Paul Verhoeven, Dick Maas, Katja Schuurman, Monique van de Ven en Kim van Kooten zijn allemaal speciale gast op de komende editie van het Dutch Film Festival. Niets bijzonders, denkt u, maar als u ze op de festivalposters ziet zult u ze waarschijnlijk niet herkennen. Het zijn namelijk naamgenoten van bekende filmpersoonlijkheden die dit jaar
Festival Boulevard in Den Bosch heeft dit jaar 55.000 kaarten verkocht, 5000 minder dan in 2012. Het festival, dat dit jaar van 1 tot 11 augustus werd gehouden, trok wel meer publiek voor het gratis aanbod op het festivalplein. Daarmee kwam het totaal aantal bezoekers aan het festival dit jaar op 145.000, 5000 meer dan in 2012. Omdat de zaalbezetting met 85% nog steeds mooi is, zal de daling in de kaartverkoop vooral te maken hebben met een kleiner aanbod van voorstellingen.
Still competing at the top and successfully entering Europe with sixty per cent less budget. Impossible, cries many. Only with a new stadium, argues another. And with extra investments in the winter break. But it can be done, according to one and all.
A man and a woman dance passionately in the hall of Paradiso. Such an experimental dance performance is unusual for the Amsterdam pop palace. Yet the festival I Like To Watch Too right here. Many people feel a barrier towards this kind of performance, but here there is just the right 'in and out' atmosphere to make avant-garde art something you can just look at and that always triggers something in you.
“Ik ben heel benieuwd naar de reacties van het publiek. Mensen hebben altijd een beeld bij een festival. Die komen, en verwachten dat ze van alles mee kunnen maken. Wat je hier krijgt is het terrein, een ontdekkingstocht en een verhaal dat daardoor naar boven komt. De belangrijkste energie die er op en om dit terrein heerst is: ‘Ik mag erop, en wat is er dan allemaal?’ Op die energie wil voortbouwen.”
Isn't avant garde dance too lofty? Is it still viable in these harsh cultural times? I Like To Watch Too aims to clear up this misunderstanding. The festival brings experimental dance closer to the public than ever.
De samenwerking tussen pianist Tomoko Mukaiyama en choreograaf Nicole Beutler in de voorstelling ‘Shirokuro’, vorige week te zien tijdens het Holland Festival, levert een prachtig perspectief op op twee pianosonates van Galina Oestvolskaja. ‘Shirokuro’ betekent zwart-wit in het Japans. De absolute muziek van de Russische componiste wordt, ondanks sterke beelden en indrukwekkende mede-protagonisten op het toneel, nooit uitgelegd en behoudt daardoor zijn pure kracht.
Holland Festival
Prachtige jurken, grote zonnebrillen en hoge hakken. Het is duidelijk dat op de voorstelling van het beroemde Moskouse theatergezelschap Theatre of Nations ook een groot Russisch publiek af is gekomen. Mannen in pak die af en toe tegen hun mouw praten lijken te getuigen van aanwezige Russische miljardairs. Maar niets blijkt minder waar als plotseling prinses Beatrix met haar gevolg de zaal binnenstapt.
69.500 bezoekers, dus zeker 5.000 bezoekers minder dan eerdere edities, maar de zalen zaten wel voller. Met 82% zaalbezetting is de organisatie van het Holland Festival tevreden over het festival van 2013. Of dat hogere bezettingspercentage, behalve aan het kleinere aantal voorstellingen (14 minder dan vorig jaar) ook te danken is aan kleinere zalen, is vanaf hier niet uit te zoeken, maar dat ook het grote Theater Carré met de vele onverkoopbare slechtzichtplaatsen dit jaar nauwelijks werd gebruikt, zal zeker geholpen hebben.
Wat te verwachten van een ‘musicabanda’ uit Oost-Tirool? Gemütliche volksmuziek? Gejodel? Dansmuziek voor bruiloften en partijen? Een avondje in een biercafé? Hoe dan ook: zeker geen Mahler. Maar waarom eigenlijk niet dacht het uit het dorpje Innervillgraten afkomstige Franui. Resultaat: een enerverende voorstelling rondom de orkestliederen. Zo hoorden we Mahler nog nooit.
