‘Dankzij facebook heb ik tijd over’: schrijvers omarmen het sociale netwerk op Writers Unlimited

Fouad Laroui doet niet aan internet. De van oorsprong Marokkaanse auteur en hoogleraar heeft zelfs geen mobiele telefoon. “Ik besef dat ik daarmee behoor tot een kleine elite”, verklaart hij tijdens een debat op Writers Unlimited, “maar ik zie er het nut niet van in.” Zijn tafelgenoten deelden zijn mening niet, en dat is best opmerkelijk. Nog maar een paar jaar geleden beschouwde het merendeel va de internationale schrijverselite de sociale media als iets waarmee zij zich niet hoefde te bemoeien.

Zelfs eregast Amin Maalouf (1949), iemand die je qua leeftijd en status als lid van de Académie Française, toch eerder zou associëren met ganzenveren en postduiven, is fanatiek twittervolger. Al durft de bekroonde journalist en schrijver zelf geen berichten van 140 tekens de wereld in te sturen: “Ik twitter niet, maar dit laatste jaar is twitter uitgegroeid tot mijn voornaamste nieuwsbron.”

Aminatta Forna, journalist en schrijfster uit Schotland, leeft vrijwel uitsluitend online. Haar wereld is facebook. Of haar dat niet teveel tijd kostte, vroeg gesprekleidster Sheila Sitalsing. “Integendeel, ” verklaarde de televisiemaakster en schrijfster: “Het scheelt me enorm veel tijd. Dankzij facebook sta ik steeds in contact met al mijn vrienden. Stel je voor als ik me daarvoor steeds moest aankleden en opmaken, mijn jas aantrekken en  naar ze toe zou moeten reizen.”

Andrés Neuman, die mede omdat zijn literaire blog Microreplicas zo populair is in het Spaanstalige deel van de wereld op Writers Unlimited was uitgenodigd, gaat nog een paar stappen verder. Hij beschouwt passieve twittergebruikers als Amin Maalouf als stalkers en gluurders: “Je spioneert zonder jezelf bloot te geven. Dat is niet eerljk.” Het leidde niet tot ruzie. Daarvoor was iedereen tijdens dit gesprek te aardig voor elkaar. Zo kwamen ze er ook niet uit of het nou een goed ding was, of niet. Dat internet. Het bleef een beetje gelijkspel.

Jammer wel, want de lezing waarmee Amin Maalouf de discussie opende bood volop aanknopingspunten voor meer. Zijn verhaal, dat op zich bijna regel voor regel tweetbaar was, zo kernachtig, kwam erop neer dat verschillen tussen mensen juist de sleutel zijn voor het lange termijn succes van samenlevingen: “Spanje kon de nieuwe rijkdom als wereldmacht na de ontdekking van Amerika niet aan omdat de samenleving niet divers genoeg was. Ze hadden net daarvoor de moslims en joden het land uitgejaagd.”