In een verloren uurtje de Cultuurvisie Amersfoort 2030 gelezen. Geen lectuur om op het puntje van je stoel te zitten, maar uitermate geschikt voor een treinreis.
Ik ben het niet gewend om beleidsstukken te lezen. Het viel me op dat de toon van de Amersfoortse Cultuurvisie zelfverzekerd, doelgericht en vastbesloten was. Ferme taal. Geen ruimte voor twijfel.
Ik vroeg me af of dit nou zo’n rapport was dat in een la verdwijnt en je nooit meer iets van hoort?
Cultuuraanbod
Heel in het kort iets over de inhoud. Vergeleken met het aantal inwoners blijft het cultuuraanbod in Amersfoort achter. Daar moet iets aan gebeuren. Er komt een uitgebreid onderzoek naar de musea en andere culturele instellingen. Meer cultuuronderwijs op scholen. Het moet makkelijker worden om subsidies aan te vragen. Op die manier kan de gemeente zich terugtrekken en ruimte bieden aan initiatieven van inwoners.
Op dat moment stopte de trein. Er was een technische storing, duur van de vertraging onbekend. De reacties op de Cultuurvisie waren divers. De samenstellers waren positief, maar op Facebook verscheen ook veel kritiek. Dat bracht me bij de vraag (we stonden nog steeds stil): wat verwacht ik van de gemeente op cultuurgebied? Het lijkt me goed dat de stad een theater, filmhuis, poppodium en musea subsidieert. Maar moet gemeenschapsgeld ook worden gebruikt voor bijvoorbeeld ateliers of expositieruimte van plaatselijke kunstenaars? Waarom wel een beeldhouwer ondersteunen en niet een klusjesman?
Ik ben meestal beter in het stellen van vragen dan ze te beantwoorden.
Gemis
En hoe zit het met de festivals? Waarom krijgt het ene festival wel subsidie en het andere niet. Op dat moment zette de trein zich weer in beweging en realiseerde ik me dat mijn persoonlijke Cultuurvisie Amersfoort anno 2017 er eentje is van gemis.
Ik mis de schilderijen van Armando.
Ik ben geen kunstkenner en het is niet aan mij om zijn schilderijen te beschrijven, maar tot aan de brand nu ruim tien jaar geleden bezocht ik bijna elke zondagmiddag zijn museum in de Elleboogkerk.
Waarom het werk van de ene kunstenaar je raakt tot in het diepst van je ziel en het werk van een andere kunstenaar je koud laat?
Zoals opgemerkt: ik ben beter in het stellen van vragen dan ze te beantwoorden.
Lading
Natuurlijk kan ik me nog steeds onderdompelen in het werk van Armando, een fietstochtje van ruim twintig kilometer naar het Museum Oud-Amelisweerd is genoeg. Maar door zijn band met de stad en de gebeurtenissen in Kamp Amersfoort lijkt het of de schilderijen hier nog meer lading krijgen.
Misschien is dat onzin en heb ik geen zin elke zondagmiddag die twintig kilometer te fietsen.
De kans is groot dat het werk van Armando uit het museum Oud-Amelisweerd moet verdwijnen.
Horen schilderijen ergens thuis?
De trein raasde tussen weilanden door. Mijn gedachten dwaalden af. De vrouw tegenover me zat de nieuwste Dan Brown te lezen. Ik heb de Da Vinci Code altijd een waardeloos boek gevonden.
English (UK) 
Nederlands 
Français 
