One benefit of the Museum Year Card not easily mentioned is the uninhibited free access to clean and comfortable restrooms in the centre of major cities. 'Fifty-plus urinals with MJK' an experienced museum porter called this group of visitors, who, by the way, are most welcome: every pull with the scanning gun means extra cash. Big advantage: you see something extra. A second or...
The 57th Venice Biennale brings the world together and the art world to Venice. This year, the biennial art event is bigger than ever. Here you will find out what is 'trending' in contemporary art. Everyone thinks something of this event and we live in a time when everything and everyone is held up against the yardstick: 'Have you been there?....
Every five years, the art world turns upside down. Then it is time for the fourteenth Documenta. At that time, the German city of Kassel turns into a veritable Mecca for art connoisseurs and art lovers, snobs and connoisseurs. And, of course, tourists looking for that other Efteling. This year's Documenta has a sizeable Dutch contribution. But there is more: for the...
Ontheemde schilderijen van Armando. Kunstenaars die de stad uitvluchten. Een blikvanger die financiële rampspoed bracht en zomerfestivals die jaarlijks tienduizenden bezoekers trekken. En jij dacht dat Amersfoort saai was? Een voetnoot langs de A1? Vergeet het maar. Laat mij je vertellen over deze stad die worstelt met z’n culturele identiteit. Een verhaal in achttien impressies. Schuldig landschap In zijn jeugd…
Doe het. Maak het. Trek je niets aan van anderen. Denk niet na over de consequenties. Dan zit je maar even op de blaren, die helen wel weer. Even honger lijden voor de kunst is ook niet erg. Kies dus je eigen pad en geniet van elke stap. Bovenal: leef in het hier en nu, de hele tijd. Geschiedenis wordt…
Op de verjaardag van Piet Mondriaan, 7 maart, bood de gemeente Den Haag haar inwoners een kolossale gedecoreerde taart aan. Het past in een zeer actieve campagne rondom 100 jaar De Stijl. Terwijl het Gemeentemuseum dit jaar drie inhoudelijke Stijl-tentoonstellingen presenteert, gaat Den Haag helemaal los met Stijl-imitaties en beplakte winkelruiten. Een tegenstelling? Minder dan het lijkt, want deze citydressing…
While Jan Martens' latest work, The Common People (2016), was at Amsterdam's Stadschouwburg last weekend, Utrecht's Theater Kikker is showing two older hits this week: Sweat Baby Sweat (2011) and The dog days are over (2014). Sweat and Dogdays are blockbusters and have already toured the world. At Kikker, they can now be seen as part of a...
Why did I find the mythical stories about being an artist more interesting than the artworks I saw? I wondered this after visiting the exhibition GOED GEMAAKT (ode to the making process) at the Amersfoort art gallery KAdE. Only a single work of art touched me, while the stories about Daedelus, Pygmalion and the daughter of Butades fascinated me immensely....
The Amsterdam version of the Moving Futures festival 2017 has begun. For four days, young dance makers show all sides of their creativity. I experienced a cosmic journey with (SHIFT), was cheered by Third Culture Kid by Joseph Simons and saw the excitement slumped a little by a piano at the end of Your Mother at my Door by Timothy and...
In de serie (On)gehoord presenteer ik elke maand buitengewoon geluid dat niet onopgemerkt en onbesproken blijft. In deze December-editie: Brume, Cinema Perdu, Emanuele de Raymondi, Mark Fell, Zeno van den Broek en James O’Callaghan. Als een bankschroef om de hals Brume – Mother Blast (LP, Grautag) Het Grautag-label van Nicolas Moulin staat garant voor dystopische klanklandschappen. Die landschappen presenteert het label…
Het oudste en misschien wel mooiste gebouw van Amsterdam combineert een flink aantal functies. Al zijn toeristen tegenwoordig dominant, gelovigen vieren er nog iedere week de liefde van God. En al biedt de voormalige Nicolaaskerk geen ruimte meer aan vissers om hun netten te repareren, orgelconcerten worden er nog steeds gegeven, al sinds de veertiende eeuw. Brood uitdelen is niet…
On a cold rainy afternoon, I cycle to the Brakke Grond to ask Bert Hana about his motivations, as befits a beer. First, I visit the IDFA DocLab, which features his VR installation 'I Am Not Home Video', which we have talked about before. Bert Hana is perhaps every art critic's dream, as...
IDFA's tenth DocLab shows the state of the art in interactive documentaries, virtual reality and other media art. Juggle the artist's body or experience what it is like to be (colour) blind.
Zvizdal, the documentary theatre portrait of Pétro and Nadia filmed by Berlin between 2011 and 2016, is not only in Paris, Ghent and Athens. This moving story can also be seen in the Netherlands until 11 November 2016. Near the place where an atomic experiment failed in 1986, Berlin and Zvizdal tell a moving story about an old peasant couple. They remained as...
Het heeft even geduurd, maar binnenkort krijgt Jan Wolff (1941-2012), oprichter van het Muziekgebouw aan ’t IJ dan toch zijn verdiende eerbetoon. Maandag 22 augustus – zijn sterfdag – besluit de concertzaal de viering van het tienjarig bestaan met de onthulling van de interactieve geluidsinstallatie Huil van de Wolff. Het werd ontworpen door de componist Martijn Padding en gerealiseerd door Johan…
How to avoid choice stress at the Edinburgh Fringe bursting at the seams on all sides? We do an experiment: a day on the flow of flyers.
