‘Ontkiemende dans op een bedje van gras en sedum’ – Carefull Art zet Utrechtse kunstenaars op een heel bijzondere kaart

“De afgelopen tweeënhalf jaar ben ik keuzes gaan maken. Waar ik tien jaar geleden bedacht om als dansdocent het leven in te gaan, is het nu de vraag: wil ik dat eigenlijk wel? Waar word ik blij van, wat wil ik graag delen met de mensen om mij heen?”

Voor Lotte Willemsma waren de eerste twee jaar van de Corona-pandemie een tijd van bezinning. Het reguliere werk in de dans viel weg, er kwam iets anders voor in de plaats: “Voor mij waren kunst en zorg de twee pijlers van mijn leven, maar tijdens corona is natuur daar bijgekomen. Ik ben me veel meer bewust dat we al mens altijd snel bewegen, en dat ik de natuur altijd voor lief heb genomen. Alleen al hoe de natuur uit de aarde groeit, en dat wij als men ook natuur zijn. Corona was een mooie periode waarin we op onszelf en elkaar werden teruggeworpen om ons af te vragen: wie zijn we, wat gaan we doen?”

Voorzichtige kunst?

En laat dat nou precies het thema zijn van Carefull Art, de kunstmanifestatie die op 10 september van start ging op 20 locaties in en rond de historische binnenstad van de Domstad. In februari van dit jaar was er een open call, een oproep voor kunstenaars om zich te melden met nieuw of bestaand werk rond het thema ‘carefull art’. Wie daarbij denkt aan ‘voorzichtige kunst’ zit er niet veel naast. Op de website staat het zo: “De Coronapandemie heeft de afgelopen jaren het begrip zorg in een ander licht geplaatst. In deze tijden van afstand wordt de behoefte aan zorg, contact en verbinding vaak pijnlijk zichtbaar. Met meer eenzaamheid en depressie als gevolg. Nooit eerder waren we ons zo bewust van onze behoeften aan sociaal contact en nabijheid.”

Vandaar dus dat werk dat Lotte Willemsma op 17 en 18 september samen met haar collega Malou ter Horst presenteert in Het Hof van Cartesius, een kunstenaarsvrijplaats in het westen van de stad. Het heet ‘Het Zwevend Diner’ en je kunt er niet alleen naar kijken, je kunt het ook proeven, vertelt Malou: “Ik vind de zintuiglijke ervaring belangrijk in alles wat ik maak.”

Zintuigelijkheid

“Het wordt een soort sterrenrestaurant vanuit zintuiglijkheid,” vult Lotte aan: “Die gevoeligheid willen we terugbrengen. Het is een bewegingsvoorstelling met iets extra’s. Mensen gaan ook iets eten met hun handen: wat hoor je, wat voel je? Wat gebeurt er, wie zie je? Er zweeft ook van alles in die ruimte.”

Malou: “Het wordt een voorstelling waarvan je na afloop denkt: wat is me nu overkomen?”

“We hebben Corona gehad en kijken meer naar onszelf, maar we hebben ook weer iets nodig”,  vertelt Imke Ruigrok, curator van Carefull Art: “We hebben die vraag uitgezet in een Open Call, en nu zie je dat er superpersoonlijke verhalen ontstaan.”

Zoals dus dat diner van Lotte Willemsma en Malou ter Horst: “Ik zie dat kunstenaars vele persoonlijker werken, en zich ook veel kwetsbaarder opstellen. Ze hebben het publiek gemist, maar ze willen nu ook meer met het publiek. Het publiek hoeft niet alleen te kijken en weer door te lopen, maar mag ook performer worden in hun werk.”

Rode Haringen

Wie dat heel letterlijk nemen zijn Caz Egelie en Jesse Strikwerda. Zij nemen op het enorme Fort bij Vechten een film op, die tijdens Carefull Art te zien is in een tot minibioscoop omgebouwde pipowagen.  Het project, getiteld A Bunch Of Red Herrings, telt een enorm aantal medespelers, die vrij toevallig uit het publiek gehaald zijn: “We hebben de figuranten zelf uit het publiek gehaald dat eerder bij repetities kwam kijken,” vertelt Caz Egelie. “Ze mochten zelf weten of ze een kostuum aan wilden trekken en een rol wilden krijgen in het verhaal. We hebben ook oproepjes geplaatst voor mensen die wilden meedoen. Het enige dat je hoefde mee te brengen was tijd.”

Het resultaat was een vrolijke opnamedag op het 17 hectare grote fort rond het Waterliniemuseum, waarbij uiteindelijk de hele film er in één take op is gezet. “We staan elkaar en iedereen toe alles te doen waar we de impuls toe voelen. Dat enthousiasme willen we uitdragen, en niet alles plannen.” Vertelt Jesse Strikwerda. “In onze eigen kunstenaarspraktijk zijn we apart van elkaar veel meer aan het plannen en precies aan het uitwerken wat we willen maken.”

Uitstapjes

Ook voor Caz en Jesse was Corona een tijd van bezinning: “We hebben heel veel in ons eigen atelier gewerkt. Alle opdrachten vielen weg, dus was er eindelijk tijd om aan mijn eigen werk te werken, en niet van tentoonstelling naar tentoonstelling te rennen. Dat was heel lekker. We delen al een tijdje een atelier, en daar hebben we toen deze plannen bedacht. Dat was een week voor Corona begon. Voor ons zijn dit echt uitstapjes. Het is ook een oefening in loslaten. Even uit je praktijk stappen en gewoon even niet zo serieus zijn over je eigen werk. Daar heb je anderen voor nodig, want in je eentje kom je niet uit je eigen gedachtenlijn.

Voor Imke Ruigrok is het enthousiasme van de makers hartverwarmend: “Deze stad heeft het nodig dat alle plekken weer open gaan en dat het publiek ook weer alle plekken weet te vinden.”

Zodat je dus in het bizarre ridderverhaal van Caz en Jesse terecht kunt komen, op jacht naar rode haringen, of dat je, helemaal aan de andere kant van de stad, dit op je menu krijgt: “Ontkiemende dans op een bedje van gras en sedum, vergezeld door circulaire beweging van de wervelkolom.”