Door Facebook keren schrijvers terug naar de oorsprong #wu14

Het komt door Facebook. Zegt Ton van de Langkruis, artistiek directeur van schrijversfestival Writers Unlimited: “Je kunt niet langer die anonieme figuur zijn die de wereld met hermetische teksten bestookt vanuit een afgesloten zolderkamer. De markt is er niet meer naar. Je belangrijkste communicatiemiddel is facebook. Daar moet je open staan voor vragen, je communiceert met je lezers. We zijn weer terug op het dorpsplein waar ooit  de eerste verhalen verteld werden.”  

Met ‘Like me’ als festivalmotto is dus duidelijk dat wat betreft het festival schrijvers weer meer vertellers moeten worden. Vertellers zoals die gebruikelijk zijn in de delen van de wereld waar veel van de gasten uit afkomstig zijn. Dat blijkt op de optredens in Theater aan het Spui, maar dat  zie je nog veel beter in het taditionele zaterdagse uitstapje van Writers Unlimited  naar het Dakotatheater in de naoorlogse krachtwijk Eskamp. Belangrijke eregasten als Antjie Krog en Rodaan Al Galidi ontmoeten daar buurtbewoners en studenten van onder andere het internationaal geörienteerde Institute of Social Studies en wisselen verhalen uit.

Dat uitwisselen moeten we letterlijk nemen: de microfoon gaat rond, en wie iets voorbereid heeft, of wie een spontane opwelling heeft, mag zijn of haar verhaal doen. Het levert een zeer uiteenlopend allegaartje aan persoonlijke verhalen op, waarbij de samenbindende kracht van het vertellen evident is: in intieme kring naar iemands verhaal luisteren is door nog geen televisieprogramma overtroffen.

Een inmiddels erkende vluchtelinge uit Bosnië vertelt hoe ze als kind naar Nederland kwam en haar hele jeugd in angst heeft doorgebracht. Angst om terug te moeten naar Bosnië, terwijl ze al zo lang in Nederland was. Het onopgesmukte verhaal, in combinatie met de dankbaarheid die ze toont voor de uiteindelijke erkenning van haar status in het Generaal Pardon doet je veel. Op zeker moment zat iedereen in het kleine zaaltje met tranen in de ogen. Waarna Rodaan al Glaidi de sfeer weer opluchtte door zijn eigen vluchtverhaal, dat achteraf gezien inderdaad hilarisch was. Maar daar heb je dus een verteltalent voor nodig, niet alleen een verhaal.

De muziek van Neco Novellas, een tamelijk briljante zanger en one man-band uit Rotterdam, maakte de middag helemaal compleet. Volgend jaar weer.