Stars, we don't really do that in the Netherlands. Our ground level does not allow diva behaviour. In our lowlands, you get a plus if you have stayed so nicely ordinary despite your success. Even if you stand in the Arena with your songs, like the Toppers, this weekend. How different it is in Istanbul. There, you are allowed to be shamelessly famous. Like.
Bring 50 distinguished and cross-disciplinary artists together and things will crackle tremendously. That will be the thinking behind the new Academy of Arts. The installation of 16 new, high-profile members already gave a taste of this. Actor Gijs Scholten van Aschat (board member) and visual artist Barbara Visser (president) expressed themselves a little cautiously a while ago about what the Akademie...
#1 Salzburger Festspiele / Schaubühne am Lehniner Platz / Katie Mitchell, The forbidden zone (theatre/performance) - Dutch premiere 11 February, Stadsschouwburg Amsterdam British director Katie Mitchell is this month's 'arsonist' at Amsterdam's Stadsschouwburg. With performances that are as scintillating as they are transgressive. The forbidden zone is about areas long off-limits to women: science and war. The...
It's raining annual lists and we're merrily joining in. As subjective as anyone, after all, no one sees everything, and opinions on taste can always differ. Of course, also in this list many performances in or from the Randstad, but half of them were not yet shown there. And all genres mixed together. As long as it is theatre. With the only limitation: no repeats, apologies Ring and Lohengrin (DNO), St John Passion (NRO). And no dance, because for that our partner dance audience.
Het is de meest schaamteloze en daardoor ultieme tranentrekker in de operageschiedenis: Puccini’s La bohème. Als de opera ook maar half goed wordt uitgevoerd, verlaat aan het eind van de avond de hele zaal met natte ogen en rode wangen de zaal, resistance is futile.
Die sterren bij recensies. Ik wil nou wel eens weten hoe je daaraan komt. Leg uit.
Goed. De eerste dertig minuten van Wagners Lohengrin bij De Nationale Opera zijn onvergetelijk. Eerst het Vorspiel met gesloten doek, hartverscheurend mooi gespeeld door het Nederlands Philharmonisch Orkest dat onder leiding van Marc Albrecht aan elke nuance recht doet. Sinds Abbado hoorden we het niet zo indrukwekkend en…
The Holland Festival got a completely unknown new director in the person of Britain's Ruth Mackenzie. At least, to us. The flamboyant, artistically exceptional opera director Pierre Audi makes way for a woman who has presented herself mainly as a manager of festivals and cultural institutions, but whose ideas are anyone's guess. When she was presented, none of the...
Meer dan een eeuw hebben we moeten wachten, maar eindelijk is Arnold Schönbergs Gurre-Lieder ook te zien. Verwonderlijk is dat niet. Naar verluidt was de componist tegen, want het betreft een cantate. Regisseur Pierre Audi en dirigent Marc Albrecht laten met deze scenische wereldpremière echter zeer overtuigend zien dat Gurre-Lieder een opera verborg die snakte naar het toneellicht.
Na indrukwekkende retrospectieven gewijd aan John Cage (2012) en Edgard Varèse (2009) plaatste het Holland Festival dit jaar de Venetiaanse componist Luigi Nono in de schijnwerpers. Onder de titel ‘Trilogie van het sublieme’ vormde de imposante Gashouder het epicentrum van drie avondvullende concerten, klonken er korte ‘Nono interventions’ in de onderdoorgang van het Rijksmuseum, werd een tweedaags symposium rond Nono georganiseerd, en richtte zijn weduwe Nuria een expositie in onder de titel ‘Maestro di suoni i silenzi’.
Even before the Holland Festival had begun properly, all tickets for the three performances of Handel's Orlando sold. What a crisis. However, it is not hard to guess why.
It seems like a statement, opening the latest Holland Festival under Pierre Audi's direction with 'Vortex Temporum'. The collaboration between the two top Belgian ensembles Rosas and Ictus does everything that is scarce in the present day.
The Holland Festival, dat doen we al jaren. Het is zonder meer het hoogtepunt van het culturele seizoen. Op het Holland Festival zie je hoe de internationale kunstwereld erbij hangt. Onder de vaardige leiding van Pierre Audi is het hele gebeuren de laatste jaren ook nog eens een stuk minder elitair en hoogdravend geworden dan vroeger. Een kaartje kost ook vaak een stuk minder dan een avondje André Rieu in Maastricht, om maar wat te zeggen.
“De enige die nog durft te gaan voor de elite”. Op weg naar de parkeergarage onder de Passengers Terminal Amsterdam verzuchtte de pensioengerechtigde recensent van de krant die ooit een pagina had over muziek, het gevoel van zijn deel van de samenleving. Het was na afloop van de persconferentie waar het programnma van Holland Festival 2014 werd gepresenteerd. Hij had het, terwijl we steeds dieper zakten, over Pierre Audi, de artistiek directeur van dat Holland Festival, die dit jaar zijn laatste – en meest glorieuze – programma ooit bekend heeft gemaakt.
