Vier mannen kregen de opdracht: verzin een festival waar je zélf naar toe wilt. Dat werd TREK, een ratjetoe van foodtrucks, burgemeester en pastoor.

Je moet wel een ernstige misantroop zijn om het die vrijdag niet naar je zin te hebben in Stadspark Maastricht. De zon schijnt. Het is subtropisch warm met een licht lentebriesje. De locatie, naast een door stadswallen en torentjes omarmde vijver, is perfect. Onder de oude eiken staat een veertigtal foodtrucks en bars met pruttelende keukentjes op je te wachten. Oh ja, niet onbelangrijk: de toegang tot Festival TREK is gratis. De eerste kennismaking met TREK geldt niet een barista of vleesmeester maar een waanzinnig zegenende pastoor voor zijn eigen kerkje. Die omzeilend lopen we in de armen van de man die is ingehuurd is voor alle theatrale uitingen op het terrein: Adam Boutiche, de ‘eindbaas’ van Duece, Events en Entertainment.

Meer dan eten alleen

Boutiche is een man met zware wenkbrauwen en vierkante kaken, gekleed in gestreepte pofbroek met bretels en in voor elk geintje. Adam: ‘Mijn collega’s en ik zorgen voor theater, muziek en acts op het terrein. Het gaat hier om meer dan eten alleen.’ Op TREK regeert het omgekeerde adagium van Tachtigers-dichter Willem Kloos: ‘Eten en drinken is mooi, maar je moet er wel wat kunst bij doen.’ Het is verleidelijk om theater- en muziekfestival De Parade en Festival TREK naast elkaar te zetten. De Parade startte in 1990 met puur theater en kleedde dat allengs aan met eettentjes, limo’s en cocktails.

‘Voor de gezelligheid’

Festival TREK keerde het vijf jaar geleden om. Foodtrucks en lekker eten stonden centraal maar er moest nog wel wat bij, vonden de ‘founding fathers’ van TREK. Michiel Marcelis, Emile Faulborn, Raymon van Sprang en Brecht van Breukelen werkten vijf jaar geleden samen aan het RTL 4 Zomerfestival in Zwolle. Dat trok veel publiek met een line-up van grote artiesten als Racoon, Andre Hazes en Marco Borsato. In een ‘bijtuintje’ zetten ze de vier enige foodtrucks avant la lettre bij elkaar. Voor de gezelligheid. Raymon van Sprang: ‘Dat concept deed het zonder de steun van grote artiesten eigenlijk verbazingwekkend goed, de mensen vonden het enig.’

‘Het moest een familie worden’

De vier mannen kropen bij elkaar met als opdracht: verzin een festival waar je zélf ook naar toe zou willen gaan. Raymon van Sprang: ‘Dat werd TREK. De basis waren de food trucks. Maar dan wel ingebed in een dorp met een eigen burgemeester, een gemeentehuis, een kerk en een café. Het moest een soort familie worden.’ Vijf succesvolle jaren later afficheert TREK zich als Festival Trek, Muziek, Theater and Fun. En daar klein onder: Food, Trucks & Drinks.

‘Zolang het niet ten koste gaat van het eten’

Ronald chilt met schoonzus Charlotte, haar man Jim en dochtertje Isabelle op een stapel kussens in de zon. Grote bolle cocktailglazen voor hun neus, ze zijn zichtbaar in hun nopjes. Ronald woont al twintig jaar in Maastricht en bezoekt TREK dit jaar voor de derde keer. ‘Voor het eten en het relaxte genieten. Ik hou van eten en de mix van dingetjes eromheen.’ Wat vindt hij van het theater? Ronald: ‘Zolang het niet ten koste gaat van het eten vind ik het best. Het valt op dat er elk jaar meer is voor kinderen, dat is leuk. Je ziet veel familie met kinderen aan het einde van de middag en begin van de avond.’

‘Preuvenemint mét hipsters

Jim: ‘Er is steeds meer interactie met het publiek. En elk jaar zie je weer andere foodcars.’ Ronald: ‘Ik maak elk jaar speciaal ruimte in mijn agenda voor TREK.’ Hij vergelijkt TREK met de Foodhallen in Amsterdam. ‘Dit is de mobiele versie. Het is een soort picknicken. Iedereen gaat na verloop van tijd op een kleedje in het gras zitten.’

Maastrichtenaar Ronald heeft een mooie omschrijving voor TREK: ‘Het is het Preuvenemint mét hipsters.’ Het Maastrichtse Preuvenemint is een groot eetfestijn dat sinds 1981 in augustus op het Vrijthof plaatsvindt. Dertig restauranthouders presenteren daar bijzondere gerechten en wijnen. Ronald: ‘Hier zijn het de karretjes met hipsters.’

Een bijna terloops allegaartje

TREK oogt als een bijna terloops allegaartje als je einde middag het terrein op komt. Je tas wordt gecheckt. Je betaalt geen entree. Een nijvere prelaat geeft je de natte zegen.

