Ko van den Bosch richtte ooit het nietsontziende theatergezelschap Alex d’Electrique op en het theater zou door hem blijvend veranderen. Ze maakten punktheater en omdat er toch nog maar weinig video was, zijn de mythes over bakken stront en acteurs die elkaar met kettingzagen te lijf gingen talrijker dan dat het werkelijk voorkwam.
Ik heb lang gedacht dat in een ander leven Ko van den Bosch een Hollandse Rammstein zou kunnen zijn geweest, maar van den Bosch houdt er – volgens mij – niet van om hits te schrijven, en dat doet Rammstein dan weer wel. Van den Bosch bleef grunge omdat hij daar ook gewoon zijn principes kan koesteren.
Tredmolen
Dus is het alleen maar mooi dat hij nu met het Rosa Ensemble, de club van componist Daniël Cross, een grungevoorstelling geschreven heeft. De band die Rosa heeft neergezet zit uiterlijk dicht tegen Rammstein aan, al ontbreekt de tredmolen voor de pianist, die bij dat grote Duitse voorbeeld het ijzeren ritme van alle nummers bepaalt. Qua inhoud zit de voorstelling meer op de lijn van Nirvana.
Het zou een recept voor een weergaloos muziektheater kunnen zijn, maar toch knaagt er iets. Dat is niet de muziek van Rosa, die soms toch niet helemaal los kan komen van het virtuoze spel met 17/8e maten op de linker-, en 5/4e maat op de rechterhand. Dat is – met een beetje goede wil – punk genoeg, al headbangt het niet helemaal lekker.
Matia Bazar
Het verhaal dat Ko van den Bosch schreef gaat over een zanger die steeds minder plek in zijn hoofd heeft voor zijn idealen, en dus ontspoort. Typisch Ko van den Bosch-materiaal en de zanger zingt goed, ondersteund door een zangeres die alle registers tussen Nina Hagen en Matia Bazar moeiteloos beheerst.
Het enige probleem is dat ze te veel met het publiek bezig zijn. Ze willen de hele tijd iets vertellen en dat past eigenlijk helemaal niet bij het beeld van een grungeband. Dan wil ik voorovergebogen bozigheid zin, een zanger die de zaal geen blik waardig keurt, een zangeres die alleen maar boos is op al die zuigende types. Het begint nu allemaal veel te vrolijk en dat haalt eigenlijk al het gevaar uit de voorstelling. Dat is best jammer, want de inzet is ok, de band sterk, en de acteerkwaliteit voldoende.
Volgende keer gewoon de toeschouwers niet meer als theaterbezoekers zien, maar als doorgesnoven, bierdrinkende en pogoënde stadsboeren rond een moshpit waarvan de vloer lava is. Dan komt het allemaal goed. Trust me.
Goed om te weten
Nederlands 
English (UK) 
Français 
