Cultuurpers doet het anders. We brengen professionele journalistiek, maar zetten daar geen betaalmuur omheen. In plaats daarvan vragen we jou, als lezer, om zelf te bepalen wat deze verhalen je waard zijn. Wil je een algemene donatie plaatsen? Dat kan: Draag bij aan Cultuurpers!
Het is op sociale media, en trouwens ook in de gewone media, niet handig om al te slim te zijn. Het adagium van mijn vader, die journalist was en mij voorhield niet bang te zijn om domme vragen te stellen, is tot een erecode verheven. Je hoeft maar een kwartiertje Op1 te kijken, of WNL op zondag, en je maakt…
‘Er is geen andere sector in Nederland die zo gecontroleerd en gereguleerd wordt als de culturele sector.’ D66-kamerlid Salima Belhaj verzucht dit tegen het einde van het debat dat de verzamelde lobbyclubs voor de culturele sector op maandag 8 februari organiseerden. ‘Het kost ongelooflijk veel werk, tijd en vooral geld. En de basis is wantrouwen.’ De meest cultuurvriendlijke partij van…
Het is bijna kerst. Juffrouw Kate en juffrouw Julia geven hun jaarlijkse bal. Een voor een verschijnen de gasten, er wordt gedanst, gegeten (vette bruine gans, gemarineerd ribstuk, pudding), er is vrees voor Freddy Malins die wel weer dronken zal verschijnen en Gabriel houdt zoals gebruikelijk een korte tafelrede. Gabriel is bang dat zijn speech te hoogdravend zal zijn. Hij…
Misschien is het de sneeuw, en mijn hondje dat er zo vrolijk van werd. Misschien zijn het de sleeënde kinderen in ‘De Kuil’ van Lunetten, en misschien is het de lamlendigheid die me bekruipt na zoveel dappere pogingen om de lol van kunst hoog te houden in tijden van Corona. Maar ik zat bij de eerste minuten van VPRO’s Onstage…
Critici hebben standaard een andere mening dan het gemiddelde publiek. Dat blijkt, vertelt Marijn Lems, theaterjournalist bij NRC en Theaterkrant, uit dit onderzoek. Reden voor ons om daar eens nader op in te gaan in de Cultuurpers Nerd-Podcast over de diepere details van het vak van kunstjournalist. Opnieuw drie kwartier voor anekdotes en spannende onthullingen over het priveleven van de…
Even geen voorstellingen maken alsof er niets gebeurd is, maar concepten ontwikkelen, experimenten aangaan, boldly gaan waar niemand in deze sector tot nu toe durfde te gaan (sorry, ik kijk veel Star Trek tijdens de lockdown). Dat lijkt me een uitstekende besteding van subsidiegeld en kan ook nog weer wat elan terugbrengen in deze klotetijd.
Deze week kwam het nieuws binnen dat Andreas Fleischmann, de zeer gewaardeerde directeur van het Amsterdamse DeLaMar Theater, nu officieel directeur-bestuurder is geworden van Stichting MusicalMakers, de stichting die hij vorig jaar, een dag voor de deadline van de subsidieaanvragen voor vierjarige rijkssubsidie, had opgericht. En dat mag niet.
Het schmiert. Het rammelt. Het staat in Brabant. En mijn naam staat eronder, met ‘vrij naar’ als schaamlap ervoor.
Mensen zullen niet (in groten getale) staan te springen om weer naar volle zalen te gaan. Veel ‘oude’ cultuurbezoekers kunnen als verloren worden beschouwd. De cultuursector staat voor een tweeledige uitdaging: dit verlies zoveel mogelijk te beperken en nog meer dan anders op zoek te gaan naar een nieuw publiek.
Meer dan 1500 uur bracht theaterrecensent Marijn Lems vorig jaar door in theaters, voor de tv en, vooral ook, met games. Dat is veel tijd en dat roept vragen op. Vragen vooral hoe je als journalist je tijd inricht, en hoe je die verdeelt tussen kunst kijken voor werk en wat we dan maar ‘gewoon leven’ zullen noemen. Daarover gaat deze podcast, een kleine drie kwartier lang.
Om in Nederland subsidie te krijgen, moet je door heel veel hoepels springen. Iedere agrariër weet dat, iedere kunstenaar ook. Zo is het in de cultuursector belangrijk dat je een organisatievorm hebt, die controleerbaar en aanspreekbaar is. Je mag ook geen winstoogmerk hebben. Daarom kun je meestal alleen als stichting subsidie aanvragen, zodat je statuten hebt, een bestuur en een…
Op 1 februari gaat het 50ste International Film Festival Rotterdam online van start. Hier alvast wat kijktips.
