Het hoofdpersonage van Bachs Johannes Passion? Jezus natuurlijk. Mis. Het is de verteller, de evangelist, zeker in de prachtige enscenering van Dale Duesing, zeker wanneer vertolkt door Robert Burt. Waar bij gewone uitvoeringen van de Johannes de recitatieven van de evangelist vooral de aria’s en koorpassages onderbreken, vormen ze hier de dramatische kern. We zien echt de passie van Johannes.
Vandaag verscheen bij Leporello Uitgevers in Amstelveen mijn lang verwachte biografie Reinbert de Leeuw: mens of melodie, waaraan ik ruim zeven jaar gewerkt heb. Het boek is te koop bij verschillende boekhandels in Amsterdam en via elke boekwinkel in Nederland te bestellen. Toen ik begin 2005 een concert bezocht dat door Reinbert de Leeuw gedirigeerd werd, besprak ik met een aantal…
Jarenlang was hij een dirigent die ook componeerde, maar na opera’s als Le balcon en Angels in America is de Hongaar Peter Eötvös (1944) inmiddels een componist die ook dirigeert. Vrijdag 21 februari leidt hij het Radio Filharmonisch Orkest in Vredenburg Leidsche Rijn in de Nederlandse première van zijn Vioolconcert nr. 2, DoReMi, dat hij in 2012 componeerde voor de Japanse violiste Midori. – Ik sprak hem afgelopen week.
Regionale kranten doen vrijwel niet meer aan echte cultuurjournalistiek. We weten dat, want het was de reden waarom we Cultuurpers ooit opgericht hebben. Hoe erg het er nu, 5 jaar later, voorstaat met kunst in de regio en de manier waarop de krant ermee omgaat, bleek deze maand in Tilburg.
Tijdens Writers Unlimited mengen schrijvers zich vaak clandestien onder het gewone volk. En dan vooral de jongere, internationale auteurs, in tegenstelling tot de Adriaan van Dissen van deze wereld die geen stap kunnen verzetten zonder bedolven te worden in een scrum van literaire groupies. Zo kan het dus gebeuren dat je meerdere malen bier staat te drinken met iemand die ineens, geheel onverwacht, een geniaal auteur blijkt te wezen. Zoals Andrès Neuman.
“Natúúrlijk kan ze schrijven!” schijnt de moeder van de gelauwerde Zuid-Afrikaanse dichteres Antjie Krog ooit te hebben geroepen. “Want ik kan het toch ook? Daar is niets bijzonders aan.”
Bloed kruipt, ook bij Krog. Na een tienjarige carrière als succesvol architect – en in het geheim slijpend aan woorden – debuteerde haar eigen zoon Andries Samuel met de verpletterende, hartverscheurende dichtbundel Wanpraktyk (2011).
Writers Unlimited bracht moeder en zoon samen op het podium. Laat op de avond. Voor de eerste keer ooit. En Wende zong hen toe. En godallemachtig wat was dàt mooi. Overigens moet u dat maar van ons aannemen, want op straffe van stokslagen, pek & veren en dwangsommen van hier tot Siberië bleek het verboden Wende, al zingend, te filmen (wel gedaan, en het filmpje stond even online, nu subiet van het internet gesleurd).
‘Geef mij een boodschappenlijstje en ik zal het op muziek zetten,’ schijnt de Italiaanse componist Gioacchino Rossini gezegd te hebben. Misschien apocrief, maar wel passend bij de man die sneller componeerde dan muzikanten zijn partituren konden instuderen. Waar Wagner een leven nodig had voor veertien opera’s. schreef Rossini het drievoudige. In krap vijftien jaar.
De opheffing van het Bureau Promotie Podiumkunsten blijft de gemoederen beroeren. Dus weer een stukje, hoewel we eigenlijk op de Uitmarkt horen rond te lopen om dure reclamefolders te verkopen.
Enfin.
,,Ik heb geen theaterachtergrond, maar ik weet wel wat ik mooi vind.” Deze woorden van Cammy Mai Tran zijn typerend voor een trend onder jonge theatermakers. Ze vinden de muren tussen de verschillende kunstdisciplines maar benauwend. Steeds meer zien we ze dwars door die muren heen lopen. En als de klap achter de rug is, dwarrelt de nieuwe inspiratie rijkelijk over hen heen.
Er zijn mensen die nachten in de rij liggen voor een kaartje. Het Berliner Ensemble is namelijk mythologisch groot. Zo groot als de Royal Shakespeare Company in Engeland, of La Comédie Française in Frankrijk. Monumenten voor cultuurgeschiedenis, gewijd aan één schrijver, zoals Brecht of Shakespeare, of aan een hele historie, zoals de Fransen dat gewend zijn. Wij Nederlanders hebben
Holland Festival
Koene ridder verslaat met hulp van wijze schoenmaker ongetalenteerde regelfetisjist en wint zangwedstrijd en de hand van kokette goudsmiddochter. Of: jongen ontmoet meisje in de straten van Nürnberg en besluit mee te doen aan de plaatselijke variant van Nürnberg’s got talent. De jury stuurt hem weg, maar hij krijgt de publiekstem. Wagner zou Wagner echter niet zijn als hij voor dit verhaal geen uurtje of vijf nodig zou hebben.
