Son travail a été présenté dans des magazines de mode renommés dans le monde entier. Majid Karrouch est actuellement l'une de nos cartes de visite internationales dans l'industrie créative. Je l'ai cherché dans son studio, qui est aussi extraordinaire que les images qu'il crée.
SCENE 1 : Réunion de #est
Een tijdje geleden maakte ik via Instagram voor het eerst kennis met het uitzonderlijke werk van een verborgen Marokkaans-Nederlands modetalent. Poëtische verhalen die me voor even lieten wegdromen over een wereld die ik vaag herkende vanuit mijn eigen jeugd in het Midden-Oosten.
Een zwart geklede vrouw, beknellend maar esthetisch fraai ingebonden. Haar gelaat strak ingekaderd met harde donkere lijnen. Ze kijkt me recht aan, terwijl bloemen haar zicht bedekken. Het plaatje is oogverblindend mooi, maar ergens doet het me ook denken aan de “chador” (hijab) uit mijn jeugd in Teheran.
Wordt de schoonheid belemmerd door de zwarte kaders van chador? Of is het zwarte kader in dit beeld juist een beschermend omhulsel van die schoonheid? Het is me al vrij snel duidelijk, de modeverhalen van Majid Karouch gaan verder dan alleen een herinterpretatie van trends. Het zijn mysterieuze verhalen die in stilte een hoge mate van social engagement ademen. Ik wil meer over hem weten om het werk beter te kunnen begrijpen.
Ik google hem. Maar Google stelt me teleur. Slechts een artikel in de NRC, met als hoofdonderwerp: zijn sokken. Vanuit frustratie besluit ik om zelf de stoute schoenen aan te trekken en op onderzoek uit te gaan. Wie is hij, waar komt hij vandaan, en wat beweegt hem om deze bijzondere verhalen te illustreren?
SCENE 2 #Bakfiets
Tien over twee. Vol spanning zit ik op een schommelstoeltje om de hoek van zijn atelier te wachten. Zwaaiend vanaf een enorme bakfiets roept hij:
‘Sorry dat ik te laat ben, ik moest snel wat zakelijks regelen. Het is een chaos soms om alle ballen omhoog te houden.’
‘Geen probleem. Heb jij kinderen dan?’
‘Nee, mijn bakfiets gebruik om kleding te vervoeren naar mode opdrachten. Even mijn spullen droppen hier thuis. Zullen we daarna een broodje gaan eten om de hoek?’
‘Ja, leuk!’
We stappen zijn atelierwoning in. Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Direct rechts zie ik een grote lege tafel staan. Met daarnaast een hoge kast vol met allerlei modetijdschriften.
“Ik woon in een atelierwoning. Aan dit tafel maak ik alle objecten. Beneden in de kelder heb ik een opslagruimte met mijn materialen en daar experimenteer ik.”
“Mag ik ook de kelder zien?”
“Eh ja waarom niet, het is wel een beetje moeilijk lopen daar hoor, maar je mag zeker komen kijken.”
SCENE 3 #AtelierWoning
Via een lastige trap lopen we door naar de kelder. Eenmaal beneden kan ik niet rechtop staan, de ruimte is zo’n 1,5 meter hoog. Een donkere plek, vol met materialen in allerlei soorten en maten, verzameld in opbergbakken van Hema.
“Let maar niet op de rommel. Ik heb een soort verzameltik. Ik gebruik deze spullen om objecten te ontwerpen voor de shoots.”
Verbaasd kijk ik om me heen, en probeer me in te beelden hoe vanuit de bakken met waardeloze rommel zoveel schoonheid gecreëerd kan worden. In gedachte verzonken klim ik weer de trappen op. Een moment later staan we op straat en vertrekken we richting het buurtcafé, net voorbij de buurtmoskee.
SCENE 4 #LunchGesprek
“Nee Nee ik trakteer jou. Wil je ook iets eten, een zoetigheid bij je muntthee.”
“Lekker, ik neem een stukje vijgentaart dan. Vertel wat meer over je roots, Majid.”
“Ik ben geboren en getogen Amsterdammer. Mijn ouders behoren tot de eerste generatie gastarbeiders. Mijn vader is een hardwerkende man die nachtdiensten maakte in een chemisch bedrijf. In die jaren dat ik opgroeide was hij, door zijn werkritme, voor mij vooral een anoniem figuur. Ik groeide op met mijn broers en zus onder de hoede van mijn moeder. Een lieve sterke vrouw die ons veel normen en waarden heeft bijgebracht.’
‘We woonden vroeger in een witte buurt. Toen ik een jaar of 17 was werkte ik elk weekend als vrijwilliger in het bejaardenhuis om de hoek. Spelletjes doen met ouderen, ze naar buiten brengen, dat soort kleine dingen. Ouderen moet je koesteren. Deze overtuiging heb ik vanuit de Berberse cultuur meegekregen.’
SCENE 5 #Autodidact
Hoe en wanneer begon je interesse te voelen in mode?
