In John Appels nieuwe documentaire Wrong Time Wrong Place komen overlevenden aan het woord van de schietpartij op het Noorse eilandje Utoya en de voorafgaande bomaanslag, waarbij 77 mensen omkwamen.
De grote vraag was hoeveel van die zeven Gouden Kalveren-nominaties Plan C zou weten te verzilveren. Tot ieders verrassing had deze kleine misdaadkomedie die in de bioscoop nog geen 7000 bezoekers trok zelfs nog meer nominaties in de wacht gesleept dan
De oogst aan lange documentaires die op het Nederlands Film Festival worden vertoond, is goed. Het zijn bijzondere verhalen, soms opzienbarend, soms indringend, soms voer voor veel discussie, en vrijwel allemaal heel mooi gefilmd. We wensen de jury veel wijsheid toe. De genomineerde documentaire ‘De regels van Matthijs’ is voor iedereen interessant, maar zou verplichte kost moeten zijn voor hulpverleners,…
Iedere avond vindt er op het Nederlands Film Festival een belangrijke première plaats, en zondag was dat de nieuwe documentaire van Robert Oey, over boodschappers en nabestaanden. Gesneuveld laat een kant van onze militaire missie in Afghanistan zien die weinig in beeld kwam. 25 Nederlandse militairen zijn daar gesneuveld. De film is in zekere zin een eerbetoon aan hen, maar…
Wat een feestelijke openingsfilm was dat! De keuze van het Nederlands Filmfestival voor Nono, het zigzag kind had natuurlijk te maken met het feit dat de Nederlandse familiefilm dit jaar speciaal in de festivalschijnwerpers wordt geplaatst. Maar ook los van dat thema was het een niet te versmaden aftrap. Want we mogen dan graag mopperen dat het weer niet is…
EYE trekt alles naar zich toe. De eindexamenwerkstukken van de studenten van de Nederlandse Film en Televisie Academie krijgen dit jaar een ideale presentatie in de grootste zaal van dit nieuwe filmcentrum. Nieuw is ook dat gisteren aansluitend aan de voorstelling voor pers en relaties direct prijzen werden uitgereikt voor beste commercial (The End, Soon), beste documentaire (A Twist in…
Antony, Dafoe en Abramović samen op één podium, in een regie van Robert Wilson – het beloofde de klapper van het theaterseizoen te worden. Maar het privé-leven van Abramović leent zich niet echt voor een triomfantelijke of meeslepende vertelling.
Eén voor één komen de worstelaars van Helsinki Nelson het podium van de stadsschouwburg op rennen. Op de mat ligt de grootste van het stel, op zijn buik, uitgestrekt in defensieve positie. Om en om proberen zijn tegenstander hem te kiepen, en hem met z’n beide schouders plat op de mat te drukken. Tevergeefs. Accordeonpunkrocker Kommi Pohjonen komt op, en…
In Detroit Dealers vermengt Wunderbaum een persoonlijk familieverhaal met de teloorgang van Detroit, ooit één van de meest invloedrijke industriële steden ter wereld, en filosofische overpeinzingen over de auto, als romantische metafoor van vooruitgang en de Amerikaanse Droom. De voorstelling zwalkt alle kanten uit. Detroit Dealers is deels documentairefilm, jazzconcert, performance, spoken word poetry, rap battle, en theater. Deze overdosis…
De jeugd roept tegenwoordig vooral de gedachte aan gevaar op. De maatschappij heeft last van een verwrongen ideaalbeeld dat echte kinderen weinig speelruimte laat. Uiteindelijk komen die dan ook in opstand in Enfant. Maar tot die tijd hebben de hele jonge performers toch vooral de rol van bijzet of sluitstuk, aanvulling op of extensie van de negen volwassen dansers. De nieuwe…
Jongeren uit Guatemala, nachtegalen uit Noord Ierland en theatermakers uit de binnenlanden van Peru. Zomaar een greep uit de gasten op het Community Arts Festival dat in juni 2013 in Utrecht wordt gehouden. Muziek, film en theater met gewone mensen achter en voor de schermen, begeleid door professionele kunstenaars. Wat ze verder gemeen hebben?
