Er gaan meer mensen naar populaire kunst dan naar ‘hoge’ of ‘canonieke’ kunst. Onderzoeker Andries van den Broek heeft dat onderzocht. Daarom zijn er nu cijfers die het woord ‘populair’ en ‘elitair’ verklaren. Dus
Niets erger dan een mislukt stuk dertig, of honderd keer te moeten spelen, omdat de voorstelling nu eenmaal zo vaak verkocht is aan theaters. Daarom zou het fijn zijn als gezelschappen zouden kunnen besluiten om het niet te doen. Want nu zou dat niet kunnen.
200 militairen en JunkieXL moeten op 13 april aanstaande voor spektakel gaan zorgen op de A2 bij Utrecht. Het dak van de nieuwe tunnelbak gaat het toneel vormen voor een veldslag van middeleeuwse proporties, waarbij de vrede door onze landmacht veroverd gaat worden op iets met een muur en ‘war’ erop.
Enfin: terwijl de Amsterdamse stadskrant Parool in opdracht van de Vlaamse uitgeverijdirectie aan een campagne tegen het stadsgezelschap van de Nederlandse hoofdstad begon, veroverde datzelfde Toneelgroep Amsterdam de harten van het New Yorkse publiek met een productie van de al weer jaren oude ‘Romeinse Tragedies’, die hier door een enkeling niet eens overall goed werd gevonden: http://www.wijbrandschaap.nl/2007/06/romeinse-tragedies-hf2007ta/
PUNCH! is een fantastisch festival. Het laat zien hoeveel moois, nieuws en verrassends er ontstaat als de grens tussen dans en performance wordt opgeheven. PUNCH! bevordert een verfrissende kijk op de wereld en schudt vastgeroeste interpretaties los. De jonge dansmakers en performers laten een enorme originaliteit en creativiteit zien, waar je niet alleen met plezier naar kijkt, je gaat er…
Ik heb het zomaar gedaan. Een voorstelling uitgeroepen tot de belangrijkste theatervernieuwing sinds 20 jaar. Dat is durven. Ook al heb ik de termijn in een volgende tweet wat vager gemaakt, want, ja, er is de afgelopen jaren best wel wat vernieuwd, zo links en rechts in de theaters. Dus laten we het houden op ‘de laatste jaren’. En dan…
In één weekend twee prijzen winnen, dat overkomt een mens niet vaak, zelfs niet in de met prijsuitreikingen overladen kunstwereld. Eric de Vroedt is een theatermaker en schrijver die dat dus wel is overkomen. Bij het ingaan van zijn laatste seizoen ‘MightySociety‘ kreeg hij de Amsterdam Prijs (35.000 euro) en de Prijs van de Kritiek (een beeldje), bepaald door een jury van dagbladrecensenten.
Het publiek voor klassieke muziek neemt al 20 jaar met 1% per jaar af. Structureel. Dat betekent dat sinds 1992 al 1/5 van de toeschouwers is verdwenen, zonder dat er iets ander voor in de plaats is gekomen. Volgens Johan Idema, strateeg en schrijver van een nuttig boek over nieuwe methodes voor oude muziek, heeft de sector het helemaal aan zich zelf te danken.
We hebben er al een aflevering op zitten, en dat was natuurlijk een enorm succes, maar juist op het hoogtepunt moet je met iets nieuws beginnen. Daarom vanavond om 22:30 uur een nieuw ding: De Dodo Holland Festival Hangout. Live, interactief en online. Innovatief dus, zoals u het van ons kent. U kent ze wel: die reportagewagens met meters spaghetti…
We hebben er al een aflevering op zitten, en dat was natuurlijk een enorm succes, maar juist op het hoogtepunt moet je met iets nieuws beginnen. Daarom vanavond om 22:30 uur een nieuw ding: De Dodo Holland Festival Hangout. Live, interactief en online. Innovatief dus, zoals u het van ons kent. U kent ze wel: die reportagewagens met meters spaghetti…
Voor de tweede keer tijdens Springdance delen artiesten en publiek het toneel van de Utrechtse Stadsschouwburg. REDUX ORCHESTRA speelt onder leiding van de componist Ari Benjamin Meyers diens Symphony X, een pulserend, up-beat (120 p/m) minimal werk. Toeschouwers, dirigent en musici – mag je hen nu gewoon muzikanten noemen? – gaan op in één grote, uiterst subtiele, participatoire choreografie van…
Elk festival smeekt om vrijwilligers en in de begindagen van Springdance waren er zelfs helemaal geen betaalde krachten. Dat zegt ook iets. Nu Springdance na dertig jaar gaat fuseren met Festival aan de Werf is het thema van deze laatste editie ‘scupltured bodies & body sculptures’. Bij SYLPHIDES is dit treffend van toepassing. “Hoe mensen bewegen interesseert mij niet, ik wil…
Bij binnenkomst is Wild Life Take Away Station al vier uur aan de gang. Twee performers – Diego Agulló en Ria Higler, een jonge man en een oude vrouw – slenteren als suffe zombies door de projectstudio van het Centraal Museum. Ze zijn bleek en spiernaakt, op hun rare sloffen en pruiken na. De twee liggen uitgestrekt over de bank,…
