The SER report published on Friday 21 April rubs it in nicely: the cultural sector is on the verge of collapse. It is even worse than a year ago. This shows that the patience of a PvdA culture minister over the past four years has not helped. Indeed, Halbe Zijlstra's multiplier of misery is doing its job entirely as expected....
While Jan Martens' latest work, The Common People (2016), was at Amsterdam's Stadschouwburg last weekend, Utrecht's Theater Kikker is showing two older hits this week: Sweat Baby Sweat (2011) and The dog days are over (2014). Sweat and Dogdays are blockbusters and have already toured the world. At Kikker, they can now be seen as part of a...
The video artwork 'Ascent' is one of Fiona Tan's most recent works. Ascent is a feature-length video artwork: 1 hour and 17 minutes[ref]A work resulting from a special commission from the Izu Photo Museum in Japan[/ref]. You may already be familiar with this artist's work[ref]The now 50-year-old Fiona Tan is "no ordinary Indian girl", born in Pekan...
Misschien is God dood, maar Zijn kerk leeft. In elk geval in Denemarken. Dat heeft te maken met wat je de Deense geloofsparadox zou kunnen noemen: een sterk geseculariseerde samenleving met een Lutherse Folkekirke (=Volkskerk) die door een grote meerderheid van de bevolking wordt gesteund [hints]De Amerikaanse socioloog Phil Zuckerman heeft over dit aspect van Denemarken (en ook een beetje…
Op Art (optical art) is less well known than Pop Art. Until you see the works in question. There may be no Op Art stars of Andy Warhol status, but their creations directly resonate with images you know from art history. On Saturday 25 February, a major exhibition[hints]In collaboration with the Louisiana Museum in Denmark[/hints] opened at the Stedelijk Museum Schiedam about these...
Dance artist Amos Ben-Tal and songwriter Spinvis put together an intriguing talk show. And it does not go at all as you expect. Because what happens when you get a very Dutch songwriter and an Israeli choreographer with a ballet past to produce a joint performance? Right. The talk show The light in the room stays on. We the audience, are a talk show audience. Also on stage are...
‘Veel mensen vinden hedendaagse dans moeilijk. Vooral voorstellingen van jonge makers die experimenteren en nieuwe wegen zoeken. Op het Moving Futures festival kan iedereen ontdekken hoe dans je kan raken. We doen dit niet alleen door goede voorstellingen van jonge makers te laten zien. We bieden ook activiteiten eromheen, contextprogramma’s. Daarmee geven we het publiek handvatten om een verbinding te leggen met…
Duurzaamheid, diversiteit en democratie. Dat zijn de kernwaarden van de culturele hoofdstad van Europa, die Aarhus dit jaar wil zijn. Burgemeester Jacob Bundsgaard zegt het. Rebecca Matthews, de CEO van Aarhus 2017 zegt het. Als die waarden ook blijken uit het programma, heeft Juliana Engberg, programmadirecteur voor Aarhus 2017, haar werk goed gedaan. De speeches van de andere sprekers volgen…
Het Veem is a small but important theatre and unofficial production house overlooking the Houthavens in Amsterdam. The house has long been home to internationally operating contemporary performing arts. A place where the artist and his or her experimental work are still central. Since Anne Breure became director in 2014, it bears the addition House of Performance. With...
Meg Stuart's two-hour heroic epic Until Our Hearts Stop, showing at the Rotterdam Schouwburg this week, does not engage in dramatic construction according to the rules of Aristotle's Poetics. We don't know who those people are there on stage. Nor do they seem to have been given any special assignment, although they are clearly being...
