Ga naar de inhoud

Fransien van der Putt

Fransien van der Putt is dramaturg en criticus. Zij werkt o.a. met Lana Coporda, Vera Sofia Mota, Roberto de Jonge, João Dinis Pinho & Julia Barrios de la Mora en Branka Zgonjanin. Zij schrijft over dans en theater voor Cultureel Persbureau, Theaterkrant en Dansmagazine. Tussen 1989 en 2001 mixte zij tekst als geluid bij Radio 100. Tussen 2011 en 2015 ontwikkelde zij een minor voor de BA Dance, Artez, Arnhem – over artistieke processen en eigen onderzoek in dans. Binnen haar werk heeft zij speciale aandacht voor de betekenis van archieven, notatie, discours en theatergeschiedenis in relatie tot dans in Nederland. Samen met Vera Sofia Mota onderzoekt zij in opdracht van www.li-ma.nl het werk van video-, installatie- en peformance- kunstenaar Nan Hoover.

BEST BEWAARD GEHEIM #1: Susanne Marx, Karin Spaink en Meisje Loos in Oostblok

Susanne Marx staat met de voorstelling ‘Meisje Loos’ twee dagen in Oostblok, het voormalige Muiderpoort theater in Amsterdam. Je zou ‘Meisje Loos’ een kritische familievoorstelling kunnen noemen: voor jong en oud, over opgroeien en spelen met verplichte rollen, man-vrouw, wit-zwart, danser-rapper, harp of beatbox. Genderbending als thema voor het hele gezin, met een randprogramma waarin Karin Spaink, Linda Duits, Machteld Zee, Rickie Edens en Alex Bakker optreden en in gesprek gaan. 

Bittere tranen, schreeuwende eenzaamheid. Kušej doet Fassbinder @HollandFestival 2014

Lekker ‘ouderwets’ Holland Festival: een bijzondere opstelling die het publiek confronteert met de implicaties van heur eigen positie en kijkgedrag. En dat mag ook wel bij Fassbinder’s ‘Die bitteren Tränen der Petra von Kant’. Melodrama was de Duitse theater- en filmgeweldenaar niet vreemd. De bittere tranen zijn van een modekoningin en haar entourage, klinisch is de setting, flinterdun het verhaal, en toch ongemeen spannend hoe dit damestoneel zich ontwikkelt.

Ragfijn ritueel tart permanente opstelling: Germaine Kruip in het Stedelijk @HollandFestival 2014

“U weet wel mevrouw, dat grote rode schilderij? Daarvoor rechtsaf”. Een jonge suppoost wijst ons de weg. Zo op het eerste gezicht is het niks. Een man in half uniform, zwarte broek, wit overhemd, draait langzaam om zijn as. De wandschildering van Sol Lewitt, nummer 1084 uit 2003, verleent hem het nodige decorum. Om de hoek hangen Barnett Newman en Andy Warhol. Zou het de man iets kunnen schelen? In deze ‘hall of fame’ van de conceptuele kunst steekt het draaien van de man wat schriel af. Sommige bezoekers blijven staan, leunen tegen witte wanden of zijgen neder op de geboende houten vloer. Zij die er de tijd voor nemen, zien hoe het draaien van de man en zijn collega-derwisjen langzaam bezit neemt van het Stedelijk.

Laatste Holland Festival van Pierre Audi opent met subliem ensemble-spel van Rosas en Ictus: Vortex Temporum

Het lijkt een statement, dat het laatste Holland Festival onder leiding van Pierre Audi opent met ‘Vortex Temporum’. De samenwerking tussen de twee Belgische top-ensembles Rosas en Ictus doet alles wat in de huidige tijd schaars is.

Greco en Scholten verdelen aandacht tussen CCN Ballet Nationale de Marseille en ICK Amsterdam

Minister Filipetti heeft groen licht gegeven. Emio Greco en Pieter Scholten worden inderdaad de nieuwe artistiek leiders van CNN Ballet National de Marseille. Een gezelschap met dertig dansers, 60 werknemers in totaal, in een gebouw met 9 studio’s en een theaterzaal. Wie krijgt dat in Nederland nog voor elkaar?