‘What the fuck moet ik hiermee?’ was de eerste gedachte van choreograaf en performancekunstenaar Ivo Dimchev (1976) bij de kunstwerken van de Oostenrijkse kunstenaar Franz West. Na Dimchev’s solovoorstelling Some Faves (2010) in Wenen zocht West, een veelbekroond maker van bizarre sculpturen en objecten, contact met de choreograaf. Hij vroeg hem om een geïmproviseerde video te maken op basis van zijn…
Dit jaar wordt Springdance voor het laatst gehouden. Na bijna 30 jaar werd het tijd voor iets nieuws, al was het alleen maar omdat de wind in Den Haag opeens van rechts komt en dat is bad for business. Als je tenminste vernieuwende kunst wilt laten zien. Daarom fuseert Springdance in de loop van dit jaar met het andere Utrechtse…
We waren er wat mild ironisch over, maar petje af, inmiddels voor de pr-afdeling van Toneelgroep Amsterdam en de toeschouwers, die opvallend goed reageerden op de ‘kies de reprise’-actie die het gezelschap een paar weken terug lanceerde. We hebben de harde cijfers die we vreesden nooit te zullen zien. En die zijn geloofwaardig. We citeren het persbericht: Van 2 t/m…
Er was een tijd, dat kunst geen volle zalen hoefde te trekken om toch door de bevolking geaccepteerd te worden. Op het totale budget van een gemeente kost zoiets als kunst tenslotte niet meer dan een grijpstuiver, je wordt er dus niet slechter van, terwijl je er in het beste geval wel alleen maar beter van kunt worden. Zo is…
‘Ik ga nooit meer naar iets undergrounds’, verzucht een mevrouw bij het verlaten van de zaal. Ze ziet er gepijnigd uit, na ruim anderhalf uur Neutral Hero van regisseur Richard Maxwell en de New York City Players. De papieren omschrijving van de voorstelling kan een potentiële bezoeker dan ook op het verkeerde been zetten. Een ‘country opera’ klinkt veel te…
“Ik ben gék op westerns,” zegt een van de Afrikaanse spelers. “Want je weet altijd hoe ze aflopen. Duidelijk. Met maar één winnaar.” Op de speelvloer staan vier soepel rondkronkelende, stampend dansende, afgetrainde performers uit Ivoorkust. Ze vormen een schril contrast met hun medespelers: twee houterige, yoghurtbleke en ongecoördineerde Duitse acteurs. De Afrikanen spreken Frans, de Duitsers meestal Engels. De…
Kan een plastic lap verdrietig zijn? Wel in de handen van een poppenspeler in een voorstelling van Lotte van den Berg. De plastic lap is met een paar stukjes tape en veel goed gemikte knopen veranderd in iets met vier ledematen en een hoofd. En de plastic lap rouwt in de handen van zijn bespeler om tientallen net zo in elkaar geknoopte…
Spanje en God. Die twee hebben al heel lang iets met elkaar. En voor buitenstaanders niet altijd in even positieve zin. Spanjaarden vonden de inquisitie uit en bekeerden de hele oorspronkelijke bevolking van Zuid Amerika naar de eeuwige jachtvelden. Wanneer kunstenaars zich in de relatie tussen opperwezen en Spanjaard verdiepen, levert dat ook nogal eens confronterende werken op. Neem…
Je moet maar durven: met een groot houten kruis over de Kruiskade in Rotterdam lopen en “Mason was een vis!” roepen. De drugsverslaafde bewoners van de Pauluskerk, de afwassers van de Chinese restaurants en wachtende passagiers bij de tramhalte kijken er verbijsterd naar. Sandro Lima schreeuwt als een bezeten godsdienstwaanzinnige teksten over Mason de verlosser. Even ervoor zijn we bij…
Vreemd hoe snel de geschiedenis zich losmaakt van je herinnering. We waren hier zo langzamerhand gaan denken dat de campingopstand op het Tahrirplein in Cairo een soort summer of love was. Dat iedereen er samenzingend rozen in kanonslopen propte en dat de hele wereld slechts bedoeld was om elkaar liefde en hugs te geven. Tijd voor een lesje in opstand.…
Een open plek in het bos. Dat zou idyllisch kunnen zijn, maar uit het bos komen verdachte geluiden. Mannen zingen en halen trekkers over. De echo’s van explosies weerklinken. Het is allemaal maar nep. Het is maar theater – dat toch angst aanjaagt. Daria Bukvic, een pas afgestudeerde regisseur van de Toneelschool Maastricht, maakte een voorstelling over haar moeder. Die…
‘Uw toeschouwers zullen ervan smullen.’ Dat was het laatste wat Liz Lecompte van de Wooster Group kort voor de première van Vieux Carré hoorde van de erven van toneelschrijver Tennessee Williams. Sindsdien houden de beheerders van de nalatenschap van dit Amerikaanse monument zich koest over de voorstelling die Lecompte heeft gemaakt. Het was het slot van een lange periode waarin…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.