Het is de meest schaamteloze en daardoor ultieme tranentrekker in de operageschiedenis: Puccini’s La bohème. Als de opera ook maar half goed wordt uitgevoerd, verlaat aan het eind van de avond de hele zaal met natte ogen en rode wangen de zaal, resistance is futile.
Die sterren bij recensies. Ik wil nou wel eens weten hoe je daaraan komt. Leg uit.
Goed. De eerste dertig minuten van Wagners Lohengrin bij De Nationale Opera zijn onvergetelijk. Eerst het Vorspiel met gesloten doek, hartverscheurend mooi gespeeld door het Nederlands Philharmonisch Orkest dat onder leiding van Marc Albrecht aan elke nuance recht doet. Sinds Abbado hoorden we het niet zo indrukwekkend en…
Voor beeldende kunst ga je naar het museum, zeker in Amsterdam en zeker nu alle musea weer geopend zijn. Maar er is ook een andere mogelijkheid: de opera. Daar zie je beeldende kunst die in geen enkel museum past, zelfs niet in de grootste zaal van het Rijksmuseum. Neem de Griekse beeldhouwer Jannis Kounellis. Vanaf vandaag is zijn werk een…
Daags na de grootse scenische wereldpremière van Schönbergs Gurre-Lieder, komt De Nationale Opera opnieuw met een meer dan opmerkelijke productie van internationale allure. Alles en iedereen danst en zingt. (1) So you think you can dance? Zeker. De moderne operazanger(es) is wel wat gewend. Simpelweg een stapje naar voren doen en je aria zingen is al decennia geleden achterhaald. En…
Meer dan een eeuw hebben we moeten wachten, maar eindelijk is Arnold Schönbergs Gurre-Lieder ook te zien. Verwonderlijk is dat niet. Naar verluidt was de componist tegen, want het betreft een cantate. Regisseur Pierre Audi en dirigent Marc Albrecht laten met deze scenische wereldpremière echter zeer overtuigend zien dat Gurre-Lieder een opera verborg die snakte naar het toneellicht.
Aan de telefoon is het nog even wennen. ‘Goedemorgen, met Holland Symfonia’, hoor je als je naar het orkest in de Amsterdamse Q-factory studio’s belt. Maar zo heet het orkest helemaal niet. Holland Symfonia heeft namelijk een nieuwe naam: Het Balletorkest.
Dat is schrikken. Op vrijdag meldt De Volkskrant dat de prijzen voor culturele activiteiten in Amsterdam sinds 2009 met maar liefst met 37,3% zijn gestegen. Nu.nl pikt het meteen op, al snel gevolgd door TROS Radar. Dan moet het wel waar zijn. Het door iedereen klakkeloos overgenomen nieuws verwijst naar een bericht op de site van de BBC. Dat bericht…
After partially or even completely failed productions of Falstaff The National Opera now does everything right. Twenty years after the previous attempt in the Holland Festival, Verdi's last opera gets a dream performance that could only just become audience favourite of the entire festival.
Like many of my contemporaries, I have played Jeff Buckley's CDs grey, but know next to nothing about Pakistani Sufi music. Except that it's great. And that Abida Parveen is the queen of that genre. Tonight, this Voice of God and her ensemble are on stage at the National Opera & Ballet.
In het katholieke Limburg kreeg ik elke week catechismusles op de lagere school. “Waartoe zijn wij hier op aarde?”, vroeg mijnheer pastoor. Met de hele klas dreunden wij het antwoord: “Om hier en in het hiernamaals gelukkig te worden.” Een vergelijkbare vraag drong zich gisteravond aan mij op tijdens de uitvoering van de opera Faust van Charles Gounod bij De Nationale Opera. “Waartoe gaan wij naar het theater?” Voor mij luidt het antwoord: “Om geraakt, gelouterd, ja misschien zelfs wel gelukkig te worden.” Gezien de lovende kritieken verwachtte ik dat dit inderdaad het geval zou zijn.
Op misschien wel de mooiste muziek die Strauss geschreven heeft daalt Arabella de trap af en geeft Mandryka een glas water. Hun verloving is daarmee bezegeld. Achter het liefdespaar opent zich een echter inktzwarte ruimte waarin beiden verdwijnen.