Vergeet de uren die vooraf gingen, denk niet aan de twee uren die nog volgen. Dit is het moment. Het Nibelungenhaat-motief en het Hagen-motief klinken, maar vervormd. Ze botsen. Ze kunnen het niet eens worden, We horen iets vaags triomfantelijks, maar tegelijkertijd dreiging.
Het zou zo mooi zijn geweest: Het Nationale Ballet samen met De Nationale Opera in Het Nationale Theater, zoals je dat in de hoofdstad van elk zichzelf respecterend land hebt. Maar dat is dus niet gebeurd. Het huis van onze Nationale Opera- en Balletclubs heet nu ‘Nationale Opera en Ballet’. Daar heeft het Nationale Toneel voor gezorgd, dat net als het Nederlands Dans Theater niet in onze hoofdstad Amsterdam zit, maar in de residentie Den Haag.
69.500 bezoekers, dus zeker 5.000 bezoekers minder dan eerdere edities, maar de zalen zaten wel voller. Met 82% zaalbezetting is de organisatie van het Holland Festival tevreden over het festival van 2013. Of dat hogere bezettingspercentage, behalve aan het kleinere aantal voorstellingen (14 minder dan vorig jaar) ook te danken is aan kleinere zalen, is vanaf hier niet uit te zoeken, maar dat ook het grote Theater Carré met de vele onverkoopbare slechtzichtplaatsen dit jaar nauwelijks werd gebruikt, zal zeker geholpen hebben.
Holland Festival
,,Het bijzondere aan Quartett is dat een intiem verhaal tussen twee personen tot indrukwekkende afmetingen opgeblazen wordt. De personages bevinden zich in een kamer, die lijkt te zweven. In deze beslotenheid speelt zich een geïsoleerd spel tussen een man en een vrouw af. Gigantische videoprojecties
Na ruim vier uur gebeurt het dan toch: emotie. Het vrije Zwitserland baadt in een gouden zonlicht en het koor zwelt aan over de mooiste orkestklanken die Rossini componeerde. Onwereldse klanken, die weinig van doen hebben met de bekendste klanken uit Guillaume Tell – de galoppade uit de ouverture.
Een geluidstechnicus die op het podium met propjes papier oorverdovende klanken maakt. Poppenspel dat naadloos overgaat in filmprojecties en zangers die gedubbeld worden door acteurs. Een oersimpel toneel op het toneel dat echter wel degelijk hightech is. Een voorstelling in een van de grootste zalen van ons land, die echter doet denken aan een vlakke vloer voorstelling. Een vlakke vloer die wel alle kanten op kan bewegen, en even gemakkelijk een helling of een plafond kan zijn, dat dan weer wel.
Bijna waren ze weggegooid: George Tsypins immense decors voor Wagners Der Ring des Nibelungen. Niet omdat zijn enscenering niet succesvol was of inmiddels verouderd zou zijn, maar simpelweg omdat de opslag voor De Nederlandse Opera een te forse kostenpost vormde.
The closing applause after the premiere of Götterdämmerung stormy, is an understatement. It seemed as if the completely sold-out auditorium wanted to surpass the primal forces extracted from the Gelders Orkest by Ed Spanjaard. History was made here: on stage, by the soloists and choir, in the orchestra pit and behind the scenes, for six hours and 20 minutes.
That Pierre Audi does not shy away from religious symbolism is well known, but the true miracle in The Netherlands Opera's Parsifal is in the pit. There, in the hands of master conductor Iván Fischer, the Concertgebouw Orchestra sets a new Wagner standard. Despite a gigantic orchestral strength, almost chamber music-like lightness, extraordinarily transparent and, thanks to careful tempo choices, with wonderful dramatic tension. Five hours long.
Imagine Arjan Robben. The much-troubled frontman of the Dutch national team has just seen a brilliant move rewarded with a penalty and he is ready to take it. Up comes a field hand with a new set of adhesive letters for his shirt because the numbers are no longer legible from the stands. Lots of lashing, shirt off, seconds glue. Circumstances, in short. After two minutes, the fielder is gone, the number readable and the referee's whistle sounds. Then try to hit the target.
Op 28 februari presenteert Pierre Audi in de stadsschouwburg het programma van het Holland Festival 2012. Wij zullen dat festival, net als in 2010 en 2011, op de voet volgen met onze online festivaldagkrant op www.dedodo.nl. Die dagkrant heeft inmiddels zijn bestaanrecht bewezen, nu steeds meer festivals met het Cultureel Persbureau willen samenwerken aan dit unieke initiatief. Aan de ‘product-range’…
We zijn niet zo van het rechtstreeks overnemen van persberichten, maar deze schoot er per ongeluk tussendoor. Voor wie het nog niet wist, maar tout kunst gaat zondag en maandag loos voor het behoud van het verstand in Nederland. Al zal dat op de architect van de bezuiniging, PVV-er Martin Bosma, geen effect hebben. Zelfs de cultuursector in Limburg (Geert…
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.