Ibsen in een zeepbel – Boermans’ aangrijpend sobere Solness
Een meisje staat te zwaaien en om haar heen daalt een regen van zeepbellen, zo veel dat het bijna lijkt of het meisje opstijgt. Ze staat te zwaaien en haar extase en vreugdetranen slaan langzaam om in diepe wanhoop en ongeloof. Wat ze ziet kan, mag niet waar zijn, want het vernietigt alles wat ze is – tot wat ze…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.