Als je avond begint met een strippende festivaldirecteur en eindigt met paaldans, weet je dat je niet in een gewoon theater bent. Klopt, ik was bij de opening van het Queering Puppets Festival in het Pleinste Theater van Amsterdam en het was een feestje. Dat heeft het Plein Theater grotendeels te danken aan die strippende directeur Berith Danse, die in alles uitstraalt wat ze in haar openingsspeech ook zegt: er is voor iedereen een plekje in de bus.
Nu is het Queering Puppets Festival zich terdege bewust dat die bus niet overal rijdt. Het festival opende immers op de dag dat er voor queer mensen een negatief reisadvies uitging naar de VS. Je weet wel: dat gebied aan de overkant van de Atlantische Oceaan waar de macht in handen is gekomen van een rancuneuze kleuterklas die elkaar via Signal blije emoji’s stuurt over een aanslag waarbij 50 burgers zijn gedood.
Gepeste professor
De grenzen gaan steeds meer dicht voor mensen die armer en anders zijn dan wij. Dat de grens tussen Europa en de VS voor bepaalde mensen onder ons een stukje problematischer is geworden, staat niet in verhouding tot de onmenselijke toestanden waar een inwoner van bijvoorbeeld Tunesië aan blootstaat als die naar Europa wil komen.
Stel, dat je als poppenspel-kunstenaar een voorstelling mag komen spelen in Amsterdam. Het is vrijwel onmogelijk en dat bracht de Cat Smits Company ertoe om een voorstelling te maken mét die poppenspelers over precies dat vernederende proces. Initiatiefnemer was antropologe Yentl de Lange die een vlammend en over haar woorden struikelend verhaal hield over hoe haar Tunesische professor gepest werd tijdens het aanvragen van een visum voor het geven van college in Italië.
Vis à Vis(a) was de openingsvoorstelling van Queering Puppets en het was even aandoenlijk en liefdevol als verdrietig makend. De Nederlandse poppenspeler die maar heel langzaam leert begrijpen hoe zijn collega’s inmiddels op een andere planeet zijn beland. Hun poppen konden moeiteloos de grens over, zij zelf staan voor alles waar Europa een hekel aan heeft.
Grote hand
Objecttheater is een ondergeschoven kind bij ons, en dat is jammer, want die paaldans waarmee de avond eindigde laat precies zien waar het toe in staat is. Een fragiele danseres werd omhuld door een gigantische mannenhand met vieze nagels. De paaldans in die enorme hand zag er zo nu en dan bijna liefdevol uit, wat het beeld alleen maar prangender maakte. Uiteindelijk wist de danseres, Josje Eijkenboom, zich los te maken.
De disco daarna was bevrijdend. De biologisch-dynamische wijnproeverij erbij hartverwarmend.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