Dit verhaal schreef ik in 2003, naar aanleiding van het verschijnen van een groot historisch onderzoek naar het schouwburgbezoek. Ik keer er vaak naar terug, dit onderzoek. Omdat het me met beide benen op de grond houdt tijdens het schreeuwen om cultuur. En omdat het de noodzaak onderstreept om het systeem toch maar eens grondig te herzien. ‘Niets zo constant…
Theatergroep Aluin bestaat 25 jaar. Het gezelschap, ontstaan op de Utrechtse acteursopleiding, vierde dit op de plek waar het allemaal begon: het Utrechtse Theatercafé De Bastaard. Zondag 23 oktober hernamen ze hun eerste voorstelling ooit, een toneelstuk getiteld ‘Het’, gebaseerd op de novelle Het beest in de jungle van Henry James. Over een man die denkt dat hij voorbestemd is…
Dit stuk gaat me heel veel vrienden kosten, maar het moet er even uit. Het gaat namelijk slecht met de toneelsector. En ik zie steeds beter waar dat aan ligt. En dat is nu eens niet Halbe Zijlstra. Of de VVD, of de bevolking, of Nederland in het algemeen, dan wel de tijdgeest. En het ligt ook niet aan Netflix…
Een prachtige voorstelling vol hilariteit, spanning en lichtheid, maar die me toch met een droevig gevoel de wereld instuurt. Het lijkt of de vier vrouwen in D3US/X\M4CHIN4 van choreograaf/regisseur Fernando Belfiore zich in het land van de oneindige mogelijkheden bevinden. Alles kunnen ze. Willen ze ook alles? Zijn ze nog zichzelf als ze alles kunnen? Hoe voelt het als de aarde…
Jetse Batelaan is one of the greatest theatre innovators of this still young century. His star rose in 2003, with a show in which five unique actors made reality theatre, and vice versa. Now, 13 years later, Batelaan has been the boss of one of the country's best youth theatre companies for some time, pushing the boundaries of that industry once again. And that...
De beste in je vak zijn, en dan niet in één vak, maar in een stuk of drie. Ook dat is wat een kunstenaar kunstenaar maakt. Ben Duke is een groot kunstenaar. Hij is een begaafd danser, een fenomenaal acteur en cum laude afgestudeerd in de Engelse literatuur. Logisch dus dat hij het grootste gedicht uit de Britse geschiedenis, het…
Verbazingwekkend hoe meer dan duizend artiesten op het Edinburgh Fringe Festival hun krachten willen beproeven op het moeilijkste genre: comedy
De kleinste details spreken. Voor de tweede keer tijdens deze editie van het Holland Festival komt de legendarische BBC-serie This Life langs. Richard Cant, die in de voorstelling Stella van Neil Bartlett een loepzuivere hoofdrol speelt, was eerder te zien in This Life, de serie die in 1996 de standaard zette voor de moderne docusoap. Nu dus live, van dichtbij, in de Rode Zaal van De Brakke Grond, de man die ook in Midsomer Murders een stevige rol speelde.
There I am. Next to Holland Festival director Ruth Mackenzie, on a grave, as part of the installation Gardens Speak on the stage of the main hall of Theatre Bellevue in Amsterdam. There is nothing to see, little to hear. Tone lights suggest a rising sun after a few minutes. I get up together with the ten other visitors. Quite a shame, because I was actually quite comfortable lying there.
The programme booklet sounded promising:
There are countries in the world, where the boundaries between art disciplines are not as sharply drawn as they are here. The Holland Festival, under the new leadership of Ruth MacKenzie, is catching us up. She is bringing events here where the boundaries between visual art, performance, video, film and performing arts can no longer be drawn. Events that generate meaning in ways that are quite new to us, such as The Encounter, last week, and Gardens Speak, later this week.
Vanaf scène 1 neemt ‘Sketches/Notebook’ van Meg Stuart en haar groep Damaged Goods het publiek op in een overvloed aan belevenissen. Vooroverbuigen en snelle draaibewegingen maken. Met een lamp zwaaien en enkele medeperformers in een lichtkring zetten. Figuren maken met je handen. Stenen op de vloer leggen en er aandachtig omheen lopen. Uit rijk gevulde kledingrekken kiezen om een kleurige, bizarre creatie van jezelf te maken. Een muur rond jezelf optrekken en dan kijken wat de ander ermee doet: nadoen, verplaatsen, afbreken, oplossen in de ruimte. Spelen met lichtbundels en touw. Rondrennen. Springen op de plaats. Wild roffelen op en drumstel. Lang aanhoudende muzikale motieven.
Van choreografe Meg Stuart is al vaker werk in het Holland Festival te zien geweest: ‘Alibi’ (2002) en ‘Forgeries, Love and Other Matters’ (2004). Dit jaar verrast ‘Sketches/Notebook’, omdat het werk speelser en lichter is dan haar eerdere werk.
Zaterdag 4 juni 2016 was ik aanwezig bij de koninklijke opening van het Holland Festival en ik kon er geen recensie over schrijven, want ik zat op de voorste rij van de Amsterdamse Stadsschouwburg. Omdat het podium verhoogd was, keek ik tegen een zwarte muur aan, waarboven alleen de voorste acteurs zichtbaar waren. De achterste en onderste helft van het toneelbeeld waren mij volledig ontgaan.
