Firs heet hij. En hij komt altijd te laat. Vanwege de jicht. Arme huisknecht. Firs werd geschapen door Anton Tsjechov. In zijn meesterwerk De Kersentuin gaat het over de verveling en lamlendigheid van de oude rijken, en Firs is de huisknecht die het allemaal ziet gebeuren. Tsjechov laat hem sterven, aan het eind, wanneer de vertrekkende huiseigenaren hem totaal vergeten…
Papageno pronkte gisteravond zonder zijn verenpracht. Sterker nog, de hele regie van Une flûte enchantée was een onopgesmukt genoegen. Sober. Integer. Je kunt een Nederlands publiek niet wilder krijgen dan met een dergelijke aanpak. Complimenten dus, voor Peter Brook. In het Muziekgebouw aan het IJ was de Nederlandse première van Brooks bewerking van Die Zauberflöte van Mozart. De productie draaide…
Actors wearing sort of harem trousers and bamboo sticks on a nondescript playing surface. Some of you may think back nostalgically or with trepidation to the days when there were 'Akademies voor Ekspressie' in the Netherlands. Summits of socio-art. Sometime deep in the 1970s, that is. Maladype Theatre, from Hungary, fits seamlessly into that picture, which...
Dying young turns out to be advantageous not only for skywalkers like Buddy Holly, Sam Cooke or Jesus. Even in a rather elitist world like that of German theatre, you can achieve star status through an early death. At least that happened to Christoph Schlingensief, the man who died of lung cancer in 2010. The man had already achieved stardom throughout the German-speaking world,...
That was a bit of a grind for British theatre critics. The celebrated director Deborah Warner (1959) recently pulled Richard Brinsley Sheridan's The School for Scandal out of the closet. A play from 1777, and an untouchable part of the British theatre canon. Building on the style of her earlier production Mother Courage (2009) Warner also indicated The School for Scandal - goddamn - a quirky, contemporary twist.
"With many video, light, music and noise - like a rock concert, " grins Warner in the office of the Barbican Theatre In London. "Mother Courage had an incredibly populist, exciting atmosphere. I love that arrogant theatricality immensely, and I wanted to continue that style in The School for Scandal. For me, the big challenge was to explore the Brechtian theatre style of Weimar - which I got through Mother Courage had discovered again - to collide with an eighteenth-century theatre text."
Two boys beat a guitar with a baseball bat, which was hanging on a rope in the air. Moments before, they also battered the instrument in a strange game of tug-of-war, during which the guitar regularly hit the ground. Both times, shrill, nasty sounds fill the room. The games are played with a deadly serious face, so they seem to be telling something to the visitors. But what actually? That question keeps spinning through your head with almost every theatrical moment in The Long Count. The project by twin brothers Bryce and Aaron Dessner of indie rock band The National sounds rather exciting. For instance, the announcement calls it a multimedia concert, with a song cycle that is supposed to focus on the time before our world began. The musicians created it with video artist Matthew Ritchie and used the Popol Vuh, a historical-mythological text by a Mayan people from Guatemala about those early days, as inspiration. In the show, they aim to make connections between Mayan myth and their own lives.
The lung cancer survivor who died last year Künstler Christoph Schlingensief - all-rounder, provocateur, director, life artist - gets on the Holland Festival an extended tribute: the opening performance Mea Culpa, a programme of seven feature films, and Schlingensief's swan song Via Intolleranza II.
Deathly ill caught Christoph Schlingensief up the wild plan to move into Burkina Faso an opera village from the ground up, Remdoogo. A self-sufficient sanctuary where people from different cultures could meet, and to make art together there for an extended period of time. This follows similar initiatives such as the Avenida Theatre in Mozambique, set up by author Henning Mankell. Schlingensief sought to merge art and life. Driven by a long-standing fascination with the rich African culture, and inspired by the ideals of his great hero Joseph Beuys.
Via Intolleranza II is Schlingensief's attempt to capture, in a maelstrom of documentary, music, visual art, film, performance art, lecture, opera and theatre, the early process of becoming Remdoogo. A performance about a process. At the same time, Schlingensief also seems to question his own motives. Via Intolleranza II was his swan song - he died three months after the premiere. The show will have its Dutch premiere on Saturday 4 June.
'Your audience will love it.' That was the last thing Liz Lecompte of the Wooster Group heard from the heirs of playwright Tennessee Williams shortly before the premiere of Vieux Carré. Since then, the trustees of the estate of this American monument have been keeping quiet about the performance Lecompte created. It was the end of a long period in which...
Cover of Spalding Gray At the Holland Festival, two minds wander. The loudest is that of Christoph Schlingensief, Germany's most independent filmmaker, theatre-maker, activist and enfant terrible, always good for controversy. After being diagnosed with lung cancer in 2008, he processed his anger and fear in Eine Kirche der Angst vor dem Fremden in mir, presented in 2009 at...
This year, the Holland Festival brings the extraordinary French-Algerian co-production Nya, which combines achievements of modern and classical dance with hip-hop and, in addition, Ravel's Bolero sounds alongside Houria Aïchi's Algerian evergreens.
There is an interesting 'drone' underneath, and that may strike someone as menacing. In any case, the video at the end of this article has more meaning than many culture lovers might think. The fact is that the sweeping cuts made by the UK government through their 'Arts Council' have met with hardly any protests in retrospect, while the disproportionality in the cut...
Although the announcement of 'sonic tapestry: Shoes, part V' by Tomoko Mukaiyama can be read as a variant of Sex and the City on classical music, Sarah Jessica Parker would forever look at her Manolo Blahniks differently after seeing Mukaiyama's performance. This very special piano recital was Saturday 7 May at LP2 (Room 2 of the Rotterdam...
