Mijn tip aan de bonzen in Het Gooi: vergeet jongeren. Richt je op de dolende veertigers en vijftigers, die smachten naar ontregeling. Deze uitzending van VPRO’s Mondo was onvergetelijk.
In IDFA-winnaar Radiograph of a Family dringt de Iraanse revolutie het huwelijk binnen van de seculiere vader van filmmaker Firouzeh Khosrovani en haar gelovige moeder. Wat maakt dit familieportret zo bijzonder?
Vandaag opent Het DocLab van IDFA, misschien wel mijn favoriete deel van het festival. Met een eigen competitie, opdrachten en expositie, is dit het domein van het digitale experiment.
Het Groninger Museum legt gelukkig ook voldoende focus op het auditieve aspect; niet alleen word je als bezoeker getrakteerd op de diverse Stonesnummers, met als hoogtepunt het concert op Cuba in 2016, maar ook komen er fragmenten voorbij van der bandleden zelf en (populaire) culturele boegbeelden zoals regisseur Martin Scorsese.
Weismann lijkt me een te briljante en intelligente regisseur om zich in een avontuur te storten dat hem voorgoed kan breken. Een alfa-manneke, een groot ego, het was bekend. En kon zijn tengels niet van jonge vrouwen afhouden.
The Garden is een nieuwe dansfilm van Sem, inmiddels ook danser bij Het Nationale Ballet, die afgelopen week in première ging. De choreografie is van de Britse danser Pascal Johnson, waarbij vijf dansers op het dak van het bekende kunstwerk Jardin d’émail van kunstenaar Jean Dubuffet in de beeldentuin van het Kröller-Möller Museum dansen. Op zich is dat bijzonder genoeg, het is echter het optimisme van de dansfilm dat indruk maakt.
Op 18 oktober 2020 gebeurde er dus iets. VPRO’s Mondo was opeens een vrolijke uitzending geworden. En dat in deze tijd, waarin klagen en rouw over lockdowns en dreigende faillissementen overal de boventoon voeren. Wat was er aan de hand?
Sinds zaterdag 10 oktober kun je voor 2,95 euro het ballet Live van Het Nationale Ballet online bekijken. Ik deed het. Het was de moeite waard.
Aluin speelt eens in de zoveel tijd klassiekers ‘unplugged’. Dat betekent dat er geen gedoe is, alleen het verhaal en de spelers. Met Bakchanten, 2500 jaar oud, maar sindsdien nog nooit overtroffen in zeggingskracht, hebben ze goud in handen.
De kans om een egeltje of een (verlaten) nest met eieren in het echt tegen te komen wordt helaas steeds kleiner met de krimpende oppervlakte aan natuur en het uitsterven van vele diersoorten, maar de ‘echtheid’ van Helmantels schilderijen laat je toch genieten van deze prachtige fenomenen.
De uitvoering is uitmuntend, er is duidelijk veel tijd aan besteed. Dit kan echter niet verhinderen dat de voorstelling halverwege een beetje inzakt.
De reikwijdte van de verhalen die kans maken op de Thea Beckmanprijs die het Archeon vandaag uitreikt, is groot. De vijf kanshebbers over wat het werk van Thea Beckman en de nominatie voor de prijs voor hen betekenen.
Welke indrukken, welke beelden beklijven er? Waarom geniet ik hier zo? De voorstellingen gedurende de coronacrisis bezorgen grote dankbaarheid: dat ik dit mag meemaken, dat acteurs, schrijvers, regisseurs en medewerkers weken of zelfs maandenlang in trouw zijn om voor mij op te treden. De liefdesverklaring is wederzijds.
Met zijn sprekende muziek, stijlvolle kostuums, wervelende videobeelden en fraaie belichting is De Vliegende Hollander een lust voor oog en oor.
