Ons team is het erover eens: Springdance is op zaterdag écht van start gegaan. Met de installatie ‘Wildlife Take Away Station’ van Ibrahim Quraishi zeker. Recensent Daniël Bertina heeft eigen opnamen gemaakt die in zijn recensie terug zullen komen. En het was voor hem nog meer smullen bij ‘(M)imosa. Twenty Looks or Paris is Burning at The Judson Church (M)…
Het waren mooie dagen, de vier dagen dat we verslag deden van Writers Unlimited (v/h Winternachten) in Den Haag. We zagen een nieuwe zelfbewuste generatie schrijvers uit Afrika, maakten debatten mee en speelden – in de foyer van het Haagse Theater a/h Spui – voor VJ tijdens de salsadansles. Daniël Bertina en Wijbrand Schaap deden hun best om zoveel mogelijk…
Op 28 februari presenteert Pierre Audi in de stadsschouwburg het programma van het Holland Festival 2012. Wij zullen dat festival, net als in 2010 en 2011, op de voet volgen met onze online festivaldagkrant op www.dedodo.nl. Die dagkrant heeft inmiddels zijn bestaanrecht bewezen, nu steeds meer festivals met het Cultureel Persbureau willen samenwerken aan dit unieke initiatief. Aan de ‘product-range’…
De Nederlandse film Hemel is op het festival van Berlijn door de jury van internationale critici uitgekozen tot beste film in de Forum-sectie voor jonge cinema. Dat is een mooi succes voor regisseur Sacha Polak die met dit drama over een jonge vrouw die op zoek naar liefde het spoor is kwijtgeraakt haar eerste lange speelfilm aflevert. Hemel, naar een…
Het kleinste operagezelschap van Nederland klopt het grootste. Niet in bezoekersaantallen, niet in ontvangen subsidie, maar wel in het binnenhalen van sponsorgelden. Bij nadere bestudering wordt echter andermaal pijnlijk duidelijk dat er in Nederland geen geefcultuur bestaat en sponsering beperkt blijft tot een grijpstuiver. Daar zal een rammelende geefwet niets aan veranderen.
Draaimolens en toneel hebben iets met elkaar. Vooral de laatste jaren loopt een theaterbezoeker steeds vaker de kans om tegen een zogenaamd draaitoneel aan te kijken. Nadat Johan Simons van deze technische stijlfiguur gebruik maakte bij zijn regie van Hiob bij de Münchener Kammerspiele en Christoph Schlingensief het toneel spectaculair liet draaien bij zijn zwanenzang Mea Culpa is het nu…
Alweer vijftien jaargangen omvat het Delft Chamber Music Festival, zo genoemd om het internationale karakter weer te geven. Violiste Isabelle van Keulen verzorgde de programmering van het kamermuziekfestival de eerste tien jaar, Lisa Ferschtmann – eveneens violiste – nam dit vijf jaar geleden van haar over. Maar ook dit toch zo succesvolle festival vreest de aankomende bezuinigingen. Jammer, want wat…
Holland Festival, Julidans, IT’s, Over ’t IJ. Einde seizoen wordt er altijd een bak theater over Amsterdam uitgestrooid. Het internationale performance aanbod migreert tussen april en september van Utrecht (Springdance en Festival aan de Werf) via Amsterdam naar Rotterdam (Internationale Keuze). Wil je iets van de hedendaagse, internationale dans meekrijgen, dan moet je bij Springdance, HF en Julidans zijn. [Voor…
Keulen en Parijs mogen dan niet in één dag gebouwd zijn, het kostte minder dan drie dagen om naar de maan te vliegen. Een kromme vergelijking om mee te vertellen dat een voorstelling die drie dagen voor de première nog rammelt, op de première zelf een onvoorstelbare hit kan blijken. Zoiets kan dus gebeuren met De Russen, de nieuwste voorstelling…
Dat de Off Broadway-musical Fela! Een succes was, konden we eigenlijk wel verwachten. Voor De Dodo hebben we er daarom ook niemand heen gestuurd: er zijn al genoeg kranten en andere bloggers die graag bij de New Yorkse publiekslievelingen op de eerste rang willen zitten. Dat ze een goede tijd hadden, leest u elders op deze site, via de blogstream…