Emio Greco gaat ‘misschien’ CCN Ballet de Marseille leiden.

[UPDATE 19-2-2014: inmiddels is de aanstelling definitief]

Deze week doken er in de Franse media berichten op dat Emio Greco als enige gegadigde is overgebleven om de opvolger te worden van Frédéric Flamand bij het het CCN Ballet National de Marseille. De minister van Cultuur moet de benoeming echter nog bevestigen, zo meldt ICKamsterdam.

Subtiele maar saaie Fokine prima voorzet bij ‘Corps’ van Van Manen en veelbelovende première van EGPC bij Het Nationale Ballet

De lichamen van Fokine, Van Manen en EGPC in het nieuwe programma ‘Corps’ van Het Nationale Ballet verschillen enorm, al dansen ze allen een vorm van ballet. Het zijn de verschillen qua inzet (decoratief of expressief, gestileerde controle of individuele overgave, vol van symboliek of daarvan ontdaan) en de sleutelrol voor het ensemble, die het programma buitengewoon interessant maken. Naast het feit dat EGPC op weg lijkt naar een artistieke doorbraak.

Shirokuro © Anja Beutler

Ongenadig genadig, ‘Shirokuro’ bouwt voort op hamerslag Oestvolskaja @HollandFestival

Holland Festival

De samenwerking tussen pianist Tomoko Mukaiyama en choreograaf Nicole Beutler in de voorstelling ‘Shirokuro’, vorige week te zien tijdens het Holland Festival, levert een prachtig perspectief op op twee pianosonates van Galina Oestvolskaja. ‘Shirokuro’ betekent zwart-wit in het Japans. De absolute muziek van de Russische componiste wordt, ondanks sterke beelden en indrukwekkende mede-protagonisten op het toneel, nooit uitgelegd en behoudt daardoor zijn pure kracht.

Marie aan een touwtje: Anja Röttgerkamp schittert als onbekende soldaat in The Pyre van Gisèle Vienne @HollandFestival

Holland Festival Holland Festival

‘The Pyre’, de nieuwste voorstelling van de internationaal rijzende ster Gisèle Vienne, lijkt aanvankelijk minder verontrustend dan haar eerdere werk. Stukken als ‘Jerk’ (2008), gebaseerd op het waar-gebeurde verhaal van een jonge seriemoordenaar, en ‘This is how you will disappear’ (2010), met een donker bos in de hoofdrol, waren slechts op enkele plekken in Nederland te zien. Hopelijk brengt dit optreden tijdens het Holland Festival daar verandering in. Gisèle Vienne studeerde ooit harp, daarna filosofie en is uiteindelijk als poppenspeler opgeleid. Maar Vienne ziet zichzelf vooral als een beeldend kunstenaar die werkt met tijd, op een podium, waar verschillende ritmes, motieven en figuren samenkomen.

‘El Djoudour’ is interessant als cultureel-politiek project, maar overtuigt niet in artistieke zin @Holland Festival

Holland Festival Holland Festival

Mannnen en vrouwen samen op de dansvloer, het is in grote delen van de moslimwereld nog steeds verboden. Twee jaar geleden stond de dansvoorstelling ‘Nya’ op het Holland Festival, een stuk geschreven op de huid van negen Algerijnse dansers, merendeels B-Boyz van de straat, maar ook de zoon van een balletlerares uit Algiers deed mee. Dit jaar keerden de Franse choreograaf Abou Lagraa, zijn vrouw Nawal Ait Benalla en een groot deel van de Algerijnse cast terug in het Holland Festival met een stuk waarin ook vrouwen dansen.