Maniakaal galoppeert ze over het podium, stampend als Michael Flatley on crack. Graatmager en met ontbloot bovenlijf raast Marlene Monteiro Freitas tapdansend in de rondte. Ze knijpt in haar tieten en trekt handenvol (nep)haar uit haar scalp. “My name is Mimosa Ferrara,” hijgt ze dreigend, terwijl haar zwarte legging van haar kont zakt en vlak boven de schaamstreek blijft hangen.…
In de korte Nederlandse film Ceci n’est pas un rêve die op het festival Go Short (Nijmegen, 14-18 maart) in première is gegaan verandert het stadsbeeld van Parijs langzaam in een droomlandschap. Je zou het een surrealistische documentaire kunnen noemen, waarin filmmaker Amos Mulder zowel invloeden van de vroege Duitse filmpionier Walter Ruttmann als moderne computeranimatie heeft verwerkt. Met verdere…
Tegen het eind van deze Berlinale kon men in de wandelgangen vernemen dat het Deense kostuumstuk A Royal Affair over een in de kiem gesmoorde revolutie vast en zeker de Gouden Beer ging winnen. De jury heeft zich daar echter niets van aangetrokken en wees Caesar Must Die van de gebroeders Taviani als beste film aan. De jury onder voorzitterschap…
Zouden de hedendaagse revolutiemakers Shakespeare wel eens bestuderen? In Cesare deve morire (Caesar Must Die), de competitiebijdrage van de Italiaanse gebroeders Taviani, zijn we getuige van de voorbereiding en uitvoering van Shakespeare’s Julius Caesar. Wie dat ziet met het wereldrumoer in het achterhoofd zal vaak een schok van herkenning voelen. De tragedie over een staatsgreep in het oude Rome laat…
Dat Martin Scorsese’s betoverende Hugo op het Rotterdams festival een tijdje nummer 1 stond in de publiekswaardering is niet zo vreemd. Wel verrassend is de film die gisteren als nummer twee opdook en nu Hugo van de eerste plaats heeft verdreven: de documentaire Back to the Square waarin filmmaker Petr Lom kijkt hoe het er in Egypte voorstaat na de…
De jury van IDFA heeft poëzie en politiek keurig in evenwicht gehouden door bij de lange documetaires het ontroerende Planet of Snail (Zuid-Korea) te bekronen, naast het zich in een Palestijns dorp afspelende 5 Broken Cameras, een Palestijns/Israëlisch/Frans/Nederlandse coproductie. Planet of Snail van Seung-Jun Yi kreeg de belangrijkste onderscheiding, de VPRO IDFA Award voor beste lange documentaire. Het vuurwerk van…
Een beetje vervreemdend is het wel. Op IDFA het bewogen verslag van de Egyptische februarirevolutie Tahrir 2011 zien terwijl op hetzelfde moment op het Tahrirplein de tweede fase van het verzet tegen de dictatuur in volle hevigheid aan de gang is. Een soort ‘back to the future’- gevoel. Tahrir 2011 is een betrekkelijk ongepolijste, maar met gevoel voor urgentie in…
De crisis woekert voort en de Arabische wereld is in beweging, maar in de documentairewereld is de tijd van de grote verhalen voorbij. Dat was althans de conclusie die festivaldirecteur Ally Derks trok op een persconferentie voorafgaand aan de 24ste editie van het International Documentary Film Festival Amsterdam (16-27 november). In tegenstelling tot tien jaar geleden richten documentairemakers zich nu…
Regisseur, actrice en theatervormgeefster Sarah Moeremans houdt een jaar lang kantoor in de hal van de Rotterdamse Schouwburg. Onder de titel “My First Camp” heeft zij haar intrek genomen in het voorhuis, om meer in contact te staan met de verschillende gebruikers en bezoekers in het gebouw en de wereld daar omheen. Is de publieke ruimte een wildernis geworden, die…
De Tuschinski Award voor beste eindexamenfilm van de Filmacademie werd vanmiddag op het Nederlands Film Festival toegekend aan Anne-Marieke Graafmans voor haar documentaire Als ik jou niet had. Bijzonder aan de uitreiking van deze prijs voor aanstormend talent is dat het commerciële bioscoopbedrijf en de onafhankelijke filmkritiek hier even samen optrekken. De Tuschinski Award wordt uitgereikt en met 5000 euro…
Vreemd hoe snel de geschiedenis zich losmaakt van je herinnering. We waren hier zo langzamerhand gaan denken dat de campingopstand op het Tahrirplein in Cairo een soort summer of love was. Dat iedereen er samenzingend rozen in kanonslopen propte en dat de hele wereld slechts bedoeld was om elkaar liefde en hugs te geven. Tijd voor een lesje in opstand.…
‘Kinder!, macht Neues!, Neues!, und abermals Neues!’ schreef Wagner aan Franz Lizt. En na de allereerste Festspiele concludeerde hij dat volgend jaar alles anders moest. Zelfs een geheel nieuw theater achtte hij niet uitgesloten.
De vorig jaar aan longkanker overleden Künstler Christoph Schlingensief – alleskunner, provocateur, regisseur, levenskunstenaar – krijgt op het Holland Festival een uitgebreid eerbetoon: de openingsvoorstelling Mea Culpa, een programma met zeven speelfilms, en Schlingensiefs zwanenzang Via Intolleranza II.
Doodziek vatte Christoph Schlingensief het wilde plan op om in Burkina Faso een operadorp uit de grond te stampen, Remdoogo. Een zelfvoorzienende vrijplaats waar mensen vanuit verschillende culturen elkaar zouden kunnen ontmoeten, en om daar voor langere tijd samen kunst te maken. Dit in navolging van vergelijkbare initiatieven zoals het Avenida Theater in Mozambique, opgezet door schrijver Henning Mankell. Schlingensief streefde naar het samenvloeien van kunst en leven. Gedreven uit een jarenlange fascinatie voor de rijke Afrikaanse cultuur, en geïnspireerd op de idealen van zijn grote held Joseph Beuys.
Via Intolleranza II is Schlingensiefs poging om in een maalstroom van documentaire, muziek, beeldende kunst, film, performancekunst, lezing, opera en theater het prille wordingsproces van Remdoogo vast te leggen. Een voorstelling over een proces. Tegelijkertijd lijkt Schlingensief ook zijn eigen motieven te bevragen. Via Intolleranza II was zijn zwanenzang – hij stierf drie maanden na de première. De voorstelling krijgt op zaterdag 4 juni de Nederlandse première.
Cover of Spalding Gray Op het Holland Festival dwalen twee geesten rond. De meest luidruchtige is die van Christoph Schlingensief, Duitslands meest onafhankelijke cineast, theatermaker, activist en enfant terrible, altijd goed voor controverse. Na de in 2008 gestelde diagnose longkanker verwerkte hij zijn woede en angst in Eine Kirche der Angst vor dem Fremden in mir, in 2009 gepresenteerd op…
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.