We praten eindeloos over klimaatverandering en dan gaat het licht uit. #dekeuze

Het is de meest gestelde vraag aan actrices: of dat nou moeilijk is, huilen op commando. En steevast antwoordt Carice van Houten of Halina Reijn dan aan Matthijs van Nieuwkerk of Jeroen Pauw dat daar allerlei trucjes voor zijn. Voor huilen. Gewoon aan iets naars denken, tijgerbalsem, uien, en vaseline. Nu blijkt er echter toch iets te zijn waarbij zelfs al die technische middelen je niet aan het huilen kunnen brengen, hoe graag je dat ook zou willen, of hoe nodig het ook mag zijn: een klimaattop.

De Oostenrijkse actrice Anna Mendelssohn probeert in haar solovoorstelling ‘Cry me A River’ een uur lang te huilen terwijl ze in haar eentje in vloeiend Engels een hele klimaattop naspeelt. Niet dat ze niet kan huilen: ze heeft ooit dagenlang gehuild om het smeltende ijs in Groenland en moest later ook steeds huilen als ze bij haar psychotherapeut kwam. Maar toen ging het over haar zelf. Dat klimaat is toch wat anders. Deze frisse dertigster met haar aanstekelijke looks zou erom moeten huilen, maar dat lukt dus niet. Ook niet als je er sentimentele muziek bij draait.

Het is een interessant statement dat Mendelssohn maakt, maar de uitwerking zou beter kunnen. Hoe leuk ze, bijvoorbeeld door zich een huidziekte te schminken, ook aantoont dat de wereld vergaat terwijl wij met zijn allen oeverloos praten, als je laat zien dat iets niet raakt, raakt dat dus ook de toeschouwer niet.

Het theater van Mendelssohn komt een beetje in de buurt van dat van Laura van Dolron’s stand-up philosophy. Maar deze voorstelling mist net de genialiteit van Van Dolron, omdat er nergens een uitgestoken been of linkse directe op de loer ligt. Als je niet een enkele keer gevloerd ligt, zoals de toeschouwer bij Van Dolron regelmatig overkomt, neem je verder ook niet zoveel van de voorstelling mee naar huis. Zo ook dus bij Mendelssohn: ze vertelt dat het onmogelijk is om werkelijk geraakt te worden door iets groots als de klimaatverandering en dat dat zo zal blijven tot het licht uit gaat. En dan gaat dus aan het einde het licht uit. Leuke vondst, maar ook een die je verder koud laat.

Wat met de toenemende hitte op onze planeet dan wel weer goed uitkomt.

De voorstelling is gezien op 22 september en nog te zien op 23 september 2011. Inlichtingen.