Er komt een meldpunt voor seksueel geweld en intimidatie in de kunsten. Vraag is nog even wie dat gaat… eh… bemensen.

Goed nieuws! De hashtag #metoo heeft eindelijk tot een maatregel geleid. Er komt een meldpunt. Het persbericht kwam vandaag. ‘De podiumkunsten-, film- en televisiesector heeft de handen ineengeslagen en start een onafhankelijk en overkoepelend meldpunt voor ongewenste omgangsvormen.’

Dat is unieker dan je denkt. In podiumkunsten, en zeker ook in de film en televisiesector, is het rampzalig gesteld met de eenheid. Producenten, omroepbonzen en meer in het algemeen ‘bazen’ beginnen doorgaans hun dag niet voor ze de vloer hebben aangeveegd met de rechten van schrijvers, acteurs en ander klein grut zonder wie hun werk nooit te zien zou zijn. Mooi dus dat het op dit punt, het seksuele faunabeheer, wel is gelukt.

Koepel

‘Partijen zoals brancheverenigingen, beroepsverenigingen, fondsen en verenigingen van werkgevers- en werknemersorganisaties erkennen dat er een sectoraal probleem bestaat ten aanzien van een goede behandeling van klachten over integriteitsschendingen, discriminatie en (seksueel) machtsmisbruik.’

Het meldpunt wordt overkoepelend. Dat is vooral nodig omdat in deze sectoren mensen op allerlei plekken kunnen opduiken. Acteurs spelen in films, tv-series en hoorspelen, maar ook op het toneel. Regisseurs van het meer handtastelijke soort hebben hun acties bij musicals en op televisiesets uitgevoerd. Goed dus dat klachten centraal beheerd en beantwoord kunnen worden. Daarmee wordt het meldpunt ook wel heel erg groot. Misschien wel te groot voor de twee vertrouwenspersonen die het gaan bemensen.

Buitenstaanders

De keuze voor een duo is logisch. Slechts één persoon zou al snel van eenzijdigheid kunnen worden beticht. Alleen een man zal wellicht minder vrouwen tot klagen uitdagen, alleen een vrouw zou door de mannen aan de top verdacht gevonden worden. Maar dan zijn we natuurlijk vooral benieuwd wie de sector op het oog heeft. Zijn dat mensen met connecties, of juist volslagen buitenstaanders?

Ik zou erg voor dat laatste zijn, omdat de afhankelijkheden binnen de uitvoerende kunsten nogal groot zijn. Iedereen is kwetsbaar, en iedereen komt elkaar overal tegen. Het ons-kent-ons-gevoel moet vermeden worden.

Hebben we al suggesties? Ik kan er wel een paar bedenken. Deel je eigen suggesties in de comments.