I experienced by far one of the most impressive theatre experiences of my life on Friday 5 August 2016. I was a guest at 'Zvizdal - Chernobyl so far, so close' by the Flemish company Berlin, in co-production with Het Zuidelijk Toneel. I saw this 'documentary installation' in an empty factory hall in Den Bosch, where the work is a beautiful resting point in...
There I am. Next to Holland Festival director Ruth Mackenzie, on a grave, as part of the installation Gardens Speak on the stage of the main hall of Theatre Bellevue in Amsterdam. There is nothing to see, little to hear. Tone lights suggest a rising sun after a few minutes. I get up together with the ten other visitors. Quite a shame, because I was actually quite comfortable lying there.
The programme booklet sounded promising:
There are countries in the world, where the boundaries between art disciplines are not as sharply drawn as they are here. The Holland Festival, under the new leadership of Ruth MacKenzie, is catching us up. She is bringing events here where the boundaries between visual art, performance, video, film and performing arts can no longer be drawn. Events that generate meaning in ways that are quite new to us, such as The Encounter, last week, and Gardens Speak, later this week.
No actor to be seen in the auditorium of Theatre de Veste in Delft. Just a house with walls and roof of transparent cloth. It holds thirty people. On the walls of the hall around it, projected images pass by at whirling speed. This is fascinating: usually, when you are in a house, the walls close you off from the surroundings, but this time they actually give a view of a world as big and beautiful as you never experience in ordinary life.
De Braziliaanse Christiane Jatahy was vorig jaar al met het stuk What If they went to Moscow op het Holland Festival. Ze kwam, zag en overwon. Dit jaar komt ze met het laatste deel uit de trilogie van toneeladaptaties, The Walking Forest. De titel verwijst naar de drie heksen in William Shakespeare’s Macbeth, die zijn opkomst en ondergang voorspellen. Het stuk vormde het uitgangspunt voor een performance met vier videoschermen, een bar, een actrice, een dode vis en, o ja, publiek.
De nieuwe voorstelling van choreograaf Jan Martens, The Common People, is dit weekend in Utrecht te zien tijdens Spring. Tientallen vrijwillige performers hebben een blind date op het podium van de grote zaal van de Stadsschouwburg. Het publiek kan tussendoor in en uit lopen, een biertje drinken voor de duur van een of meerdere duetten of op het achterpodium grasduinen en…
‘Dit regiem heerst ook over je na je dood. Het regiem steelt je verhaal. Ze gebruiken je om hun eigen verhaal te vertellen. Nabestaanden worden gedwongen om verklaringen te onderteken dat de dode is vermoord door de oppositie. Het regiem gebruikt de doden om de levenden te onderdrukken.’ De Libanese kunstenares Tania El Khoury heeft een statement gemaakt: Gardens Speak (Tuinen Spreken). Een installatie, een immersieve[hints]definitie: onderdompelend, waardoor je de echte wereld om je heen vergeet.[/hints] voorstelling, waarin de toeschouwers zelf acteur zijn. Een voorstelling die bestaat uit een berg aarde waaruit zacht stemmen klinken vanonder grafstenen. Die voorstelling komt in juni naar Amsterdam, als een van de voorbeelden van de nieuwe Holland Festival-programmering door festivaldirecteur Ruth MacKenzie.
De berg aarde waarin en waarop de installatie zich afspeelt staat voor de vele duizenden anonieme achtertuingraven in Syrië. In het begin van de Syrische burgeroorlog was de strijd nog vooral een strijd tussen tegenstanders van de dictatuur van president Assad en diens (geheime) politie. De eerste slachtoffers waren vaak nog gewoon studenten die meededen aan vreedzame demonstraties, die pamfletten uitdeelden, of die de begrafenis van een vriend bezochten. Immers: het bombarderen van begrafenisplechtigheden was en is een beproefde methode van moorddadige regiems en misdaadsyndicaten om opstandige netwerken uit te schakelen.
Tania El Khoury hoorde in 2013 van het Syrische alternatief: de privébegrafenis in eigen achtertuin, of bij gebrek daaraan in een anoniem stadspark, zonder grafsteen of herdenkingsplek. Zo’n actie is zowel een uiting van angst als een daad van verzet: dit zijn doden die de regering niet meer kan misbruiken. ‘Het stuk is oorspronkelijk ook niet bedoeld voor het Europese publiek. Het is in Libanon gemaakt en de tekst was ook in het Arabisch. Het laatste waar ik aan dacht was het Europese publiek. Het idee was
Een tentoonstelling die onze blik op migratie en migranten centraal stelt, ons migratiebeleid kritisch bejegent, maar niet in makkelijk pamflettisme vervalt, dat is ‘Voices outside the echo chamber’. Vrijdag 29 april opende in de Tolhuistuin de expositie “Voices outside the echo chamber“– een expositie van Framer Framed, de Amsterdamse organisatie die al jaren de beeldtaal in onze kunsten bevraagt en becommentarieert. Immers,…
Jiří Kylián toont met Free Fall voor het eerst zijn fotowerken. Hij vertelt gedreven over zijn ontdekkingen, zijn inspiratie, en Sabine. Het huis in Den Haag waar Jiří Kylián nu meer dan dertig jaar woont straalt levensvreugde uit. Warme kleurtonen, geurende bloemen, een classicistische inrichting en toch gezellig. Onmiskenbaar de ‘touch of a woman.’ Die vrouw is Sabine Kupferberg, de levenspartner en…
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.