Er is een bierbar en een (nog) stille wijnbar. Voor de Platenbus draait een danseres allenig haar rondjes. Onmiddellijk in het oog springt de Vuurtorenbar, een bijna natuurlijk afspreekpunt; net zo’n symbool als de Fonteinbar op de Parade. Voor de eerste keer lopen we tegen de immer glimlachende BurgeRmeester (met de R van ‘burger’) van TREK op, we zullen de hyperactieve man nog vier keer treffen.

Een productief woord: ’trek’

Aan de vijver vormen vier reusachtige letters het woord TREK. De naam is beslist een vondst. ‘Trek’ heet in de taalwetenschap een ‘productief woord’. Het leent zich gemakkelijk voor ontelbare grappen en woordspelingen. We hebben ze die vrijdag allemaal langs horen komen: van ‘ik heb grote trek’, ‘ik trek het niet meer’ en ‘ik vind je vet aantrekkelijk’ tot ‘ik voel me afgetrokken, ik ga naar huis’.

Eetaanbod kust alle hoeken

Verder achterin komt de verzameling foodtrucks tot volle ontplooiing. In totaal staan er 38 foodtrucks, 6 verschillende soorten bars en een legio aan decorstukken op het terrein, zoals het ‘gemeentehuis’ annex theater, de nostalgische rups, de TREK-letters, het kerkje, een piramide van houten blokken waarop je zit en klautert, tafelvoetbalspellen en de ’s avonds ontstoken haardvuren. Het eet- en drinkaanbod kust alle hoeken van het culinair heelal: burgers, falafel, poffertjes, Vietnamees, tapas, wafels, paella, pokebowl, oesters, coconuts pastry, ‘Fritez’, gin-tonic, watercocktails, wijn en bier. Raymon van Sprang: ‘We passen de keuze van foodtrucks aan bij de bestemming. Ja, er is meer vraag dan aanbod dus we kunnen scherp selecteren.’

‘Hete hondjes haal je bij de blauwe bus’

Nieuw op TREK Maastricht zijn Just Say Cheese (fondue, kroketjes of nacho’s), Joeri Tandoeri met – uiteraard – houtskool gestookte klei-ovens (‘Joeri reisde een aantal jaar gelden naar India om zijn recepten en technieken te perfectioneren’), tapas bij Ès-Tante, waaronder rog- en zeeduivelwangetjes, vanuit een grote rode brandweerwagen en Chez Jan met ‘de beste hotdogs van Nederland’. ‘Deze hete hondjes’. zegt de BurgeRmeester van TREK op zijn Facebookpagina, ‘haal je bij de donkerblauwe bus!’ Het moge duidelijk zijn, op TREK slaat gezelligheid de klok.

Als de schemering valt wordt het druk en gaat TREK loeien als een haardje. De letters en de gekleurde lampjes gaan aan, de haardjes aan de vijver worden ontstoken.

Een beetje Woodstock

Op het grasveld voor het grote podium achterin wordt het een beetje Woodstock. Bezoekers liggen op meegebrachte kleedjes te genieten van eten, muziek en kleine theateracts. Of ze dansen alsof ze onder stroom staan. Het lage strijklicht blijft hangen in de grote bossen haar van Erwin Duijsings, vriendin Giulia Baiocchi uit Lucca (It) en Zies (‘dat moet voldoende zijn’), met z’n drieën op een kleedje.

Waarom zijn jullie hier? Erwin: ‘Nou ja, het lekkere park, lekker eten, drinken, sfeer… In de avond komt er een dj, daar hou ik van.’ Erwin werkt aan een boek over de filosofie van het dagelijkse leven, een totaalvisie, zegt hij. ‘Daar past dit wel in.’ Zies speelt verveeld, een peuk wiet in de mondhoek. ‘Ik vind het wel best, veel eten.’ Of we wel de foto kunnen sturen.

Grip op TREK

We krijgen langzaam grip op TREK. Voorin op het terrein, bij de Vuurtorenbar, de oesters en het wijnbarterras zitten de genieters. Op de kop van het terrein is het feest en dansen op jaren ’70 en ’80-muziek. Daartussenin vind je families en kinderspelen. Debby en Sandra, Limburgse vrouwen die een onbekommerde dronk over zich hebben, trekken ons aan de mouw. ‘Mogen we op de foto?’ Sandra komt voor haar neefje uit Maastricht, die met zijn lokale band op TREK staat. Ze vinden het een geweldig festival.

‘Dikkoppen’

Maar Sandra waarschuwt: ‘Kent u ons Preuvenemint? Kijk uit dat dit niet die kant uitgaat, dat TREK ook een festival voor de dikkoppen wordt (Sandra steekt haar tong uit, om walging te onderstrepen). Let op, straks wordt het chique en duur, het moet wel spontaan en rommelig blijven.’

