All about politics, policy, society and how those things relate to culture and art.
Op woensdag 27 april 2011 deden we verslag van het jaarlijkse symposium van de Koninklijke Vereiging van Boekverkopers. Interessante bi9jeenkomst, kunnen we stellen, maar natuurlijk was niet iedere spreker even briljant als Eppo van Nispen tot Sevenaar, de directeur van de stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek, die we vanaf nu de Johannes en Jezus van de verhalenbranche zullen…
Nothing is more uplifting than singing a canon together. French choreographer Boris Charmatz's Frère Jacques, seen as the bouncer on the final night of Springdance, is a special case, though. 'Levée des conflits' has no recurring refrain, but has no fewer than 25 stanzas, which are danced by each of the 24 dancers. The insane polyphony that rises from this monster canon of dancing bodies slowly rattles the viewer apart over 1 hour and 40 minutes, at least if they keep following the multitude of movements and manipulations. 'Levée des conflits' presents the audience with a dilemma: does it surrender to the inimitability of interlocking phases and versions of a composition that it cannot possibly oversee? Or does it frantically search for structure, something to hold on to, something to orientate itself in this hall of mirrors of repetition and multiplication?
Springdance Utrecht is beëindigd. Boris Charmatz gaf gisteravond met ”Levée des conflits” de laatste voorstelling van het Utrecht dansfestival. De critici Fransien van der Putt en Daniël Bertina laten hun mening al blijken in onderstaande film. Ook hebben zij een gesprek met Boris Charmatz. Lees meer over deze voorstelling.
Het Springdance Festival in Utrecht loopt ten einde. Vandaag vinden de laatste voorstellingen plaats. Drie recensenten van het Cultureel Persbureau blikken terug op het festival, in een gesprek met Jeroen Stout. Recensente Fransien van der Putt krijgt wel lentekriebels van Springdance, vertelt ze in het interview: ‘Dit festival oversteeg mijn verwachtingen.’ Daniël Bertina (eveneens criticus) vond het ook een bijzonder…
Haar volle dijen kletsen tegen elkaar. Ze schudt met haar ontblote armen en kijkt grijnzend naar de trillende huid op haar bovenarmen. Ze stampt woest over de speelvloer van Theater Kikker, terwijl haar forse lijf – gekleed in een klein nietsverhullend zwart jurkje – nadrukkelijk aan alle kanten vrolijk meestuitert. Je moet maar durven. In haar one woman show ‘Gina’ gaat de Zwitserse theatermaker Eugénie Rebetez aan alle gêne voorbij. In de huid van Gina toont Rebetez haar eigen hunkering naar het sterrendom, met veel zelfspot en absurdistische humor. Een eigenzinnige mengelmoes van mime, stand up comedy, kleinkunst en hedendaagse dans.
Waren we van pure schrik helemaal vergeten hoe dat nou zat met die geit. Enfin. Die geit, of althans het volgens de Nederlandse wetgeving geheel ontvelde karkas ervan, speelt een rol in de finale van de voorstelling Them van Ishmael Houston-Jones. We zagen na afloop het publiek tamelijk aangedaan naar buiten komen.
When music sounds, almost everyone tends to move with it. Music leads to dance. That link is crystal clear. But in modern dance, that obviousness is broken. Watching 'Silent Ballet' by Emanuel Gat Dance, this becomes poignantly clear. Without a single sound being sent into the auditorium, the eight dancers swarm across the stage....
Clara García Fraile vertegenwoordigt Engeland in het internationale programma Europe in Motion. Jonge choreografen hebben tijdens het festival met elkaar gepraat en presenteren aan het eind van deze editie een eigen werk. Clara heeft niets te laten zien, vertelt ze, maar dat komt ook omdat zij als videokunstenares met andere dingen dan dans bezig is. En die andere dingen zijn…
Met hun naam verwijzen de vijf Japanners van contact Gonzo naar de gonzo-journalisitiek van wijlen Hunter S. Thompson. Rauw, hard en subjectief. Thomspon liet in zijn stukken ook zien hoe hij werkte. Contact Gonzo warmt op tijdens de voorstelling, maakt met wegwerpcamera’s kiekjes van elkaar en geeft de waterfles door. Gonzo-style: wat je ziet, is wat je krijgt.
Contact Gonzo houdt zich aan eenvoudige regels. Bijvoorbeeld zwaartekracht: springen en neerkomen. Of aantrekken en afstoten: duwen, trekken, zoals een rugbyscrum. Daarmee raken ze aan minimal art die zich hield aan een set parameters; men denke aan Sol LeWitt.
It could be a circus number, but the stillness in this technical dance installation ensures that it rises above the level of a pretty trick. Hanging from pulleys supported by counterweights, Sylvain floats in the Academy Theatre. Here, he briefly explains how it works. Spoiler alert. And in French.
She is on her knees. Shaking and trembling, she jerks backwards. With clawed fingers that seem to grasp at the void. Like a frightened cat. Shuffling, the dancer moves backwards in a semicircle on the white stage floor of Theatre Frog. One by one, the five others step onto the empty open stage, while the first dancer keeps looking anxiously at the audience. Thus begins 'Storm end come'. With this performance, Israeli choreographer Yasmeen Godder shows the overwhelming effects of fear on the bodies of her dancers. But it doesn't really get scary.