No, the company is not afraid of competition. Nor of cooperation, as evidenced by the jubilantly received Fairy queen with Veenfabriek and Combattimento, the orchestra led until recently by Jan Willem de Vriend.
Vergeet de uren die vooraf gingen, denk niet aan de twee uren die nog volgen. Dit is het moment. Het Nibelungenhaat-motief en het Hagen-motief klinken, maar vervormd. Ze botsen. Ze kunnen het niet eens worden, We horen iets vaags triomfantelijks, maar tegelijkertijd dreiging.
Het zou zo mooi zijn geweest: Het Nationale Ballet samen met De Nationale Opera in Het Nationale Theater, zoals je dat in de hoofdstad van elk zichzelf respecterend land hebt. Maar dat is dus niet gebeurd. Het huis van onze Nationale Opera- en Balletclubs heet nu ‘Nationale Opera en Ballet’. Daar heeft het Nationale Toneel voor gezorgd, dat net als het Nederlands Dans Theater niet in onze hoofdstad Amsterdam zit, maar in de residentie Den Haag.
A joint press conference by two companies. In the post-Zijlstra era, that often does not bode well. A merger then seems obvious, especially when it involves the two largest opera companies in our country: De Nederlandse Opera and the Nationale Reisopera. Only now we have to turn that around: the Netherlands Opera will become the National Opera. And the building will be called National Opera and Ballet.
Het regent in het Amsterdamse Muziektheater.
Wanneer kruisridder Renaud een half uur na het begin van de voorstelling een idyllisch landschap bezingt, gaat heerlijk langzaam het doek omhoog. De opera die zich tot op dat moment op een klein en schraal landschap op het voortoneel afspeelde krijgt er een adembenemende dimensie bij.
Holland Festival
Cowardly knight defeats untalented rule fetishist with help from wise cobbler and wins singing contest and the hand of coquettish goldsmith's daughter. Or: boy meets girl on the streets of Nuremberg and decides to enter the local version of Nuremberg's got talent. The judges send him away, but he gets the audience vote. Wagner wouldn't be Wagner, however, if he didn't take about five hours for this story.
Wat maakt een opera tot een succes? De zonderlingen, leeghoofden, comici, lyrici en tragici menen het te weten, en verkondigen hun standpunt op de gekste momenten en zijn zelfs niet te beroerd om in de handeling in te grijpen. Welkom in wondere wereld van Prokofjevs L’amour des trois oranges, deze maand opnieuw op de planken in het Amsterdamse muziektheater.
In 2005 betoverden regisseur Laurent Pelly en dirigent Stéphane Denève het Nederlandse publiek met hun visie op L’amour des trois oranges van Sergei Prokofjev.
Na ruim vier uur gebeurt het dan toch: emotie. Het vrije Zwitserland baadt in een gouden zonlicht en het koor zwelt aan over de mooiste orkestklanken die Rossini componeerde. Onwereldse klanken, die weinig van doen hebben met de bekendste klanken uit Guillaume Tell – de galoppade uit de ouverture.
Einstein on the beach: een vijf uur durende minimalistische opera zonder plot, zonder pauze. Een opera met een welhaast mythische status, met beelden die uitgegroeid zijn tot theatericonen, maar die vrijwel niemand daadwerkelijk heeft gezien.
Two years ago he was acclaimed for his staging of A Dog's Heart by Alexander Raskatov, now he is lavishly believed for his production of Mozart's Die Zauberflöte. It premiered last week at The Netherlands Opera and last night too, the sold-out audience responded enthusiastically. Yet the high expectations were not quite met.
Een geluidstechnicus die op het podium met propjes papier oorverdovende klanken maakt. Poppenspel dat naadloos overgaat in filmprojecties en zangers die gedubbeld worden door acteurs. Een oersimpel toneel op het toneel dat echter wel degelijk hightech is. Een voorstelling in een van de grootste zalen van ons land, die echter doet denken aan een vlakke vloer voorstelling. Een vlakke vloer die wel alle kanten op kan bewegen, en even gemakkelijk een helling of een plafond kan zijn, dat dan weer wel.
Bijna waren ze weggegooid: George Tsypins immense decors voor Wagners Der Ring des Nibelungen. Niet omdat zijn enscenering niet succesvol was of inmiddels verouderd zou zijn, maar simpelweg omdat de opslag voor De Nederlandse Opera een te forse kostenpost vormde.
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.