotten and never-performed opera' from the Netherlands and Flanders (back) into the spotlight. On this occasion, arias and duets were performed from the period when Helene Kröller-Müller (1869-1939) built the art collection of the museum named after her.
Dutch music of the late nineteenth, early twentieth century seems hot again.
Two major exhibitions honour the work of Constant Nieuwenhuys. Gemeentemuseum Den Haag shows his architectural utopia New Babylon, the Cobra Museum in Amstelveen outlines Constant's development from Cobra to this. We tour the Hague exhibition and explore the legacy of Constant's legendary project. Including some 3d photos.
In elke toneelvoorstelling, film, of concert zit wel een scène die je bijzonder raakt. In de documentaire Ik wil gelukkig zijn (2016) over het leven van actrice en cabaretière Fien de La Mar (1898-1965) zit ook zo’n moment, een muziekscène van onvergetelijke ontroering.
Impeachment proceedings, social unrest, corruption: recent reports on Brazil paint a not very optimistic picture. Yet this very country is the focus of the major annual large sculpture exhibition in The Hague. The reason: the Olympic Games, later this year in Rio. But does the suspension of President Roussef make Brazil a risky cooperation partner for an exhibition?
On Monday 23 and Tuesday 24 May, the VSCD met, and the Congres Podiumkunsten (@congresPK) was going on at the Nijmegen Concert Hall De Vereeniging. I went to check it out and discovered some new things.
Things have changed in Dutch theatre since the beginning of this century. Somewhere around the year 2000, I was a guest at a meeting of the Association of Theatre and Concert Hall Directors, and it was a bizarre experience. I found myself among a gathering that could best be described as a gentlemen's club, where the number of upstanding municipal officials exceeded the number of artistically inspired theatre lovers.
Now, 16 years later,
De eer om het Utrechtse dans- en performancefestival SPRING te openen, viel dit jaar te beurt aan choreograaf Nicole Beutler[hints]Nicole Beutler (München, 1969) is choreograaf en theatermaker. Na een studie Beeldende Kunst aan de Kunstacademie (Münster en München) kwam zij naar Amsterdam voor de School voor Nieuwe Dansontwikkeling van de AHK, waar zij in 1997 afstudeerde. Haar werk bevindt zich op het grensvlak van beeldende kunst, theater en dans(Source)[/hints]. De voorstelling 6: The Square vertoont een onnavolgbare fascinatie voor het dansen en denken in vierkanten. Squaredance, een vooral in Amerika populaire, zeer oude volksdanstraditie in koppels, en de futuristische functionaliteit van Bauhaus worden in deze choreografie verbonden met gedachten over orde scheppen en hokjesgeest. Hoe precies
Champagne at BAK in Utrecht, deep disappointment at The New Institute in Rotterdam: the Council for Culture has spoken. Today, Thursday 19 May 2016, the first advice after the draconian art cuts by the first Rutte cabinet came out, and heads are rolling. Amsterdam loses prestigious presentation institution De Appel, in The Hague fellow institution Stroom has to redo its homework. The Orkest van het Oosten and the Gelders Orkest have to come up with merger plans within two years. In Utrecht, the city company Theater Utrecht will no longer receive funding despite artistic appreciation. Het Zuidelijk Toneel in Eindhoven Tilburg must make new plans and Opera Zuid must quickly raise its artistic quality. These are the main conclusions of the Culture Council's opinion.
As dramatic as some of this may sound, the advice is actually not, when you look over the whole battlefield. Thanks in part to
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.