There are those who spend nights queuing for a ticket. After all, the Berliner Ensemble is mythologically big. As big as the Royal Shakespeare Company in England, or La Comédie Française in France. Monuments to cultural history, dedicated to one writer, like Brecht or Shakespeare, or to an entire history, as the French are used to. We Dutch have
Holland Festival
Een gezellig groepje dames dat lachend en kletsend binnenkwam, verlaat beduusd en betraand de zaal. Van slag, beschaamd, zo zie ik alle bezoekers naar buiten komen. Wat met woorden moeilijk te omschrijven is, staat op hun gezicht geschreven. Exhibit B van Brett Bailey is meer dan indrukwekkend. Het is een expositie die confronteert en raakt.
Holland Festival
Multidisciplinaire duizendpoot Chris Marclay is doorgebroken met zijn filmproject The Clock: iedere seconde van de dag gerepresenteerd met found footage. Het heeft hem vijf jaar gekost om het 24-uur durende werk te maken. Dat zegt iets over de wijze waarop hij zijn kunst maakt. De ongelooflijke precisie waarmee hij monteert maakt zijn werk zo overtuigend dat de toeschouwer bijna in trance raakt.
Het Holland Festival presenteerde drie werken van hem in EYE, het nieuwe filmmuseum, waarin hij samenwerkte met MAZE, een nazaat van het Maarten Altena Ensemble.
Wie aan de misvatting lijdt dat dans gaat over schoonheid wordt door Gisele Vienne genadeloos uit de droom geholpen. Haar stukken gaan over pijn. Soms bloederig en expliciet, soms gesublimeerd maar niet minder krachtig. The Pyre is een overweldigend stuk dat de toeschouwer duizelig achterlaat.
Holland Festival
Holland Festival
Meeuw, een vroeg toneelstuk van Anton Tsjechov, gaat over toneel zoals zijn al even beroemde toneelstuk Kersentuin over kersenteelt of vastgoedfraude gaat. Niet dus. Het lijkt een fout die toneelkunstenaars wel vaker maken en die Tsjechov in zijn 115 jaar oude stuk aanhaalt: denken dat alles altijd over jou gaat. Daarom is het Thomas Ostermeier, gelauwerd Duitsch regisseur, niet zo kwalijk te nemen dat zijn regie van De Meeuw bij Toneelgroep Amsterdam over theater gaat.
Er bestaat dus figuratieve muziek. Muziek die, net als een figuratief schilderij, een tamelijk accurate afbeelding van de werkelijkheid biedt. De compositie ‘Hurricane Transcriptions’ van Sonic Youth-gitarist Lee Ranaldo is zo’n plaatje:
Holland Festival
'The Pyre', the latest show from internationally rising star Gisèle Vienne, initially seems less disturbing than her previous work. Pieces like 'Jerk' (2008), based on the true story of a young serial killer, and 'This is how you will disappear' (2010), starring a dark forest, were only seen in a few places in the Netherlands. Hopefully, this performance at the Holland Festival will change that. Gisèle Vienne once studied harp, then philosophy and eventually trained as a puppeteer. But Vienne sees herself primarily as a visual artist working with time, on a stage, where different rhythms, motifs and figures come together.
Holland Festival
Circus, tricks, clownery, spectacle: it has been a party for centuries. But roughly the same party every time.
Zimmermann & De Perrot, originally clown and DJ respectively, found each other in the brilliant insight that circus could be turned into beautifully absurd modern theatre.
Holland Festival
Men and women together on the dance floor, it is still forbidden in large parts of the Muslim world. Two years ago, the dance performance 'Nya' was at the Holland Festival, a piece written on the skin of nine Algerian dancers, mostly B-Boyz from the streets, but also the son of a ballet teacher from Algiers participated. This year, French choreographer Abou Lagraa, his wife Nawal Ait Benalla and much of the Algerian cast returned to the Holland Festival with a piece in which women also dance.
Holland Festival
Is the kingdom of the dead in the opera Sunken Garden by Michel van der Aa a 3D garden full of brilliant colour, director Peter Sellars chooses in Desdemona by Toni Morrison and Rokia Traoré for sober black and white. On the stage of a sold-out Muziekgebouw aan 't IJ are glass bottles and jars, sometimes lit from below, sometimes from above, with hanging light bulbs like flickering candles. On the left are a number of ngonis (Malian lute) and two koras (Malian harp lute), played by black musicians.
Is it because of the ice age? Is it a question of money or guts? Last night, the Amsterdam cinema Het Ketelhuis hosted the so-called Spring Consultation for the tenth time.
Holland Festival
Six actors, four years in a bunker. One is dead. Those are the details we have to make do with in Tratando de hacer una obra que cambie el mundo. According to this title, the actors are trying to create a play that will change the world. The characters have locked themselves away in an underground bunker and receive occasional provisions via a packet.
English (UK) 
Nederlands 
Français