‘Ik was als kind altijd gefascineerd door de ijdelheid van mijn moeder en mijn zus. Hun prachtige hoofddoeken en uitbundige sieraden. De kasten waren er vol van. Ik kon daar uren naar blijven staren. Toen ik wat ouder werd, begon ik zelf met het maken van sieraden. Omdat ik op zoek was naar de mogelijkheden om ze te etaleren, deed ik mee aan de Elle Style Award. Maar ik kwam niet eens door de eerste ronde heen. Desondanks, de fotografiestudente met wie ik de foto’s had gemaakt raakte onder de indruk van mijn werk en vroeg of ik vaker met haar projecten mee wilde doen. Zo rolde ik als autodidact langzaam het modevak in.’
‘Steeds meer magazines in Londen, Japan en NYC publiceren mijn werk. In Nederland werk ik vaak samen met fotografen als Wendelien Daan, Philip Riches, en Desiree Dolron. Ik bedenk vaak het concept, maak de attributen en doe de styling en art-direction tijdens de shoot.’
SCENE 6 #Nalatenschap
Dat zijn grote namen in de mode waar je mee werkt. Wat zijn je ambities verder?
‘Ik hoop ooit uit de schaduw te treden met een eigen product. Het kan een sieradenlijn zijn, een koffietafel-boek of een eigen kleine collectie. Mijn allergrootste droom is dat mensen uiteindelijk mijn werk zien en zeggen kijk dit is een echte Majid Karrouch.’
Waarom is het herkend worden om je artistieke identiteit voor jou zo belangrijk?
‘Mijn creatieve werk is wie ik ben. Kunst is een schoonheid wat ik nalaat op de wereld. Het is mijn nalatenschap.’
SCENE 7 #Vijgentaart
Ons gesprek wordt onderbroken door een leuke serveerster, met een vriendelijk plat Amsterdams accent roept ze: ‘’een vijgentaart en een broodje ei” “Alsjeblieft” ’Dankjewel lieverd’. We nemen beide een hap van al het lekkers wat inmiddels op tafel staat en praten verder.
SCENE 8 #Baard
Vertel, wat is het verhaal van die enorme baard nou precies?
‘Haha! De baard is puur ontstaan uit extreem esthetische oogpunt.’
Interessant. Ik begin te denken dat je eigenlijk een soort extreem esthetische verzet aan het voeren bent tegen bepaalde stigma’s. Een spel met stereotyperingen. Heb ik gelijk?
‘Klopt. In mijn werk gebruik ik vaak referenties naar mijn Berberse achtergrond. Ik ben een geboren en getogen Amsterdammer, maar vind mijn roots ook mooi. Ik wil positiviteit en schoonheid delen met de wereld.’
SCENE 9 #Geloof
‘Niet alleen de Berberse maar ook de Nederlandse identiteit inspireert mij. Ik zat afgelopen kerst op een dag thuis, te staren naar de kerstboom. Opeens popte in mijn fantasie een nieuw idee op. Zodoende ontstond de serie op kerstballen geïnspireerde sieraden in combinatie met Berberse hoofddeksels. Het is een surrealistisch werk, in alle opzichten. Christelijke traditie verweven in één beeld met islamitische traditie.’
Dat zegt ergens wel iets over hoe in alle geloven eigenlijk min of meer dezelfde waarden centraal staan.
‘Klopt, mijn serie New Religion gaat over dit thema.’
SCENE 10 #hijab 2.0
Bloemen, Dutch Design en de Berberse Hijab, alles in een beeld. Vormen die me doen denken aan hijab, afgebeeld op een manier die ik nog niet eerder heb gezien. Subtiele en niet clichématige verwijzingen naar de beide Berberse en de Nederlandse identiteit. Experimenteel, onconventioneel, positief en met gevoel voor humor. Wat wil je met je werk te weeg brengen?
‘In mijn concepten plaats ik tradities in een moderne setting, waardoor ze een nieuw verhaal krijgen. Ik haal veel inspiratie uit mijn jeugdherinneringen, bijvoorbeeld wat mijn moeder en zus droegen. Hun hoofddoeken zag ik als kind niet als een bedekking van de schoonheid, maar juist bedoeld als versiering en bescherming van hun schoonheid. Bovendien is de Hijab voor de moderne moslima tegenwoordig een expressievorm waarmee ze haar individuele stijl en persoonlijkheid kleur geeft. Ik wil graag deze nieuwe verhalen onderzoeken en uitlichten.’
SCENE 11 #Internationaal
Hoe gaat het met jou in buitenland?
‘Over twee weken vlieg ik naar New York om twee spannende shoots te doen. Mijn doel is op termijn naar New York te verhuizen. Daar is veel vraag naar mijn type werk.’
Je noemt jezelf op je website een conceptbedenker en modestylist, maar eigenlijk is wat je maakt meer dan mode. Het danst op de grens van mode en kunst en vertelt metaforisch een verhaal. Je bent een kunstenaar. Kan ik je beter als een Fashion Artist introduceren in het artikel?
‘Uiteindelijk maakt hoe we iets benoemen helemaal niks uit. Het gaat om de inhoud en de waarde van wat je creëert!’
Français 
Nederlands 
English (UK) 