De voorstelling ‘Ast im auge’ is een extreem verstilde voorstelling die zich concentreert op het bekijken van het bekijken, het voelen van het voelen, het ervaren van het ervaren. Wie hier het denken van de filosoof Immanuel Kant in herkent, heeft gelijk. Toch is het resultaat ook – onbedoeld – zinnelijk. Zo blijkt uit het gesprek met choreografe Jana Unmussig.…
De 27e editie van Springdance in Utrecht is in volle gang. De recensenten van het Cultureel Persbureau zijn erbij en wonen dansvoorstellingen uit alle hoeken van de wereld bij. Zo bezocht Fransien van der Putt de openingsvoorstelling Sideways Rain van de Braziliaan Guilhermo Botelho en de jazzy tapdansvoorstelling van Broadwayster Savion Glover. Maarten Baanders woonde Studium van het Belgische danscollectief…
Terts Brinkhoff , oprichter van De Parade, heeft een stel loodsen aan de rafelrand van Weesp waarin alle tenten van het reizende festival opgeslagen liggen, als ze niet worden verhuurd. In april verzamelt de directie (nu Ray van Santen en Nicole van Vessum) daar alle artiesten van de aanstaande zomertournee voor een kennismaking. Persmomentje natuurlijk. En met het weer zoals…
In 1945 kon een groep Nazi’s dankzij gevorderde rakettechnologie naar de maan vluchten. Daar hebben ze zich schuilgehouden en binnenkort komen ze terug om de macht weer over te nemen. Op Imagine, het Amsterdamse festival voor de fantastische film, was daarvan alvast een voorproefje te zien. Als de voortekenen niet bedriegen belooft Iron Sky, zoals deze Finse productie heet, een…
Margret Sara Gudjonsdottir onderzoekt de ongelijke machtsverhouding tussen toeschouwers en danser. En gaat daar heel ver in. ‘Ongemakkelijk’ is nog wel de mildste omschrijving voor het werk ‘Soft Target’. Wat dus weer helemaal niet geldt voor een gesprek onder vier ogen.
Het was zo fijn, het nummer ‘Road to nowhere’ van de jaren tachtig-band Talking Heads gebruiken om je politieke boodschap over te brengen. Nu ja. Ex-Senator en Gouverneur van Florida Charlie Crist dacht ermee weg te komen, en dat is hem in politieke zin misschien gelukt, financieel gaat hij er flink op achteruit. Het schadevergoedingsbedrag is niet bekend gemaakt, maar…
“I don’t care about the body, I make music,” zei Savion Glover gisteravond, geleund tegen de deurpost van zijn kleedkamer na afloop van de voorstelling Bare Soundz. Het danspubliek in de Utrechtse Stadsschouwburg had moeite zich de mores van een jazzpubliek eigen te maken. Naarmate het concert vorderde, produceerde het steeds vaker aanmoedigende yels wanneer de drie tapdansers los gingen…
A shy, unassuming man, who transforms on stage into a brilliant clown and artist at the same time. You can't get more typically British than choreographer and dancer Jonathan Burrows. He has achieved cult status in the dance world, and it is actually strange that his performances do not reach a wider audience. Although he himself says he has no shortage of audience members...
It is nothing new that simple movements, close to the everyday, are given a place in dance performances. But the particular way they are constructed and highlighted in 'Studium' by Belgian group Busy Rocks makes you look at them with fresh wonder.
Three of the four dancers, darkly dressed, lie down on the floor against each other in carefully crafted poses. On this construction of bodies, a dancer, dressed bright white, takes her place in a horizontal position. The lighting makes the body lying above seem to float. The underlying figures push up the limbs in such a way that the white figure moves as if she is walking. The manipulation is done with great precision. Looking at it with tilted head, one sees perfectly natural steps.
Cesc Gelabert is a distinct figure in the world of modern dance. The Catalan with German roots makes a habit of keeping repertoire from the hot period of dance innovation alive, touring theatres and festivals with it for decades. So no Cinderella and Swan Lake for this engaging perfectionist, but dance steps from a Berlin...
We hebben voor deze tien dagen dansvernieuwing het puikje van de Nederlandse Dansournalistiek verzameld. Fransien van de Putt, bekend in België en Nederland, Maarten Baanders, bekend in de wijde omgeving van Leiden en Daniël Bertina, bekend in de wijde omgeving van Het Parool waren ij de opening van Springdance en waren zowaar blij met wat ze te zien kregen. …
The opening of Springdance was a beautiful, continuous movement, from left to right across the stage of Utrecht's Stadsschouwburg theatre. Before the performance, Wijbrand Schaap spoke to choreographer Guilherme Botelho about this special dance piece.
From left to right, single people move across the stage, unceasingly and in droves sometimes, for an hour. It is addictive, this locomotion in Sideways Rain, the endless forward motion in one and the same direction of what appear to be ever-new people. Through subtle costume changes, a dark lighting scheme and Murcof's dramatic drones, it is very difficult at first to tell the 15 dancers apart. They become a fascinating stream of passers-by, on their way from somewhere to nowhere. Unlike the view along the public road, the dancers do not carry the usual bags, umbrellas and hats and, moreover, they move mainly on four legs.
Jens van Daele concludes his series of choreographies on the seven deadly sins with the performance Brides for Peace. The piece is based on the art performance Brides on Tour by Italian artists Pippa Bacca and Silvia Moro. Hitchhiking and dressed in wedding dresses, with a text 'Peace' on their chests, they travelled from Milan to Jerusalem in 2008. The journey went...
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.