Verpletterend goed: Nine Rivers van componist James Dillon, met dirigent en percussionist Steven Schick @HollandFestival

Holland Festival Holland Festival

Van de milde, alledaagse kakafonie rond het Muziekgebouw in de middag, op het terras aan het IJ, geraak je in enkele passen in de stilte van de concertzaal. Drieënhalf uur lang (met tussendoor ruim twee uur aan pauzes) spelen en zingen Asko|Schönberg, Slagwerk Den Haag en Capella Amsterdam je de oren van het hoofd. Steven Schick (oa. ooit Bang on a Can), dirigeert niet alleen, maar neemt ook als percussionist het middendeel van het concert, in het Bimhuis, voor zijn rekening. Onder zijn bezielende leiding laveert ‘Nine Rivers’ tussen spektakel en purisme: een strijd tussen complexe vorm en de eenvoud van rauwe klankmaterie.

Messcherp, komisch en kwetsbaar: Kris Verdonck en A Two Dogs Company doen Daniil Charms op Spring Utrecht

De lol van absurde gestes en alledaagse stompzinnigheid liggen heel dicht bij elkaar. Kris Verdonck voert de messcherpe teksten van de Rus Daniil Charms (of Harms, zoals Verdonck zegt – vandaar de titel ‘H, an incident’) op als ware het gesneden koek. De

Chetouane’s Sacre du Printemps: kunnen we misschien ook zonder dat verdomde offer?

Tijdens Spring Utrecht was ‘Sacré Sacre du Printemps’ te zien. Vaslav Nijinski’s beruchte dans op de revolutionaire muziek van Igor Stravinsky ging 100 jaar geleden in première. Choreograaf en regisseur Laurent Chetouane verzet zich tegen de kern van het verhaal: het offer.
Steven Michel en Viktor Caudron in 'Victor'

Victor, prachtig duet over hedendaags mannengevaar

Een man en een jongetje samen op het toneel zetten – het bovenlijf ontbloot; in de huidige tijd betekent dat om moeilijkheden vragen. Onze door pedofilie-schandalen verzadigde blik laat nog maar weinig heel van de intimiteit tussen wat ook vader en zoon, broers of vrienden zouden kunnen zijn. Maar ‘Victor’ van choreograaf Jan Martens en regisseur Peter Seynaeve is geen brave, politiek correcte herstel-operatie. In hun zoektocht naar een liefdevolle blik op de relatie tussen man en kind, zoeken zij ook consequent de grenzen van het toelaatbare op.

Fictie in dansfilms, (hoe) werkt dat? Goeie vraag op festival Cinedans

Fransien van der Putt zag samen met choreograaf en dansfilm-maker Angelika Oei vijf nieuwe Nederlandse dansfilms tijdens Cinedans. Het resultaat is soms veelbelovend. De films ontstegen alle het niveau van de visuele gimmick. Daarvoor in de plaats komt een worsteling met fictie en fysieke geloofwaardigheid.

“The Life and Death of Marina Abramović”: bumpy business met Antony als rots in de branding #HF12

Antony, Dafoe en Abramović samen op één podium, in een regie van Robert Wilson – het beloofde de klapper van het theaterseizoen te worden. Maar het privé-leven van Abramović  leent zich niet echt voor een triomfantelijke of meeslepende vertelling.

Faustin Linyekula enscèneert met “La Création du Monde” (Fernand Léger, Darius Milhaud) de “fundamentele gelijkenis tussen negers en ballerina’s”, #HF12.

De afro-kubistische dansklassieker uit 1923 is vandaag en morgen in het Muziektheater te zien, van commentaar voorzien door de Congolese choreograaf  Faustin Linyekula. “Europeanen hebben geen idee dat zij de gezamenlijke geschiedenis van Afrika en Europa ontkennen. België maakt deel uit van het dagelijks leven in Congo, maar Belgen weten nauwelijks iets over Congo, of het zijn de clichés over armoede… 

Zo zachtaardig en intelligent als er met de zeer jonge dansers wordt omgesprongen, zo wild zijn vaak de reacties op ‘Enfant’ van Boris Charmatz #HF12

De jeugd roept tegenwoordig vooral de gedachte aan gevaar op. De maatschappij heeft last van een verwrongen ideaalbeeld dat echte kinderen weinig speelruimte laat. Uiteindelijk komen die dan ook in opstand in Enfant. Maar tot die tijd hebben de hele jonge performers toch vooral de rol van bijzet of sluitstuk, aanvulling op of extensie van de negen volwassen dansers. De nieuwe… 

