“Natúúrlijk kan ze schrijven!” schijnt de moeder van de gelauwerde Zuid-Afrikaanse dichteres Antjie Krog ooit te hebben geroepen. “Want ik kan het toch ook? Daar is niets bijzonders aan.”
Bloed kruipt, ook bij Krog. Na een tienjarige carrière als succesvol architect – en in het geheim slijpend aan woorden – debuteerde haar eigen zoon Andries Samuel met de verpletterende, hartverscheurende dichtbundel Wanpraktyk (2011).
Writers Unlimited bracht moeder en zoon samen op het podium. Laat op de avond. Voor de eerste keer ooit. En Wende zong hen toe. En godallemachtig wat was dàt mooi. Overigens moet u dat maar van ons aannemen, want op straffe van stokslagen, pek & veren en dwangsommen van hier tot Siberië bleek het verboden Wende, al zingend, te filmen (wel gedaan, en het filmpje stond even online, nu subiet van het internet gesleurd).
Samuel haalt zijn schouders op. “Mijn grootmoeder was Prometheus die het vuur stal van de Goden. Ze kon niet anders dan het aan ons doorgeven.” Zijn Afrikaans is ingehouden, afgebeten, en tegelijkertijd rollend en vloeiend. Herkenbaar en hallucinerend, juist omdat het als Nederlander lang niet altijd woord voor woord is te verstaan.
Moeder en zoon dragen een groot verdriet met zich mee: Samuels dochtertje woont bij haar moeder in Israël. Dit verre-verste kind wordt afschuwelijk gemist. En die pijn gaat recht de ziel in. Als een tractor die over je hart rijdt.
Nederlands 
English (UK) 
Français 
