De perfecte mens bestaat niet. We zijn allemaal hufters. Of is er een manier om het wel goed te doen? Ilay den Boer en de spelers van De Utrechtse Spelen / De Warme Winkel gaan elk op hun eigen manier op onderzoek uit op de 26e editie van Festival aan de Werf. Was mijn opa niet gewoon een klootzak? Dat…
Margret Sara Gudjonsdottir onderzoekt de ongelijke machtsverhouding tussen toeschouwers en danser. En gaat daar heel ver in. ‘Ongemakkelijk’ is nog wel de mildste omschrijving voor het werk ‘Soft Target’. Wat dus weer helemaal niet geldt voor een gesprek onder vier ogen.
Een verlegen, bescheiden man, die op het toneel verandert in een briljante clown en kunstenaar tegelijk. Typischer Brits kun je het niet krijgen dan bij choreograaf en danser Jonathan Burrows. In de danswereld heeft hij een cultstatus bereikt, en eigenlijk is het raar dat zijn voorstellingen niet een breder publiek bereiken. Al zegt hij zelf geen gebrek aan toeschouwers te…
Ik ben geen kenner van de uitvoeringspraktijk van Bachs Johannes Passion en ken dat andere stuk, de Mattaheus Passion, vooral van een paar tv-fragmenten en verregaande bewerkingen zoals die bij Platels Pitié. Verwacht van mij dus geen oordeel over hoe goed de versie was, die op 5 april 2011 in het Concertgebouw te zien en te horen was, in verhouding…
Berichten over de ineenstortende muziekindustrie zijn niet van de lucht. Overleven doe je naar verluidt als muzikant niet meer op grond van plaatverkoop (alleen). In nichegenres valt echter goed het hoofd boven water te houden. Zo bewijst ook de band Current 93, die afgelopen week in Stadtgarten, Keulen concerteerde. Veel live spelen en merchandise verkopen lijkt het gulden devies voor…
Soms gaat hier even niet over hard nieuws, subsidiestress of neersabelen, maar over andere zaken des kunsts. Regisseur en schrijver Erik Snel deed ons de volgende verzuchting toekomen, nu weer actueel door
We dachten al dat er iets niet klopte, toen Mark Rutte in zijn door velen bejubelde krachtdadige optreden in Buitenhof sprak van ‘al die lege zalen met 10 mensen op de eerste rij’. Ok, hij was zelf al jaren niet meer geweest, maar volgens zijn Staatssecretaris Halbe Zijlstra was de leegte in ieder geval in Den Haag schrijnend, wist Rutte…
Het kabinet Rutte verdedigt de BTW-verhoging op de toegangskaartjes voor theaters en concerten met de stelling dat daarmee een uitzonderingspositie voor de kunsten wordt rechtgetrokken. Dit blijkt echter niet waar, zo blijkt uit een reactie van de Orde van Belastingadviseurs op het voorstel. “De Orde wijst er daarnaast op dat in de toelichting wordt opgemerkt dat voor de podiumkunsten op…
Onstuitbare, grappige, ontroerende Fast Car Ray. Een jongen wiens hoofd nooit stilstaat, die niet slaapt, bij wie alles binnenkomt en die er maar niet in slaagt van zichzelf te houden. Zijn ziekte, Het Syndroom van Gilles de la Tourette, maakt hem waanzinnig en wanhopig. Tikketakketikketakke. Door, steeds maar door. Als een raceauto.
What she does is vulnerable to the point of confrontation. Theatre-maker Lotte van den Berg has such a personal view of the world that, outside the safe context of theatre, it can come across as absurd. Or alienating. On Sunday 26 September, she returned with the members of her Dordrecht-based location theatre company OMSK back from a four-month stay in the Congo capital Kinshasa. A full house at Rotterdam's Gouvernestraat then got to be there when they unpacked their bags a few hours after landing.
Het is zo nu en dan best frisjes op het terrein van de Westergasfabriek waar drie Fringe-voorstellingen te zien zijn. Donderdagavond zijn dat achtereenvolgens Levelless van Theatergroep WAK, Vivarium #3 van LORNA Collectief en Kaat van Eva Knibbe. De kou is echter geen spelbreker. De fysieke grappen in Levelless (of Recht niet in het Nederlands) hebben wel wat weg van…
Op dit soort plekken gebeuren dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. We bevinden ons diep in de containerhaven van Rotterdam, tussen de neonverlichte overslagplaatsen en duistere pakhuizen. In een van die rauwe loodsen staan twee vrachtwagentrailers. De een is ingericht als illegaal naaiatelier, de ander is gevuld met aarde en rubberbanden. Ze vormen het decor van de voorstelling ‘Hard to be a god’ van de Hongaarse theatermaker Kornél Mundruczó.
