L.A. Dance project in @hollandfestival: verliefd worden op dans, al is het voor een avond

Holland Festival

Benjamin Millepied is een glamourboy die alles verovert wat op zijn pad ligt: van actrice Natalie Portman tot het ballet van de Parijse Opera. In werkelijkheid oogt de Fransman na de première in Amsterdam als een vermoeide minnaar met verantwoordelijkheden. Hier staat klaarblijkelijk iemand die gepassioneerd is en toegewijd aan zijn vak. Dat is terug te zien op het toneel. L.A. Dance Project laat je op Franse wijze verliefd worden op dans, al is het maar voor een avond.

Het dansdrieluik start met Reflections van Millepied, op muziek van David Lang. Een speelse studie op blote voeten naar bewegen in relatie tot de ander. Het dansmateriaal is een verfrissende reset van klassiek ballet naar een nieuw vocabulaire zonder ballast. Sportief uitziende vrouwen en atletische gebouwde mannen groeien in hun dans en gaan er volledig in op. Uitschieter is een solo van virtuoos Charlie Hodges. Zodra de manshoge tekst van Barbara Kruger op het achterdoek van STAY naar GO verandert, start een suggestieve pas de deux voor 2 mannen op de grond. Een kort statement wellicht. Net als in een prille relatie zijn in Reflections de emoties nog licht van aard. Dat verandert na de pauze.

Publiek als kunstenaar

Winterbranch is een provocatie van dansgoeroe Merce Cunningham. Met de achteloosheid van een genie houdt hij dansers en publiek op krijsende, knarsende klanken (2 Sounds van La Monte Young) in het duister gevangen. Zo nu en dan verlost door het licht van zwenkende koplampen, ontworpen door pop-art voorloper Robert Rauschenberg. In deze spannende theatervoorstelling maken dansers af en toe gebruik van Cunningham-technieken: balanceren op één  been met bovenlichaam in een tilt, plotseling iconische dansposes en onbarmhartig knieënwerk op de grond. Een voorbijrijdende, kleurrijke santenkraam doorbreekt de nacht en publiek dat wegloopt is ongewild zelf kunstenaar. Door de deur naar buiten te openen voegt het licht aan het spel toe. Cunningham zal in een danshemel vergenoegd glimlachen.

Onheilspellend lyrisch

‘Interessante architectuur.’ William Forsythe rationaliseert hiermee zijn keuze voor het fluweelzachte  Jesus’ blood never failed me yet van Gavin Bryars. De dakloze met kinderlijk geloof en de God tot wie hij in tandenloze zang zijn lied prevelt, zijn aan de choreograaf waarschijnlijk niet besteed. Toch is er ondanks de verbondenheid van het stuk met het verlies van Forsythe’s tweede vrouw, geen kritiek te bespeuren. Integendeel. Quintett is een walhalla voor dansliefhebbers. Een onafgebroken serie harmonieuze oplossingen van uitreiken en inzakken; rennen en abrupt stoppen; verlangen en relativeren en versneld bewegen op verstilde momenten. De vijf dansers voelen inmiddels intiem vertrouwd aan en laten een gepassioneerde ode aan oneindige drang naar leven zien. Het is moeilijk afscheid nemen van sublieme dans.

Flexibel collectief

Projecteerde een enorme toneellamp op het podium nog beelden bij eerdere opvoeringen van Quintett, Forsythe vond dat bij L.A. Dance Project niet meer nodig. Wat doen we dan met die lamp?, vroeg men zich af. ‘I like to leave it for the unanswered question’, aldus de choreograaf. L.A. Dance Project biedt creatief gezien veel mogelijkheden. Meer dan het 1500 man tellende instituut van de Parijse Opera waar Millepied balletdirecteur wordt. De jonge choreograaf zegt, na zijn verhuizing naar Frankrijk, het  kunstenaarscollectief uit Los Angeles te blijven ondersteunen.