Laatste editie Springdance sluit overtuigend af met première van non stop intens concert door Meyers, Sehgal en het REDUX ORCHESTRA

Voor de tweede keer tijdens Springdance delen artiesten en publiek het toneel van de Utrechtse Stadsschouwburg. REDUX ORCHESTRA speelt onder leiding van de componist Ari Benjamin Meyers diens Symphony X, een pulserend, up-beat (120 p/m) minimal werk. Toeschouwers, dirigent en musici – mag je hen nu gewoon muzikanten noemen? – gaan op in één grote, uiterst subtiele, participatoire choreografie van… 

Ibrahim Quraishi’s “My private Himalya” sprankelt door achterwege blijven van dramatiek

Een tentje dat voor zeeanemoon op het droge mag spelen, de vier pootjes parmantig in de lucht. Acteurs die een kopje thee drinken en een potje kaarten. Het oogt allemaal heel onschuldig. Wat begint als een wonderlijke fotoroman groeit stilaan uit tot een rebus van aanzienlijke lengte. “My private Himalaya” heeft veel weg van een wandelende tentoonstelling, met een windmachine… 

Avdal en Shinozaki sturen met “Field Works – office” een broeierig lentebriesje door burelen van Centraal Museum

Je denkt dat je een kaartje voor Springdance koopt, maar eigenlijk maak je een afspraak op kantoor, bij het Centraal Museum. Eenmaal binnengelaten in de wachtruimte, lopen medewerkers je druk voorbij en neemt de portier het ene na het andere gesprek aan. Je vult braaf een formulier in. Zoals gebruikelijk moet je allerlei personalia prijsgeven. En dan die vraag: wat… 

Zelfs verstilde Ivo Dimchev maakt razende indruk met “I-on” tijdens openingsavond Springdance Festival

Ivo Dimchev is als performer zo snel en wreed in zijn schakelingen tussen botte bravoure, kinderlijke lol, erotische impertinenties en snijdende eenzaamheid, dat je er als toeschouwer normaliter niet meer tussen komt. Zodra Dimchev zijn publiek in de klauwen heeft, kan het hem alleen nog verbijsterd volgen.  “I-on” is opnieuw een ogenschijnlijk losse verzameling acties. Alles speelt zich af rond een… 

Porno, beweging en politiek zoeken elkaar op tijdens festival Something Raw

Something Raw is al meer dan tien jaar een van de weinige plekken in Nederland, waar de vraag naar artistieke en maatschappelijke urgentie van het lichaam op de bühne wordt uitgezocht, met alle lol en risico van dien. Veel voorstellingen worstelden met de ‘impasse van het vertoon’: zijn mensen dan louter dingen geworden om naar te kijken? Porno is het… 

Klein Lidmaatschap
175 / 12 Maanden
Speciaal voor organisaties met een omzet  of subsidie van minder dan 250.000 per jaar.
Geen storende banners
Een premium nieuwsbrief
5 proefabonnementen op de nieuwsbrief
Al onze podcasts
Meepraten over ons beleid
Inzage in de financiën
Exclusieve archieven
Zelf persberichten (laten) plaatsen
Eigen mastodon account op onze instance
Cultureel Lidmaatschap
360 / Jaar
Voor culturele organisaties
Geen storende banners
Een premium Nieuwsbrief
10 proefabonnementen op de nieuwsbrief
Al onze podcasts
Meepraten
Inzage in financiën
Exclusieve archieven
Zelf persberichten (laten) plaatsen
Eigen mastodon-account op onze instance
Samenwerking
Privé Lidmaatschap
50 / Jaar
Voor natuurlijke personen en zzp’ers.
Geen storende banners
Een premium nieuwsbrief
Al onze podcasts
Meepraten over ons beleid
Inzage in de financiën
Exclusieve archieven
Eigen mastodon account op onze instance
nl_NLNederlands