Toegegeven, onze methode van recenseren (zie onze bijdragen over Springdance en De Internationale Keuze) is voor Nederland nieuw, maar in de States deed een enkeling het al. Zo zijn de twee lekkere jongens Andrew en Andrew goed bezig met hun iPhone, en doen zo het zelfde als de Dodo met de Kodak Zi8 (geen aandelen, al zouden we dolgraag gesponsord…
Springdance Utrecht is beëindigd. Boris Charmatz gaf gisteravond met ”Levée des conflits” de laatste voorstelling van het Utrecht dansfestival. De critici Fransien van der Putt en Daniël Bertina laten hun mening al blijken in onderstaande film. Ook hebben zij een gesprek met Boris Charmatz. Lees meer over deze voorstelling.
Het Springdance Festival in Utrecht loopt ten einde. Vandaag vinden de laatste voorstellingen plaats. Drie recensenten van het Cultureel Persbureau blikken terug op het festival, in een gesprek met Jeroen Stout. Recensente Fransien van der Putt krijgt wel lentekriebels van Springdance, vertelt ze in het interview: ‘Dit festival oversteeg mijn verwachtingen.’ Daniël Bertina (eveneens criticus) vond het ook een bijzonder…
Haar volle dijen kletsen tegen elkaar. Ze schudt met haar ontblote armen en kijkt grijnzend naar de trillende huid op haar bovenarmen. Ze stampt woest over de speelvloer van Theater Kikker, terwijl haar forse lijf – gekleed in een klein nietsverhullend zwart jurkje – nadrukkelijk aan alle kanten vrolijk meestuitert. Je moet maar durven. In haar one woman show ‘Gina’ gaat de Zwitserse theatermaker Eugénie Rebetez aan alle gêne voorbij. In de huid van Gina toont Rebetez haar eigen hunkering naar het sterrendom, met veel zelfspot en absurdistische humor. Een eigenzinnige mengelmoes van mime, stand up comedy, kleinkunst en hedendaagse dans.
Waren we van pure schrik helemaal vergeten hoe dat nou zat met die geit. Enfin. Die geit, of althans het volgens de Nederlandse wetgeving geheel ontvelde karkas ervan, speelt een rol in de finale van de voorstelling Them van Ishmael Houston-Jones. We zagen na afloop het publiek tamelijk aangedaan naar buiten komen.
When music sounds, almost everyone tends to move with it. Music leads to dance. That link is crystal clear. But in modern dance, that obviousness is broken. Watching 'Silent Ballet' by Emanuel Gat Dance, this becomes poignantly clear. Without a single sound being sent into the auditorium, the eight dancers swarm across the stage....
Clara García Fraile vertegenwoordigt Engeland in het internationale programma Europe in Motion. Jonge choreografen hebben tijdens het festival met elkaar gepraat en presenteren aan het eind van deze editie een eigen werk. Clara heeft niets te laten zien, vertelt ze, maar dat komt ook omdat zij als videokunstenares met andere dingen dan dans bezig is. En die andere dingen zijn…
Met hun naam verwijzen de vijf Japanners van contact Gonzo naar de gonzo-journalisitiek van wijlen Hunter S. Thompson. Rauw, hard en subjectief. Thomspon liet in zijn stukken ook zien hoe hij werkte. Contact Gonzo warmt op tijdens de voorstelling, maakt met wegwerpcamera’s kiekjes van elkaar en geeft de waterfles door. Gonzo-style: wat je ziet, is wat je krijgt.
Contact Gonzo houdt zich aan eenvoudige regels. Bijvoorbeeld zwaartekracht: springen en neerkomen. Of aantrekken en afstoten: duwen, trekken, zoals een rugbyscrum. Daarmee raken ze aan minimal art die zich hield aan een set parameters; men denke aan Sol LeWitt.
It could be a circus number, but the stillness in this technical dance installation ensures that it rises above the level of a pretty trick. Hanging from pulleys supported by counterweights, Sylvain floats in the Academy Theatre. Here, he briefly explains how it works. Spoiler alert. And in French.
She is on her knees. Shaking and trembling, she jerks backwards. With clawed fingers that seem to grasp at the void. Like a frightened cat. Shuffling, the dancer moves backwards in a semicircle on the white stage floor of Theatre Frog. One by one, the five others step onto the empty open stage, while the first dancer keeps looking anxiously at the audience. Thus begins 'Storm end come'. With this performance, Israeli choreographer Yasmeen Godder shows the overwhelming effects of fear on the bodies of her dancers. But it doesn't really get scary.
De voorstelling ‘Ast im auge’ is een extreem verstilde voorstelling die zich concentreert op het bekijken van het bekijken, het voelen van het voelen, het ervaren van het ervaren. Wie hier het denken van de filosoof Immanuel Kant in herkent, heeft gelijk. Toch is het resultaat ook – onbedoeld – zinnelijk. Zo blijkt uit het gesprek met choreografe Jana Unmussig.…
Terts Brinkhoff , oprichter van De Parade, heeft een stel loodsen aan de rafelrand van Weesp waarin alle tenten van het reizende festival opgeslagen liggen, als ze niet worden verhuurd. In april verzamelt de directie (nu Ray van Santen en Nicole van Vessum) daar alle artiesten van de aanstaande zomertournee voor een kennismaking. Persmomentje natuurlijk. En met het weer zoals…
Margret Sara Gudjonsdottir onderzoekt de ongelijke machtsverhouding tussen toeschouwers en danser. En gaat daar heel ver in. ‘Ongemakkelijk’ is nog wel de mildste omschrijving voor het werk ‘Soft Target’. Wat dus weer helemaal niet geldt voor een gesprek onder vier ogen.
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.