De rusteloze kop voor de romp, vuisten nerveus zoekend naar houvast onder de vaalblauwe trui. Z’n leven een meedogenloze teistering van generaties onderdrukking onder fabrieksarbeid, alcoholisme en huiselijk geweld. En diepe liefde toch, tussen deze getormenteerde vader en zoon. Tot bijna aan het einde van de monoloog ‘Wie heeft mijn vader vermoord?’ blijft het hoge bed onaangeroerd. Pas dan vernemen…
Exterieur, dag. Een verlaten straat in een zuid-Nederlandse stad, ongewoon fel daglicht. Geen geluid. Een man komt aanrijden en parkeert bij een vrij stopcontact. Hij loopt naar de entree van een groot, leegstaand, modernistisch gebouw. Hij wordt verwelkomd door een heel erg oude veteraan, die hem zegt dat ‘de vrouw even naar binnen’ is, ‘ze vroeg mij om op de…
Boukje Schweigman is een kunstenaar die dit land hard nodig heeft. Mijn diepe bewondering voor haar ontstond bij ‘Klep’, de voorstelling waarmee ze lang geleden afstudeerde aan de Amsterdamse mime-opleiding. Met acht anderen in een karretje, door hele kleine klepjes rondkijken in een wereld waarin lieve wezentjes al even nieuwsgierig zijn naar jou, waarna een minimale aanraking de impact van…
Ok, het Mauerpark in het echte Berlijn is groezeliger, maar wat ze in het nieuwe centrum van Utrecht Leidsche Rijn het Berlijnplein noemen heeft er wel iets van weg. Een door de lokale overheid georganiseerde rafelrand is natuurlijk wel een beetje verdacht, met een megabios als grootste attractie, maar projectontwikkelaars, de grootste misbruikers van kunstzinnige rafelranden, kunnen verder weinig op…
Traveling While Black raakt je diep en dat is ook precies de bedoeling. De zo’n 20 minuten durende Virtual reality film dompelt je onder in de geschiedenis van institutioneel racisme in de VS en vooral wat dat doet met mensen. De locatie is Ben’s Chili Bowl in Washington DC*. We zitten aan een tafel in een klassieke diner met mensen…
Godzijdank gaan de zalen weer open voor meer publiek en Het Nationale Theater speelt nog even door, bijvoorbeeld met het aanstekelijke Every Brilliant Thing met Tamar van den Dop of Bram Suijker. In het Theater aan het Spui speelden woensdag 1 juli ’s middags Tamar van den Dop en ’s avonds Bram Suijker hun eerste Every Brilliant Thing. Het is,…
Wat een ongelofelijke bak lef heeft Lucie Horsch. Twintig jaar. Inmiddels tamelijk wereldberoemd, dat wel. Maar je moet maar durven om in je dankwoord voor de prestigieuze Nederlandse Muziekprijs, de minister haar zojuist uitgesproken woorden terug in het gezicht te smijten. Want dat deed Lucie Horsch, met een beheerste woede die zelfs op 25 meter afstand diepe indruk maakte. De…
De Q heb ik altijd een lekker fris ding gevonden. Nu ben ik jammer genoeg geen synestheet, maar mijn verbeelding zegt me vandaag dat de Q brutaal voelt. Lekker bondig klinkt. De Q qlapt in mijn qeel en is pittig blauw. Of glanzend. Niet ordi, maar stoer. Van glanzend metallic seventies leer. De Q in een catsuit. Soepel speelt nu…
Een regenachtige dag in #coronaquarantaine lijkt me het ideale moment een cd te beluisteren die gaat over vuur. Dus schuif ik Todos los fuegos el fuego van de Oekraïens-Nederlandse componist Maxim Shalygin in de laptop. ‘Alle vuren het vuur’ is vernoemd naar de gelijknamige bundel met acht korte verhalen van Julio Cortázar. Ook de cd telt acht nummers, die samen…
Helemaal van nu, deze nieuwe cd van de Australische componist Liza Lim (1966) die onlangs verscheen op Kairos. Automatisch beluister je Extinction Events and Dawn Chorus in de context van de corona-pandemie. Zijn we op weg naar een totale ondergang? De onheilspellende titel verwijst naar Lims bezorgdheid over de enorme hoeveelheden plastic die de oceanen verstikken. De vissen die dit…
Met verbazing word ik mij bewust van de ‘opoffering van je oudere medemens’ houding van velen hier in Nederland. Dor hout. Niet geld, maar de liefde ervoor is de wortel van het kwaad. Op dit moment zou ik willen dat een virtuele hemel mogelijk was – zodat de mensen die iemand zijn verloren en daar misschien ook niet afscheid van…
