Of: het vertrouwde wordt hier volkomen vreemd. Of: zinloosheid als het eerste principe omarmen. Honderd jaar na zijn geboorte staat John Cage centraal in HF-weekend.
Sinds Reinbert de Leeuw het speelde in het snelste praatprogramma op de Nederlandse televisie, is John Cage’s 4’33” in ons land een bekende compositie. Exact vier minuten en drieëndertig seconden speelt de muzikant geen enkele noot en hoort de toeschouwer niets anders dan de omgevingsgeluiden.
Wie mocht denken dat het maken van een toneelvoorstelling een simpel een-tweetje is van een geniale regisseur met een goed team van creatives en perfecte acteurs, heeft het mis. Alleen, als toeschouwer die eenmaal de voorstelling bezoekt, merkt u daar niets van. En dat is maar goed ook. U komt voor de voorstelling en het zal u worst wezen of…
Stelt u zich Arjan Robben voor. De veelgeplaagde voorman van het Nederlands Elftal heeft zojuist een schitterende actie beloond zien worden met een penalty en hij staat klaar om hem te nemen. Komt er een veldknecht op met een nieuwe set plakletters voor zijn shirt, omdat de cijfers niet meer leesbaar zijn vanaf de tribune. Veel gesjor, shirtje uit, secondenlijm. Toestanden, kortom. Na twee minuutjes is de veldknecht weg, het nummer leesbaar en klinkt het fluitje van de scheids. Probeer dan maar eens raak te schieten.
Met enfant snijdt choreograaf Boris Charmatz een moeilijk thema aan: hoe gaan we als volwassenen om met onszelf, en hoe gaan we om met kinderen? Charmatz haakt in op de Franse filosoof Lyotard die zich boog over ‘het onmenselijke’ van volwassenen en die in kinderen echte mensen zag. Het huidige beeld over lichamelijk contact met kinderen is verwrongen en het is…
In zijn Requiem voor tenor, verteller en ensemble benut Micha Hamel de ruimte van de Amsterdamse kerk De Duif optimaal. Musici spelen op het altaar, vanaf de balkons, mengen zich tussen het publiek en schuiven een piano naar buiten. – Maar wat wil Hamel eigenlijk zeggen? Voor een uitverkocht huis ging gisteravond het Requiem van Micha Hamel in première. Hij…
Post van Acteursbelangen, de acteurs’vakbond’. Of we ons aan het embargo willen houden. Naturlijk doen wij dat. Wij wel. Maarreh: het door Halbe Zijlstra samen met het Muziekcentrum Nederland op te heffen Theater Instituut Nederland krijgt dus een prijs. En dat schijnt een sculptuur te zijn, waarvan wij ons dan weer afvragen waar dat ding na 1 januari 2013 moet…
[View the story “Opening Holland Festival 2012” on Storify] Opening Holland Festival 2012 Op 1 juni opende het Holland Festival in Theater Carré. We waren erbij, zagen Platels C(h)oeurs en proefden de sfeer. Al ging het bijna mis. Dit is wat ervan mee te maken was op de sociale media Storified by Cultureel Persbureau · Sat, Jun 02 2012 08:37:18…
Na de presentatie van de Rotterdamse en Haagse kunstadviezen, en een paar dagen tot weken voor de harde oordelen van de Raad voor Cultuur, en een paar maanden voor de vernietigende rapporten van het Fonds Podiumkunsten, begint duidelijk te worden hoe ingrijpend de Nederlandse cultuursector geraakt wordt
Vanavond mag de koningin het nieuwe onderkomen van het EYE Film Instituut Nederland officieel openen, gisteravond deed directeur Sandra den Hamer het op een openingsfeest voor relaties alvast zelf. Ze sprak daarbij van een historisch moment voor de filmcultuur in Nederland. Het gebouw, gemakshalve aangeduid als ‘het nieuwe filmmuseum’, doet van een afstand gezien nog het meeste denken aan een…
Kunstsubsidies kunnen beter worden afgeschaft als kunstenaars een groot publiek moeten bereiken. Want dan vervals je immers de markt. Logisch. Je kunt ook besluiten iedereen subsidie te geven. En dat klinkt vreemder dan
Het grote publiek kent haar als de keiharde advocate Claire uit Gooise Vrouwen. Toneelliefhebbers kennen haar al langer als die actrice met die markante stem. Een diplomatendochter, geboren in Afrika, later opgegroeid in Bussum. Tjitske Reidinga durft er nu wel voor uit te komen:
De laatste mogelijkheden voor subsidieaanvragen voor de periode van 2013 en verder zijn vandaag gesloten. Er zijn talloze fusies aangekondigd, nieuwe samenwerkingen, opvallende verhuizingen (vooral Amsterdam loopt leeg). Veel kunstmedia brengen inmiddels ook nieuws over die plannen. Nieuws dat vaak als feit wordt gepresenteerd, terwijl het in bijna alle gevallen gaat om wensen. De aanvragen zijn nog minder dan ooit…
In Amsterdam gaan Holland Festival, Theaterfestival, Toneelgroep Amsterdam en nog wat clubs ‘nauw samenwerken’. In Den Haag geldt dat voor Het Nationale Toneel en jeugdtheaterhuis Stella Den Haag, terwijl in Rotterdam
We schreven al uitvoerig over de naamsverandering van het Orkest van het Oosten in het Nederlands Symfonie Orkest (NSO). Ook de merkwaardige operasubsidieaanvraag gebaseerd op een businessplan dat enorme risico’s in zich draagt had onze volle aandacht. Vaste partner de Nationale Reisopera was not amused.
