NITS maken van somber TING! een dansfeestje

TING! is een gitzwart jubileumspektakel van Scapino Ballet Rotterdam. Maar de NITS geven de avond glans.

Grote billboards langs de ingang van de Ferro Dome in Rotterdam verwijzen nog naar de kleurrijke geschiedenis van het zeventig jaar oude Scapino Ballet. Eenmaal binnen in de ronde gashouder hakt choreograaf Ed Wubbe er echter meteen in met een in sombere tinten gedompelde wereld. Een soort Cirque du Soleil vanwege de circuselementen. Maar de zon in TING! is verduisterd.

Want “terugblikken is prima, maar ook een beetje voorspelbaar”, aldus Wubbe. Dus geen veilige voorstelling met obligate toespraakjes over het oudste dansgezelschap van Nederland. Dat past niet bij de artistiek leider die met de productie Kathleen in 1992 al resoluut de balletfranje van zich af schudde.

Slagveld van mensenlevens

Als dans de realiteit moet weergeven dan is die volgens Scapino mooi, triest en absurd. En de plek waar je dat goed kunt uitvergroten is het nachtcafé, een slagveld waar we ongehinderd onze gecompliceerde levens kunnen laten uitwasemen. Na een schimmenspel op een immense kubus van witte doeken hangt in TING! de rook als witte wieven boven de her en der verspreide lichamen.

Een ronddraaiend plateau neemt je mee door een wonderlijke wereld. Een vrouw met een geweldig lichaam, o het is een man, bolhoeden duiken op uit valluiken, dansers en circusartiesten vliegen de trapeze in, er is de onmisbare paljas (grandioze Mischa van Leeuwen) en een triangel (TING!). En er is opzwepende groepsdans maar  als een haperende computer is het wel vaak wachten op meer.

Liefhebbers zien en horen de NITS

De NITS? Die leven zich helemaal uit. Met een enorme galm vult zanger Henk Hofstede de dome, de monumentale toetsenist Robert Jan Stips voorziet de filmische scènes van kleur en drummer Rob Kloet levert natuurlijk de dynamiek. Op verzoek van Ed Wubbe maakten ze enkele nieuwe stukken maar ze brengen ook bekende hits als Nescio en In The Dutch Mountains. TING! in de Ferro Dome is ook bedoeld om nieuw publiek aan te trekken.

TING! is echter een moeilijke formule met veel dingen tegelijk: jubileum, circus, NITS, publiek zit om de vloer heen. Het duurt daarom even voordat je echt gepakt wordt. En dat is wanneer de dans door de chaos heenbreekt. Dario Minoia en Alexandre Jolicoeur voeren je even weg. De wat oudere boegbeelden Bonnie Doets, Bryndis Brynjolfsdottir en Mischa van Leeuwen laten hun klasse zien. En Jean Gabriel Maury, Reid Cumming, Jozefien Debaillie en Ruben Garcia Arabit vormen de nieuwe krachtbronnen van Scapino.

Epiloog

Terug naar Hans Snoek, die Scapino direct na de oorlog oprichtte om bleke kindersnoetjes kleur te geven. Afgaande op haar gevarieerd en kunstzinnig ingerichte huis (mijn vader paste er weleens op) zou ze TING! zeker hebben kunnen waarderen. Dat kindersnoetjes weer bleek kunnen worden met deze voorstelling, misschien minder. Ed Wubbe heeft van Scapino echter een dijk van een gezelschap weten te maken. En TING! maakt met een knal de jubileumtaart open.