dood
Tristan und Isolde bij Reisopera, hier gebeurt iets bijzonders
Een Brünhilde die niet in vlammen opgaat maar met een baby in de armen de Götterdämmerung doorstaat, een Senta die niet van een klif springt maar samen met de Holländer door Erik wordt neergeschoten. Niemand kijkt er nog echt van op. En Isoldes die niet doodgaan in de Liebestod zijn geen uitzondering, maar Tristan die door de tot in hemel reikende noten van Isolde als het ware uit de dood verrijst, schuin achter haar gaat staan en klankloos meezingt?
Tristan und Isolde is de ultieme liefdesverklaring
“Dat klinkt anders. Een beetje verdrietig.”
Ik heb net F, B, D♯ en G♯ gespeeld. Beter bekend als het Tristan-akkoord. Maar dan op gitaar. Mijn publiek bestaat uit vijftien kleuters.
Yannick Nézet-Séguin verandert Rotterdamse Doelen in een kolkende geluidszee
In een brief aan Franz Liszt benadrukt Wagner in 1852 dat de zee in zijn Der fliegende Holländer zo realistisch mogelijk getoond moet worden, vol gewelddadige golven. Honderdzestig jaar later neemt Yannick Nézet-Séguin dat advies in havenstad Rotterdam zeer ter harte. Niets aan deze Holländer kabbelt, vanaf de eerste noten stormt het, culminerend in een derde akte op orkaankracht, met een hoofdrol voor het koor van De Nederlandse Opera.
Ongenadig genadig, ‘Shirokuro’ bouwt voort op hamerslag Oestvolskaja @HollandFestival
De samenwerking tussen pianist Tomoko Mukaiyama en choreograaf Nicole Beutler in de voorstelling ‘Shirokuro’, vorige week te zien tijdens het Holland Festival, levert een prachtig perspectief op op twee pianosonates van Galina Oestvolskaja. ‘Shirokuro’ betekent zwart-wit in het Japans. De absolute muziek van de Russische componiste wordt, ondanks sterke beelden en indrukwekkende mede-protagonisten op het toneel, nooit uitgelegd en behoudt daardoor zijn pure kracht.
Martin Wuttke maakt Berlijnse museumavond de moeite waard op @hollandfestival
Er zijn mensen die nachten in de rij liggen voor een kaartje. Het Berliner Ensemble is namelijk mythologisch groot. Zo groot als de Royal Shakespeare Company in Engeland, of La Comédie Française in Frankrijk. Monumenten voor cultuurgeschiedenis, gewijd aan één schrijver, zoals Brecht of Shakespeare, of aan een hele historie, zoals de Fransen dat gewend zijn. Wij Nederlanders hebben
Desdemona in zwart/wit

Is het dodenrijk in de opera Sunken Garden van Michel van der Aa een 3D-tuin vol schitterende kleurenpracht, regisseur Peter Sellars kiest in Desdemona van Toni Morrison en Rokia Traoré voor sober zwart/wit. Op het toneel van een uitverkocht Muziekgebouw aan ’t IJ staan glazen flessen en potten, nu eens van onderaf verlicht, dan weer van bovenaf, met hangende peertjes als flakkerende kaarsen. Links staat een aantal ngoni’s (Malinese luit) en twee kora’s (Malinese harpluit), die bespeeld worden door zwarte musici.
Chileense IK-generatie zoekt revolutionaire kunst op @hollandfestival

Zes acteurs, vier jaar in een bunker. Een is dood. Dat zijn de gegevens waar we het mee moeten doen in Tratando de hacer una obra que cambie el mundo. Volgens deze titel proberen de acteurs een toneelstuk te maken dat de wereld zal veranderen. De personages hebben zich opgesloten in een ondergrondse bunker en krijgen via een pakketje af en toe proviand.
Even ontsnappen uit de verborgen oorlog van Guatemala
Twee stemmen over Sunken Garden @HollandFestival, deel 1. Henri Drost: “veel meer dan 3D-filmopera”

Vergeet alle ophef over de allereerste 3D-filmopera, vergeet alle ophef in de Britse kranten. Michel van der Aa verzuchtte zelf al in interview dat hij bij nader inzien graag de tweede 3D-filmopera gemaakt zou hebben. En wellicht had hij
Bloed, zweet en kaarsvet in Fabres Wagner-visie in het @hollandfestival

Chetouane’s Sacre du Printemps: kunnen we misschien ook zonder dat verdomde offer?
Simon Stone bewerkt Ibsen voor Australiërs: ‘En waarom zou je ook naar het theater gaan als je in Sydney woont?’

Simon Stone (28) schreef een nieuw stuk op basis van Henrik Ibsens toneelklassieker De Wilde Eend uit 1884. De in Zwitserland geboren Australiër voorzag het Noorse stuk van een geheel eigentijdse taal en aankleding. De acteurs zitten
‘Cineastas’ husselt theater, film en het alledaagse leven door elkaar

In ‘Cineastas’ toont de Argentijnse regisseur Mariano Pensotti (1972) een gelaagd verhaal over vier cineasten uit Buenos Aires, die ieder worstelen met hun nieuwe films. Het is deels een portret van de stad, door de ogen van vier Argentijnse filmmakers, zegt
Michel van der Aa behaalt dubbel
In een jaar de AKO- én Libris-prijs? De voorpagina’s van de kranten zouden er vol mee staan, om nog maar te zwijgen over de tientallen pagina’s in de boekenbijlagen. Componist Michel van der Aa moet het doen met kleine berichtjes, verstopt in de krant, terwijl het ontvangen van de Grawemeyer Award en de Mauricio Kagel Music Prize een nog niet eerder vertoonde dubbel is.
Fictie in dansfilms, (hoe) werkt dat? Goeie vraag op festival Cinedans
Fransien van der Putt zag samen met choreograaf en dansfilm-maker Angelika Oei vijf nieuwe Nederlandse dansfilms tijdens Cinedans. Het resultaat is soms veelbelovend. De films ontstegen alle het niveau van de visuele gimmick. Daarvoor in de plaats komt een worsteling met fictie en fysieke geloofwaardigheid.