We zijn best blij met Nederland, al is het alleen maar vanwege de taal. We kunnen hier immers in het Nederlands schrijven en dan zijn er ook nog best veel mensen die ons kunnen lezen, en ons verstaan als we spreken. In Thailand
Met Tragedy of a Friendship herdenkt De Vlaamse Opera het tweehonderdste geboortejaar van Richard Wagner. Het betreft een productie van de controversiële kunstenaar Jan Fabre, de auteur Stefan Hertmans en de componist Moritz Eggert. Wanneer ik de Duitse toondichter benader voor een gesprek over deze opera, reageert hij geschrokken: er is ab-so-luut geen sprake van een opera! Wil ik dat misverstand alsjeblieft voor ééns en altijd de wereld uit helpen?
Het symposium over gestoorde vrouwen in horrorfilms dat deze zondagmiddag tijdens het Imagine Festival werd gehouden was eigenlijk wel een geruststellende bijeenkomst. Je hoeft zelf niet gestoord te zijn om een fascinatie voor horror te hebben. Dat mocht je in ieder geval afleiden uit
Op zijn 53e kan Willem Jeths bogen op een indrukwekkende carrière. Zijn orkest- en kamermuziekwerken worden wereldwijd uitgevoerd en zijn op vele cd’s vastgelegd. In 2008 werd het nieuw gebouwde Muziekkwartier in Enschede geopend met zijn opera Hotel de Pékin, en drie jaar later bereikte de opname van zijn ode aan het homohuwelijk Monument to a Universal Marriage zelfs de Amerikaanse President Obama. Op verzoek van de ZaterdagMatinee schreef Jeths zijn Eerste Symfonie voor het Radio Filharmonisch Orkest en de mezzosopraan Karin Strobos, die deze op 13 april in première brengen in het Concertgebouw.
Stralende gezichten en swingende lijven vulden zondag de repetitieruimte van het Utrechtse Stut Koor in Overvecht. Voor het eerst werkten de leden samen met de Ierse zangeres Lorna McLaughlin van The Henry Girls en dirigenten Neil Burns en Anna Nolan van het Inishowen Gospel Choir. Op 21 juni staan de twee koren samen met de drie Henry Girls zusjes op het podium van de Stadsschouwburg Utrecht.
Het begon met een mail uit het niets. Kunstenaar Joncquil had mijn website gegoogled en was getroffen door de naam. Zelf was ik bijna vergeten hoe ik ooit aan die naam gekomen was, Joy of Irony: een nummer van de legendarische, zeer ondergewaardeerde Engelse noise/metalband Fudge Tunnel. Joncquil kwam op mijn site vanwege zijn toenmalige expo, Himmel und Joy. Hij had wat van mijn stukken gelezen en introduceerde zichzelf. Misschien dat we ooit koffie konden drinken om een beetje over kunst te praten.
Aldus geschiedde.
Schrijvers praten graag, en mensen praten graag over, met en via schrijvers. Hoezeer dat ook reden kan zijn om een literatuurfestival te organiseren, het is ook de reden waarom
“We gebruiken de sociale media niet omdat het cool is,” zegt de Tunesische internetactivist Sami Ben Gharbia. “Maar in een dictatuur is het de enige manier om mensen te informeren over wat er echt gaande is. Om de demonen in de samenleving te bevechten. Ik ben niet een techny geworden omdat het leuk is. Ik had gewoon bruikbare kennis nodig over internetcodes, om mijn burgeractivisme mogelijk te maken.”
Met een bomvol programma zoals Writers Unlimited 2013 wil het wel eens gebeuren dat je, ook als professioneel journalist, ondanks alles toch ergens té laat komt binnenvallen, en dan nog net een glimp opvangt van iets heel moois. In dit geval, na de krachttoer van Amos Oz en Adriaan van Dis, was dat het spoken word optreden van de Keniaanse Ngwatilo Mawiyoo. Mea culpa daarvoor.
En dan kun je dus zomaar het hoogtepunt van de eerste Winternacht missen omdat je het niet meer trekt om met een presentator mee te willen. De Vlaamse auteur Bart van Loo schijnt, aldus menig twitteraar, prachtige zinnen te hebben uitgesproken in het programma ‘Daar geef ik mijn leven voor’, maar dat was ver na twaalven en ik was toen al
De grootste artiest van Nederland is dood. Kan gebeuren. Maar mag ik dan ook hartgrondig vloeken? Want Jeroen Willems is onvervangbaar. Als journalist ken je de riedel: van acteurs boven de zestig, of van anderszins breekbare statuur heb je een necrootje klaarliggen. Ben je bekend en voldoe je aan de eisen, reken er maar op dat je vrienden en bekenden…
De experimentele hiphop / noiseband Death Grips speelt schuimbekkende takkeherrie. Maar wel hele spannende, interessante takkeherrie met paranoïde, surreële teksten. Live was het een verademing. In hun concert in Bitterzoet (gepresenteerd door Paradiso) ontketenen vocalist MC Ride (Stefan Burnett) en drummer Zach Hill een 20 minuten durende orkaan van adembenemende razernij.
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.