Kenners weten het: vaak zijn acteurs twee maanden aan het repeteren op een toneelstuk met maar één doel voor ogen: de frisheid en verrassing van de ‘eerste lezing’ terugvinden. Bij die eerste lezing horen de acteurs immers de tekst voor het eerst van hun hun collega’s, lezen ze de woorden voor het eerst hardop en klinkt alles nieuw en onverwacht.…
Hij liet zich de afgelopen maanden nauwelijks zien, en ging zelden in debat met kunstenaars of publiek. Nu de megabezuiniging op cultuur wet is, en er tot 2016 niets meer aan kan worden veranderd, kunnen we Halbe Zijlstra’s zegetocht weer volgen. Ook op twitter.
Something Raw is al meer dan tien jaar een van de weinige plekken in Nederland, waar de vraag naar artistieke en maatschappelijke urgentie van het lichaam op de bühne wordt uitgezocht, met alle lol en risico van dien. Veel voorstellingen worstelden met de ‘impasse van het vertoon’: zijn mensen dan louter dingen geworden om naar te kijken? Porno is het…
We waren er wat mild ironisch over, maar petje af, inmiddels voor de pr-afdeling van Toneelgroep Amsterdam en de toeschouwers, die opvallend goed reageerden op de ‘kies de reprise’-actie die het gezelschap een paar weken terug lanceerde. We hebben de harde cijfers die we vreesden nooit te zullen zien. En die zijn geloofwaardig. We citeren het persbericht: Van 2 t/m…
Deze week begint de Nationale Reisopera met de repetities van Mozarts Le nozze di figaro. In de bak het kersverse Nederlands Symfonie Orkest onder leiding van Jan Willem de Vriend. Business as usual, want beide gezelschappen werken al jaren nauw samen en zijn verenigd in het Nationale Muziekkwartier Enschede. Alleen: orkest en operagezelschap praten sinds vorige week niet meer met elkaar.
Volgens de Volkskrant was Rick van der Ploeg in het begin van de jaren negentig staatssecretaris van cultuur (in werkelijkheid was hij dat aan het eind van die jaren), en in Het Parool beweert columnist Gerard Mulder dat het feit dat hij ‘gelukkig niets van kunstsubsidies afweet’ hem niet af hoeft te houden van een paar wilde speculaties…
We kregen weer eens een persbericht, en vroegen ons af: top of flop? Hoe rijmt eigenzinnig kunstenaarschap met een door het publiek bepaalde repertoirekeuze? Enne: krijgen al die mensen die kozen voor het winnende stuk dan ook een vrij- of tenminste kortingkaartje voor de voorstelling van hun keuze? Enne: wie controleert de uitslag, want er staat geen notaris bij. Enne:…
Hij is inmiddels uitgever, en daar zal de man die tot vorig jaar directeur was van het Nederlands Letterenfonds, best blij mee zijn. Als directeur van de Bezige Bij, een van ’s lands grootste uitgeverijen, hoeft hij vast nooit meer onderdanig te toosten met de sarcastische staatssecretaris van cultuur Halbe Zijlstra. De opluchting was in ieder geval hoorbaar in Pröppers…
Thais en Vietnamees poppenspel. Acrobaten, Chinees schimmenspel en Japanse kostuums. Een Chinese dirigente voor een Nederlands orkest, een Canadees regieteam en als hoofdwerk een krap vijftig minuten durende opera van een Russische componist, gebaseerd op een sprookje van een Deense schrijver die zijn inspiratie uit China haalde. Losjes.
We kregen een tijdje geleden een brief op poten van Wim de Groot. Nu krijgen we wel vaker brieven op poten, maar hier leek wel wat aan de hand. Probleem natuurlijk want uitzoeken kost tijd en geld en dat was er even niet. (let u op de donateursactie die we binnenkort gaan starten) Maar toch. Wat scheelt eraan? Wim de…
Theaterfoto’s zijn een vak apart. Uit een toch al in scene gezet onderwerp kiest de beroepsfotograaf het pakkendste beeld. Er zijn mensen die er daarom op neerkijken, er zijn mensen die de theaterfotograaf juist daarom bewonderen. Wij zijn uiteraard meer geneigd tot het laatste. Maar het vak staat onder druk. Van smartphones, van afnemers die geen plek en geen geld…
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.