De voorstelling vertelt het redelijk onnavolgbare verhaal van Karoly, die symbolische martelporno wil maken om er zijn vader mee te chanteren. Die vader verkrachtte ooit zijn zus en is nu Europarlementariër. Drie vrouwen zijn onder valse voorwendselen naar dit naaiatelier gelokt om in die video’s mee te doen. Het loopt niet goed met ze af, onder andere doordat de buitenlandse filmregisseur nogal sadistische neigingen heeft en daarbij de dames zodanig beschadigt dat ze onbruikbaar worden.
Het Dodo Internationale Keuze-journaal, aflevering 2: Wijbrand Schaap kwam, zag en werd overwonnen door Kris Verdoncks zeven installaties over benarde mensen. Het had moeten eindigen met verschrikkelijke knallen, een ingeblikt vuurwerk op een paar meter van de toeschouwers. Maar dat mag dus in Nederland niet meer sinds Enschede. En al helemaal niet met Belgisch vuurwerk. Theatermaker, installatiekunstenaar en videojockey Kris Verdonck belandde…
In suits, wearing animal masks, five actors pose on stage. They represent a bear, rabbit, deer, rooster and monkey. From this 'freeze', they start making animal noises and moving around. A rhythmic performance follows. Fascinated, but confused, the audience watches the alienating dance. What do these animals have to do with the war in Iraq anyway? Just when you start to wonder if you are in the right audience, the actors take off their masks and answer: 'Have you ever wondered what the war in Iraq has meant to the animals there? We never hear anything about them in newspapers or on TV.'
There is no notion of time when you take your seat. It is dark. The room looks like a café, with four tables and chairs around them. Don't expect a sit-back performance, as everyone is part of the play. The intriguing Iris Brunette doesn't let you be a spectator, but gives you a role. Do not fear that you will suddenly have to take the stage. From your seat, you are influencing the play. Actress Melanie Wilson lets you choose which way to go. Do we wait here or walk on? Do we go left or right? Do we trust this person or not? The space you're in feels safe. Fortunately. Because there is no exit; walking away is impossible. A maximum of twenty spectators witness this story that takes you through time. Wilson narrates and involves you in the story in the best possible way. A more intimate performance is hardly possible, I think.
"I am fifty-eight." Plumply, Saskia Lemming (Oda Spelbos) reveals her biggest secret to husband and jaded folk singer René Lemming (Peter Bolhuis). He married her 12 years ago, thinking she was a young blonde. In turn, he reveals that he actually wrote 'You are the cream of my crop', his number one hit, for another woman. The bomb bursts on reality show 'The Lemmings'. Or rather: on stage at De Balie, where Hadewich Minis, Peter Bolhuis, Oda Spelbos and Yorick Zwart compete in Night guests. A three-hour improvisational 'jam session'.
Invisible forces, described as angels, speaking through a Jewish woman to her friends at the time of the Holocaust in Hungary. A mysterious and true story, translated into the one-woman performance Talking with Angels by American actress Shelley Mitchell. A huge success in America. Yesterday on stage for the first time in the Netherlands.
The Russian soul. So there is something about that. And you get something from that when you see a Chekhov play (if done well), or read one of his short stories. Or when you read the works of Tolstoi, Dostoevsky or any other inhabitant of that vast nothingness east of Poland. Or seeing the paintings, which a few...
The Marathon Effect is well known: put spectators together in a theatre for half a day or more, preferably on uncomfortable seats, and hand them over to a couple of actors with a play. Success seems assured, and the ancient Greeks already knew that. So that there would be no discord around the monster project I Demoni, the Dostoevsky adaptation of Peter...
Wat valt er na een twaalf uur durende theatermarathon nog te zeggen? Dat het goed was? Goed. Dat kan. Dat het zeldzaam was? Ook waar. Dat het een regisseur van in de zeventig vergt om een Russische roman met zoveel rust te ensceneren, en dat het zulke fenomenale spelers vergt om het publiek 11 uur lang aan de niet al…
Walhalla. Iemand riep het, en inderdaad: Walhalla. Ik bedoel dan niet de Teutoonse variant van de Eeuwige Jachtvelden, maar Miss Asterix en Obelix. Op zijn Egyptisch. U mag het plaatje zelf inkleuren met donkere krullen, een onvoorstelbaar gave huid van hele romige melkchocola en dat dan gezet op een paar verborgen hakken en gesnoerd in een korset dat alles van waarde nog eens extra naar voren haalt. Amal Maher is dus zo’n vrouw voor wie een man graag zijn klokkenspel ter beschikking van de wetenschap stelt, als hem dat het privilege geeft om een paar momenten in haar buurt te mogen verkeren.
English (UK) 
Nederlands 
Français
You must be logged in to post a comment.