De Internationale Keuze doet, wat De Internationale Keuze al jaren doet: de meningen verdelen en de tongen losmaken.

"We zijn blind voor de grote veranderingen in de wereld en ondertussen steggelen we met one-liners op Radio Een."

Deze woorden, door verslaggever Robbert van Heuven uit de mond van schrijver Abdelkader Benali opgetekend tijdens het Keuzedebat op dinsdag 20 september geeft misschien wel het best weer waar het op De Internationale Keuze om begonnen is. Artistiek leidster Annemie Vanackere toont met haar laatste editie van het Rotterdamse festival misschien wel haar meest politieke gezicht in jaren. Niet alleen in het traditionele debat, maar ook in de voorstellingen.

Soms pakt dat wat wisselvallig uit, constateerde Simon van den Berg na het zien van Free Mason op die zelfde dinsdag:

"Zo is Free Mason een nogal dubbelhartige voorstelling geworden, waar ironie en zuiverheid naast elkaar willen staan. Als je dat bewust wilt doen is het lastig, maar als je het gewoon laat gebeuren, zoals Lima met het kruis voor de Pauluskerk, is het schitterend.”

Helemaal vanzelf, want diep geworteld in de Spaanse cultuur, was daar de voorstelling Gogotha Picnic van Rodrigo Garcia. Daarin ging het over God en wat die al dan niet meer voor ons te betekenen zou kunnen hebben. Voor de twee voorstellingen waren in totaal 34.000 hamburgerbuns nodig. Een vorm van voedselgebruik die je verspilling zou kunnen noemen, al is het misschien ook de weekconsumptie van een aan overgewicht lijdend Amerikaans gezin. In oeder geval schudt de voorstelling op, zeker ook in landen waar de katholieke god nog stevig in het zadel zit. En het eindigde in stilte:

"Net als het echt vervelend begint te worden verandert de voorstelling compleet van karakter. De bezorgjongen van MacDonalds, tot dan toe een margefiguur in de voorstelling, kleedt zich uit en gaat achter de zojuist opgebrachte concertvleugel zitten. Waarna hij Marino Formenti blijkt te heten en een fenomenaal concertpianist blijkt die uit het hoofd en in opperste concentratie Haydn‘s ‘Sieben Leztzte Wörter’ ten gehore brengt."

Recensent Wijbrand Schaap, dankzij deze ervaring een beetje muzikaler geworden, was wat minder te spreken over de voorstelling Cry me a River, waarin performer Anna Mendelssohn in haar eentje een hele klimaattop naspeelt, en ons probeert duidelijk te maken dat we aan geouwehoer ten onder gaan:

"Het is een interessant statement dat Mendelssohn maakt, maar de uitwerking zou beter kunnen. Hoe leuk ze, bijvoorbeeld door zich een huidziekte te schminken, ook aantoont dat de wereld vergaat terwijl wij met zijn allen oeverloos praten, als je laat zien dat iets niet raakt, raakt dat dus ook de toeschouwer niet"

Zaterdag was het de dag van eten en toekomst. Onze verslaggeefster Jowi Schmitz had een paar bizarre eetervaringen, terwijl ze samen met een bevriende chef-kok op het schouwburgplein van Muesli met Maden probeerde te genieten. De podcast die ze daarvan maakte is hier te beluisteren:

Imagining 2020 in International Choice 2011

Het theaterprogramma van Davis Freeman kon haar nauwelijks boeien:

"Defining Energy lijkt nog het meest op een spreekbeurt over Energie. ‘Edison bedacht de gloeilamp en die gloeilamp wordt binnenkort niet meer gemaakt.’ Nee maar. Hoewel uw verslaggever, eerlijk is eerlijk, niet wist dat Edison een keer een olifant heeft geëlektrocuteerd."

Ondertussen fietste verslaggeefster Anne Bonthuis door de stad met de mensen van Parfum de Boemboem en leerde anders naar de stad te kijken:

“Rotterdammers stappen gapend op en kijken onverschillig naar het geworstel. Als de hele groep eindelijk beneden staat, wordt de straatmuzikant in de hoek over het hoofd gezien. Hij hoort er vast niet bij, toch?”

De middelste week van De Internationale keuze doet, kortom, wat De Internationale Keuze al jaren doet: de meningen verdelen en de tongen losmaken. Dat daar dit keer ook nog bij gegeten kon worden, is nieuw.

Het festival duurt nog t/m 2 oktober. Information.