Dyan, ‘The Wicked Gambler’, ook lid van Adams Duece-team, doet wat kaarttrucs in de buurt van het podium. Het dansende meisje heet Norn, zij noemt zich ‘een all round entertainer’. Maarten, een rossige met baard, doet spel en theater. Hij verklapt de werkwijze: ‘We doen dingen met mensen in een kleine cirkel, boksen, een quizje, verkleedpartijtjes. Maar kijk naar Maarten: een hele brede kring mensen leeft vanaf een afstandje mee. Het concept, eten met theater, werkt. Je kunt niet de hele dag eten en drinken.’

We ruiken commercie

Voor het eerst ruiken we de commercie. Bij de Watercocktailbar, een frisse en sprankelende inrichting, lopen we tegen Freek van Noortwijk op, een mooie jongen met de tekst ‘Het water loopt je in de mond’ op zijn schort. Freek (29) is chef-kok en mede-eigenaar van vier restaurants in Amsterdam, jurylid bij Masterchef en als verloofde van Katja Schuurman ook nog eens een Bekende Nederlander. ‘Ik ben de hoofdambassadeur van Chaudfontaine’, zegt Freek. ‘Dat hoort bij Coca-Cola, van de Vuurtorenbar.’ Just, de onontkoombare BurgeRmeester van TREK (de R komt van ‘burger’) legt uit. ‘Sponsors zijn nodig. We willen dat ze zich heel terloops en onopvallend presenteren. Coca-cola heeft enkel een nostalgisch wandje bij de Vuurtorenbar.’

Lokaal theatertalent op TREK

BurgeRmeester Just zit vanaf het begin bij TREK. ‘Bij een dorp hoort een burgemeester. In het begin had ik een kamer, dat werd een huis, dat nu tevens theater is. Bij elke TREK betrekken we lokaal theatertalent, dat kan humor, slapstick, singer-songwrite, dans of circus zijn. Bezoekers houden van lokaal talent. Ze treden buiten op of in de theatertent, heel kort. Daar vragen we 2,50 entree voor. Hier treden morgen de finalisten van Kunstbende Limburg op, onderdeel van een landelijk festival.’

De achterkant van het borduurkleedje

Het is tijd voor de achterkant van het fraaie TREK-borduurkleedje. Dat bevindt zich op een geïmproviseerde campinkje achter wat schermen in een hoekje van het terrein. Een caravan en wat schamele tenten vormen het zenuwcentrum van het festival. Daar verblijft de helft van het managementteam van Four Entertainment, doorgewinterde zomerfestivalbouwers die onder meer verantwoordelijk zijn voor TREK, Wijn- en Speciaal Bierfestival, Live on the Beach en Internationaal Vuurwerk Festival Scheveningen. Michiel Marcelis en Raymon van Sprang zijn de aanwezige managing partners. Raymon: ‘Vijf jaar terug maakten we zonder sponsor de grote sprong. Er bestond toen nog geen echt food truck festival, alleen Rollende Keukens. We hebben steeds meer entertainment toegevoegd en veel nostalgische muziek, voor het gevoel.’

De miljoenste bezoeker

Over elke positie op het TREK-terrein is goed nagedacht. Raymon: ‘Standaard is de Platenbus voorin, met 70- en 80-jarenmuziek. In het midden staat de Tractor-dj met blues en schommel in de laadklep. Het Live Podium is achterin. Ja, er mag gedanst worden op de houten vlonders, het zomertuinidee.’ De doelgroep is 25 tot 45 jaar, kinderen zijn welkom, er wordt op ze gerekend. Ze krijgen een polsbandje met het mobiele nummer van hun ouders, voor als ze kwijtraken.

‘Over twee edities halen we de miljoenste bezoeker’, zegt Michiel. ‘Het werkt, die festivalformule van eten en beleving.’ In Maastricht rekenen ze over vier dagen op 40.000 bezoekers totaal. Nooit meer dan 4000 bij elkaar op één moment: ‘Dan wordt het bij de ingang tien eruit en tien erbij, het moet niet te druk worden. De wachttijd bij de trucks mag maximaal 20 minuten zijn, daarna gaan de mensen zich ergeren.’ ‘Michel: ‘We bewaken het concept met ons leven. Niet te veel grote sponsors en zeker niet prominent. Onze uitstraling moet kneuterig blijven, het familiegevoel moet overheersen.’

Hoe ziet TREK er over drie jaar uit? Raymon: ‘Hetzelfde, maar we blijven uitbouwen. Dit jaar is de piramide erbij gekomen, en het wijnterras. We gaan nooit entreegeld heffen, TREK moet laagdrempelig blijven.’

Verrast door de kleedjes

Niet alles is te voorzien. Het TREK-management werd verrast door de kleedjes. ‘Bezoekers namen ineens kleedjes mee en gingen op het gras zitten, tussen foodcars en podium. Ja, dachten we. Zo moet het zijn, Het Dag in het Park-idee.’ Buiten de hekken (speciaal bekleed met riet, om ze er vriendelijk uit te laten zien) walst de sfeer nog even door in de straatjes van Maastricht, met dat gezegende dialect, alsof elke inwoner hier in continue staat van prettig-aanvaardbare aangeschotenheid verkeert.