Ik schreef dat op, en het Holland Festival stelde mij ruimhartig in de gelegenheid om de voorstelling nog een keer te gaan zien, vanaf een betere plek. Tegelijk vertelde de organisatie dat de eerste drie rijen van de Stadsschouwburg bij deze voorstelling zouden worden gecompenseerd. Ik ging dus nog een keer naar Amsterdam, op maandag 6 juni.
Voorafgaand aan de voorstelling, tijdens het niet eten van een zwartverbrande hamburger in schouwburgrestaurant Stanislavski, hoorde ik van de keurige mensen aan het tafeltje naast mij dat de voorste stoelen tegen scherp gereduceerd tarief werden aangeboden, en dat mensen zoals zij die al een kaartje hadden gekocht de keuze hadden om dus een deel van het geld terug te krijgen of op de wachtlijst te gaan staan voor een plek met betere zichtlijnen. Of het hun uiteindelijk gelukt is een van de plekken met beter zicht te bemachtigen, weet ik niet. De voorstelling
Wunderbaum. Onder liefhebbers van fris en jong toneel bracht dit collectief van makers in het begin van deze eeuw iets teweeg. Hemelbestormers waren ze, opgegroeid onder de vleugels van Johan Simons, waar ze het jeugdelftal van diens legendarische Theatergroep Hollandia vormden. En omdat destijds echt iedere jonge maker iets moest met de wereld, wilde JongHollandia, later Wunderbaum, dat ook. Maar omdat ze in het postideologische tijdperk leefden en dagelijks zagen hoe de idealen van hun docenten, ouders en mentoren op niets uitliepen, werd het vooral een club van twijfelaars. En daar waren ze dan wel weer heel goed in.
The show Sketches/Notebook (2013), which has its Dutch premiere at the Holland Festival on 6 June, is virtuosic, radical and extremely gentle. Choreographer Meg Stuart loves small scale, even when she occupies the biggest stages with partners like the Volksbühne (Berlin), Théâtre de la Ville (Paris) or the Münchner Kammerspiele. Details win out over big lines and often play a leading role in pieces that scrutinise human behaviour incredulously.
Sketches/Notebook stands out
‘Dit regiem heerst ook over je na je dood. Het regiem steelt je verhaal. Ze gebruiken je om hun eigen verhaal te vertellen. Nabestaanden worden gedwongen om verklaringen te onderteken dat de dode is vermoord door de oppositie. Het regiem gebruikt de doden om de levenden te onderdrukken.’ De Libanese kunstenares Tania El Khoury heeft een statement gemaakt: Gardens Speak (Tuinen Spreken). Een installatie, een immersieve[hints]definitie: onderdompelend, waardoor je de echte wereld om je heen vergeet.[/hints] voorstelling, waarin de toeschouwers zelf acteur zijn. Een voorstelling die bestaat uit een berg aarde waaruit zacht stemmen klinken vanonder grafstenen. Die voorstelling komt in juni naar Amsterdam, als een van de voorbeelden van de nieuwe Holland Festival-programmering door festivaldirecteur Ruth MacKenzie.
De berg aarde waarin en waarop de installatie zich afspeelt staat voor de vele duizenden anonieme achtertuingraven in Syrië. In het begin van de Syrische burgeroorlog was de strijd nog vooral een strijd tussen tegenstanders van de dictatuur van president Assad en diens (geheime) politie. De eerste slachtoffers waren vaak nog gewoon studenten die meededen aan vreedzame demonstraties, die pamfletten uitdeelden, of die de begrafenis van een vriend bezochten. Immers: het bombarderen van begrafenisplechtigheden was en is een beproefde methode van moorddadige regiems en misdaadsyndicaten om opstandige netwerken uit te schakelen.
Tania El Khoury hoorde in 2013 van het Syrische alternatief: de privébegrafenis in eigen achtertuin, of bij gebrek daaraan in een anoniem stadspark, zonder grafsteen of herdenkingsplek. Zo’n actie is zowel een uiting van angst als een daad van verzet: dit zijn doden die de regering niet meer kan misbruiken. ‘Het stuk is oorspronkelijk ook niet bedoeld voor het Europese publiek. Het is in Libanon gemaakt en de tekst was ook in het Arabisch. Het laatste waar ik aan dacht was het Europese publiek. Het idee was
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.