Jong sterven blijkt niet alleen gunstig voor hemelbestormers als Buddy Holly, Sam Cooke of Jezus. Ook in een toch tamelijk elitaire wereld als die van het Duitse theater kun je door een vroege dood sterstatus bereiken. Dat is ieder geval Christoph Schlingensief overkomen, de man die in 2010 aan longkanker overleed. De man had in het hele Duitse taalgebied al…
In Nederland wordt de visie op opera vooral gestuurd vanuit de concertpraktijk. Daarmee wijkt de Nederlandse omgang met dit genre flink af van wat in de rest van Euroa gangbaar is. Dat blijkt alleen al uit het feit dat er de afgelopen eeuw vooral werd geïnvesteerd in concertzalen die direct dan ook tot de beste ter wereld horen: het Amsterdamse…
Deze week barst het Holland Festival los en wij zijn erbij. We maken met een flink team professionele journalisten een Dodo Festivaldagkrant, zoals we dat eerder ook deden voor bijvoorbeeld Springdance en De Internationale Keuze van de Rotterdamse Schouwburg. We volgen het festival op de voet om nieuws te brengen wanneer het zich voordoet. We gaan voorstellingen zien waar anderen…
De perfecte mens bestaat niet. We zijn allemaal hufters. Of is er een manier om het wel goed te doen? Ilay den Boer en de spelers van De Utrechtse Spelen / De Warme Winkel gaan elk op hun eigen manier op onderzoek uit op de 26e editie van Festival aan de Werf. Was mijn opa niet gewoon een klootzak? Dat…
De Russische dirigent Valeri Gergjev was even terug in Rotterdam, voor één concert. Hij voerde in de Doelen zijn eigen orkest aan, het London Symphony Orchestra (LSO). Het beroemde orkest speelde repertoire dat we in ons land van haver tot gort kennen: Gustav Mahler’s 1e symfonie en het 1e pianoconcert van Dmitri Sjostakowitsj. Een inmiddels historische combinatie: omdat Nederland vergroeid…
Hoewel de aankondiging van ‘sonic tapestry: Shoes, deel V’ van Tomoko Mukaiyama zich laat lezen als een variant van Sex and the City op klassieke muziek, zou Sarah Jessica Parker voor altijd anders tegen haar Manolo Blahniks aankijken na het zien van Mukaiyama’s voorstelling. Dit wel zeer bijzondere pianorecital was zaterdag 7 mei in LP2 (zaal 2 van het Rotterdamse…
Ongeveer tien jaar geleden stond er op het grote podium van de Rotterdamse concertzaal De Doelen een frêle en nog zoekende jonge vrouw, een singer-songwriter in een andere taal dan Engels. Soms in het Portugees maar meestal in het criollo van de Kaapverdische eilanden presenteerde deze Sara Tavares met minimale begeleiding haar cd ‘Mi ma bô’ die haar later internationale…
Niets is zo opwekkend als samen een canon zingen. Het Frère Jacques van de Franse choreograaf Boris Charmatz, te zien als uitsmijter op de laatste avond van Springdance, is wel een bijzonder geval. ‘Levée des conflits’ heeft geen terugkerend refrein, maar wel maar liefst 25 coupletten, die door elk van de 24 dansers worden gedanst. De krankzinnige meerstemmigheid, die uit deze monstercanon van dansende lichamen oprijst, rammelt de toeschouwer in 1 uur en 40 minuten langzaam uit elkaar, tenminste wanneer die de veelheid aan bewegingen en manipulaties blijft volgen. ‘Levée des conflits’ stelt het publiek voor een dilemma: geeft het zich over aan de onnavolgbaarheid van in elkaar schuivende fases en versies van een compositie, die het met geen mogelijk kan overzien? Of gaat het als een gek op zoek naar structuur, houvast, iets ter oriëntatie in dit spiegelpaleis van herhalingen en vermenigvuldiging?
