‘Inside Envelopes’ is een unieke documentaire, omdat het de realiteit toont van hedendaagse theater- en dansmakers: hard werken om een idee tot wasdom te brengen, zonder terug te vallen op een bestaand recept of klassieke methodes. Het maken van een voorstelling is steeds opnieuw een avontuur, met de bijbehorende strubbelingen, existentiële vragen, ruzies en meningsverschillen. Het is een praktijk die al sinds decennia bestaat, maar maar zelden in beeld wordt gebracht. Wat jammer is, want een groter publiek zou zo een kijkje in de keuken kunnen nemen van een uiterst inventieve en levenswijze praktijk.
De Israelische documentaire-maakster Shelly Kling volgde choreograaf en danser Keren Levi en haar eveneens dansende jongere zus Reut, terwijl zij samen met de muzikant en componist Tom Parkinson en diens tweelingbroer en muzikant Alex de productie ‘Envelopes’ (2010) voorbereiden, zonder dat er een script klaar ligt. Ieder heeft inbreng, ieder draagt verantwoordeljkheid, Kerin Levi als choreograaf en initiatiefnemer net een beetje meer.
Als een niets onziende duizendpoot, moet Levi de boel voor elkaar zien te boksen. Een scène met het management van co-producent Grand Theatre in Groningen is veelzeggend. ‘Wat kan ik nog meer doen, dan alleen een mooie voorstelling maken?”, vraagt Levi zich hardop af. Als een echte hedendaagse maker voelt zij zich geroepen steeds de grens te verleggen, steeds weer iets meer, iets nieuws, iets anders van haar collega’s te vragen, niet alleen in het artistieke -, maar ook in het productieproces. Tom Parkinson verwoordt het glimlachend aan het einde van de film: het was misschien een hel van tijd tot tijd, maar iedereen is weer eens over zijn eigen schaduw heen gesprongen.
Ook in de voorstelling ‘The Dry Piece’ treedt een kwartet op. Levi danst niet mee, deed de choreografie en samen met Assi Weitz de video installatie, die een grote rol speelt in de voorstelling. Opnieuw maakte Tom Parkinson de muziek. Geïnspireerd door Naomi Wolf’s ‘The Beauty Myth’, confronteert Levi de toeschouwer met de naaktheid van vier jonge vrouwen. Zoals Levi in de documentaire al opmerkt: door formele middelen te gebruiken, kan zij niet alleen de gevoelswaarde van iets naar voren halen, maar deze ook ter discussie stellen.
The Dry Piece is kaleidoscopisch. De vrouwen verdwijnen langzaam in een halicunerende stroom van geënscèneerde en geprojecteerde beelden. De in en in symetriche choreografie voor camera-oog en publiek laat je als toeschouwer wegdromen in een weergaloze, decoratieve vormentaal, die doet denken aan Bellini, aan fractals of aan Hollywood musicals uit de jaren dertig. De niet aflatende stroom vrouwelijke bloot fascineert niet alleen, maar confronteert ook, omdat die ter plekke wordt gefabriceerd. Pornografische bijklanken, gewoon acteurs die hun best doen, medetoeschouwers die geen genoeg kunnen krijgen – het roept de vraag op naar waar de grens is. Wat is dansante interesse en wat is gereduceerd worden tot een obsceen, aantrekkelijk object?
English (UK) 
Nederlands 
Français 