Cinecitta Tilburg krijgt van de provincie Brabant, of liever gezegd, de moeder van de oprichter, 280.000 euri per jaar. Ondanks dat er best veel niet deugt aan de aanvraag.
Goed nieuws uit Frieslân. De vijf grotere theaters in de zelfstandigste provincie van Nederland gaan intensief samenwerken om zo samen de coronacrisis te lijf te gaan.
Elke schrijver droomt ervan om vertaald te worden. In het Engels (wereldtaal), Chinees (grote afzetmarkt) of desnoods in het IJslands (altijd al op vakantie naartoe willen gaan). Soms is het nodig die droom een handje te helpen.
Gisteren zag ik dan eindelijk ‘Weg met Eddy Bellegueule’, de theaterhit van het vorige, gebroken en verwoeste theaterseizoen, en zag dat de makers daarvan de kloof tussen jongeren- en grotemensentheater moeiteloos hadden overbrugd. De voorstelling is een nineties grungeconcert met briljante acteurs en een intense beeldregie van rising star Eline Arbo.
Wat er in 2022 gebeurt, wanneer er wel of niet terugbetaald moet gaan worden, bepalen we op 17 maart aanstaande. Maar misschien moeten we gewoon al rekenen op een naamsverandering van het ministerie van OCW.
Wegluisteren, bestaat het woord? Ik deed het. En nog steeds. Voor muziek. Zoals je kunt wegkijken voor iets, luisterde ik weg voor de cd die mij zo attent werd toegestuurd. Het zit zo. Dit najaar kreeg ik cd Wonden & Brutaliteit via de post cadeau van Tom America- componist, muzikant, eigenzinnig maker. Ik ben fan van America sinds 2011. Hij…
Met deze vijf tips komt er vast een prachtig programma uit, in deze bizarre zomer die we tegemoet gaan, waarin we hopelijk überhaupt weer de straat op mogen. Ik ga voor allebei duimen.
Moniek Merkx neemt op 3 februari van dit jaar afscheid als directeur van Maas Theater&Dans. Ze was in 2013 mede-oprichter van dit Rotterdamse gezelschap dat theater maakt voor mensen van klein tot groot. Een gedwongen fusie met twee andere jeugdtheaterhuizen uit de Maasstad ontwikkelde zich onder haar leiding tot een van de succesvolste en interessantste theatergroepen van ons land. In onze podcast praat ik een uur met haar over hoe dat zo gekomen is.
Het is geen toeval dat ik juist nu De twaalfjarige bruiloft herlees. Want de benauwdheid in het verhaal lijkt op de benauwdheid van onze eigen tijd. Net als Delia en Martin Bagot zitten we opgesloten in een verstikkend bestaan. Mijden het contact met medemensen. Missen de frisse lucht van bezoeken aan cafés, musea, filmhuizen en theaters. Dublin 1917 is Nederland 2021.
‘Het begint nu toch echt iets met mij te worden,’ dicht Vrouwkje Tuinman met gezonde zelfironie in de bundel Lijfrente. In haar geval kun je dat wel zeggen – Lijfrente won vorig jaar de Grote Poëzieprijs. Het is een mooie regel, zeer geschikt om te pas en te onpas voor je uit te prevelen. Te onpas is het leukst: je…
Door de coronapandemie was 2020 ook voor de bioscoopbranche een crisisjaar. Het bezoek daalde met 56% in vergelijking met 2019. Maar door het uitvallen van Amerikaanse blockbusters kon het Nederlandse marktaandeel stijgen.
Plannen kan in 2021 alleen op de heel korte termijn, of met zoveel slagen om de arm dat er eigenlijk niet mee te dealen is. Daarom zullen we op Lowlands – als het al doorgaat – veel aanbod uit eigen land en de zeer nabije buurlanden hebben.
Het is dom en zinloos om leed te gaan vergelijken. Er is altijd wel iemand die het rottiger had dan jij, meestal nog dichterbij dan je dacht. Maar het sterken van het waanidee dat schrijvers en dichters kunnen leven van hun royalty’s, terwijl dat letterlijk voor minder dan één procent van de professionele literaire auteurs opgaat, getuigt van weinig empathie.
English (UK) 
Nederlands 
Français