Haar volle dijen kletsen tegen elkaar. Ze schudt met haar ontblote armen en kijkt grijnzend naar de trillende huid op haar bovenarmen. Ze stampt woest over de speelvloer van Theater Kikker, terwijl haar forse lijf – gekleed in een klein nietsverhullend zwart jurkje – nadrukkelijk aan alle kanten vrolijk meestuitert. Je moet maar durven. In haar one woman show ‘Gina’ gaat de Zwitserse theatermaker Eugénie Rebetez aan alle gêne voorbij. In de huid van Gina toont Rebetez haar eigen hunkering naar het sterrendom, met veel zelfspot en absurdistische humor. Een eigenzinnige mengelmoes van mime, stand up comedy, kleinkunst en hedendaagse dans.
Als er muziek klinkt, heeft bijna iedereen de neiging erbij te bewegen. Muziek leidt tot dans. Die link is glashelder. Maar in de moderne dans is die vanzelfsprekendheid verbroken. Bij het zien van ‘Silent Ballet’ van Emanuel Gat Dance wordt dat indringend duidelijk. Zonder dat er ook maar één klank de zaal ingestuurd wordt, zwermen de acht dansers over het toneel.…
Met hun naam verwijzen de vijf Japanners van contact Gonzo naar de gonzo-journalisitiek van wijlen Hunter S. Thompson. Rauw, hard en subjectief. Thomspon liet in zijn stukken ook zien hoe hij werkte. Contact Gonzo warmt op tijdens de voorstelling, maakt met wegwerpcamera’s kiekjes van elkaar en geeft de waterfles door. Gonzo-style: wat je ziet, is wat je krijgt.
Contact Gonzo houdt zich aan eenvoudige regels. Bijvoorbeeld zwaartekracht: springen en neerkomen. Of aantrekken en afstoten: duwen, trekken, zoals een rugbyscrum. Daarmee raken ze aan minimal art die zich hield aan een set parameters; men denke aan Sol LeWitt.
Ze zit op haar knieën. Schokkend en trillend deinst ze achteruit. Met klauwende vingers die in het luchtledige lijken te grijpen. Als een bange kat. Schuifelend beweegt de danser zich achterwaarts in een halve cirkel op de witte toneelvloer van Theater Kikker. Eén voor één stappen de vijf anderen het lege open speelvlak op, terwijl de eerste danser angstig het publiek blijft aankijken. Zo begint ‘Storm end come’. Met deze voorstelling toont de Israëlische choreograaf Yasmeen Godder de overweldigende effecten van angst op de lichamen van haar dansers. Maar echt eng wordt het niet.
Margret Sara Gudjonsdottir onderzoekt de ongelijke machtsverhouding tussen toeschouwers en danser. En gaat daar heel ver in. ‘Ongemakkelijk’ is nog wel de mildste omschrijving voor het werk ‘Soft Target’. Wat dus weer helemaal niet geldt voor een gesprek onder vier ogen.
We hebben voor deze tien dagen dansvernieuwing het puikje van de Nederlandse Dansournalistiek verzameld. Fransien van de Putt, bekend in België en Nederland, Maarten Baanders, bekend in de wijde omgeving van Leiden en Daniël Bertina, bekend in de wijde omgeving van Het Parool waren ij de opening van Springdance en waren zowaar blij met wat ze te zien kregen. …
Van links naar rechts bewegen enkelingen over het toneel, zonder ophouden en in drommen soms, een uur lang. Het is verslavend, deze locomotion in Sideways Rain, het eindeloze voortbewegen in één en dezelfde richting van wat steeds nieuwe mensen lijken. Door subtiele kostuumwisselingen, een duister lichtplan en de dramatische drones van Murcof is het in het begin heel moeilijk om de vijftien dansers uit elkaar te houden. Zij worden een fascinerende stroom voorbijgangers, onderweg van ergens naar nergens. In tegenstelling tot het uitzicht langs de openbare weg, hebben de dansers niet de gebruikelijke tassen, paraplu’s en petten bij zich en bewegen zij zich bovendien voornamelijk op vier benen.
Betalingen geschieden via iDeal, Paypal, Creditcard, Bancontact of Automatische Incasso. Wilt u liever handmatig betalen, op basis van een factuur vooraf, rekenen we 10€ administratiekosten
*Alleen bij een jaarlidmaatschap of na 12 maandelijkse betalingen
Nederlands 
English (UK) 
Français
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.